لایب سان

The discovery of the work of Peter Galison on trading zone has been for us a singular process of inquiry. When we met in Helsinki in 2009 during the sabbatical year of Alessandro Balducci, we discovered that we had been working in the fi eld of planning using much of the same reference literature. In particular, we started to discuss the com- mon background on Charles Lindblom’s thought and the reason why we both were convinced that his seminal work could offer a way out from the limits in which the collaborative planning approach was entangled. We both had had experiences in research and in practice, and it was clear for us that the Habermasian idea of non- distorted communication as a means for reaching consensus on critical planning issues was incapable to explain a number of failures in participatory, inclusive, fair planning processes. We had been sympathetic with the collaborative (or communi- cative) planning approach in our research and practices, recognising its value in dealing with the incapacity of traditional planning to cope with the plurality of actors in planning. We had been working in the theoretical space de fi ned by the positions of scholars like Melvin Webber, John Friedmann, John Forester, Donald Schön, Judith Innes, Patsy Healey, Tore Sager and others in our respective national academic environments. A space in which the role of the planner as the technical expert just supporting the political decision makers had been progressively substituted by the awareness of the wicked nature of planning problems (Rittel and Webber 1973) ,

چکیده فارسی

کشف کار پیتر گالیسون در منطقه تجاری برای ما یک فرآیند منحصر به فرد از تحقیق بوده است. هنگامی که در سال 2009 در هلسینکی در سال تعطیلی الساندرو بالدوچی ملاقات کردیم، متوجه شدیم که در زمینه برنامه ریزی با استفاده از همان ادبیات مرجع کار می کردیم. به ویژه، ما شروع کردیم به بحث در مورد پیشینه مشترک در مورد اندیشه چارلز لیندبلوم و دلیل اینکه چرا هر دو متقاعد شده بودیم که کار اصلی او می‌تواند راهی برای خروج از محدودیت‌هایی که رویکرد برنامه‌ریزی مشارکتی در آن درگیر بود، ارائه دهد. هر دوی ما در تحقیق و عمل تجربیاتی داشتیم و برای ما روشن بود که ایده هابرماسی از ارتباطات بدون تحریف به عنوان وسیله ای برای دستیابی به اجماع در مورد مسائل برنامه ریزی حیاتی، قادر به توضیح تعدادی از شکست ها در زمینه مشارکتی، فراگیر و منصفانه نیست. فرآیندهای برنامه ریزی ما با رویکرد برنامه‌ریزی مشارکتی (یا ارتباطی) در تحقیقات و شیوه‌های خود موافق بودیم، و ارزش آن را در برخورد با ناتوانی برنامه‌ریزی سنتی برای مقابله با تعدد بازیگران در برنامه‌ریزی تشخیص دادیم. ما در فضای نظری تعریف شده توسط مواضع محققانی مانند ملوین وبر، جان فریدمن، جان فارستر، دونالد شون، جودیت اینس، پتسی هیلی، تور ساگر و دیگران در محیط‌های آکادمیک ملی مربوطه کار می‌کردیم. فضایی که در آن نقش برنامه ریز به عنوان کارشناس فنی که فقط از تصمیم گیرندگان سیاسی حمایت می کند به تدریج با آگاهی از ماهیت شرورانه مشکلات برنامه ریزی جایگزین شده بود (Rittel and Webber 1973).