لایب سان

Most armies prefer to avoid urban warfare. Urban campaigns tend to be time-consuming and manpower intensive. They are usually bloody events that burn through manpower, materials and resources at a very high tempo. Most guerrillas are also advised by their strategists to avoid using the urban environment as their battlespace. The cramped and claustrophobic conditions of some cities have created conditions where combatants have entered and emerged with some degree of psychological impairment. However, against the odds, some urban guerrillas have found ways to turn the adverse environment to their advantage. What is the key to their success? How have they managed to turn the "War of Nerves" against the armies sent in to wipe them out? What are the factors and conditions of this type of conflict? Is it really possible for small guerrilla bands to emerge victorious in this sort of conflict?

چکیده فارسی

بیشتر ارتش ها ترجیح می دهند از جنگ شهری اجتناب کنند. کمپین های شهری زمان بر و نیروی انسانی فشرده هستند. آنها معمولاً رویدادهای خونینی هستند که در نیروی انسانی، مواد و منابع با سرعتی بسیار بالا می سوزند. بیشتر چریک ها نیز توسط استراتژیست های خود توصیه می کنند که از استفاده از محیط شهری به عنوان فضای نبرد خود اجتناب کنند. شرایط تنگ و کلاستروفوبیک در برخی شهرها شرایطی را ایجاد کرده است که رزمندگان با درجاتی از آسیب روانی وارد شده و ظهور کرده اند. با این حال، بر خلاف شانس، برخی از چریک های شهری راه هایی برای تبدیل محیط نامطلوب به نفع خود پیدا کرده اند. رمز موفقیت آنها چیست؟ چگونه توانسته‌اند «جنگ اعصاب» را علیه ارتش‌هایی که برای نابودی آنها فرستاده شده‌اند، برگردانند؟ عوامل و شرایط این نوع درگیری چیست؟ آیا واقعاً امکان دارد که گروه های کوچک چریکی در این نوع درگیری پیروز ظاهر شوند؟