لایب سان

, inspired by campaigns highlighting the tax-dodging habits of large global corporations, Londoner Steve Pottinger decided to take direct action. He found out that his coffee shop of choice, British chain Caffé Nero, was not paying any corporation tax, so he returned his loyalty card with an ex- planatory letter, which he posted on Facebook. He pointed out that if he was going to be loyal to Caffé Nero, the owners needed to give back to the society where they traded. “Until such time as you start showing the same loyalty to the common good that you expect your customers to give to your business,” Pottinger signed off, “I’ll be buying my coffee elsewhere.” The Facebook post soon garnered sustained attention, and Caffé Nero was forced to defend itself, excusing its actions on the grounds that it was not engaging in the notorious practice of transfer pricing that Starbucks and Amazon used to avoid tax.1 Pottinger’s protest is, of course, part of a much larger movement that opposes globalized markets. Our era of “turbocapitalism,” its participants argue, has sponsored the emergence of a global megarich elite who trade free from national regulatory regimes to maximize their wealth and impov- erish ordinary workers. These protests, like Pottinger’s words, reveal a cen- tral characteristic of markets past and present. When markets dramatically increase their reach, aspects of exchange begin to move beyond the horizon of individual consumers and their customary frame of reference. In doing so, they break through the parameters defined by government and society for their operation. As a consumer, Pottinger felt cheated by a company that had abandoned its national obligations. Caffé Nero was able to do this, he thought, because a borderless market had permitted complex compan structures that made an international elite richer while depriving ordinary British coffee drinkers of basic rights such as properly funded health care. Pottinger had bought into the idea that, as markets become ever more trans- national, they elude effective regulation and, if left unchecked, take on a rampant capitalist character.

چکیده فارسی

، با الهام از کمپین هایی که عادات فرار مالیاتی شرکت های بزرگ جهانی را برجسته می کند، استیو پوتینگر لندنی تصمیم گرفت مستقیماً اقدام کند. او متوجه شد که کافی‌شاپ انتخابی‌اش، زنجیره‌ای بریتانیایی کافه نرو، هیچ مالیات شرکتی نمی‌پردازد، بنابراین کارت وفاداری خود را با نامه‌ای توضیحی که در فیس‌بوک منتشر کرد، پس داد. او خاطرنشان کرد که اگر می‌خواهد به کافه نرو وفادار باشد، مالکان باید به جامعه‌ای که در آن تجارت می‌کنند، پس بدهند. پوتینگر امضا کرد: «تا زمانی که شروع به نشان دادن همان وفاداری به منفعت عمومی کنید که انتظار دارید مشتریانتان به کسب و کارتان بدهند، من قهوه‌ام را از جای دیگری می‌خرم». پست فیس بوک به زودی توجه زیادی را به خود جلب کرد و کافه نرو مجبور شد از خود دفاع کند و اقدامات خود را به این دلیل توجیه کند که در رویه بدنام قیمت گذاری انتقالی که استارباکس و آمازون برای فرار از مالیات استفاده می کردند، عمل نمی کند.1 اعتراض پوتینگر، البته بخشی از یک جنبش بسیار بزرگتر که با بازارهای جهانی شده مخالف است. شرکت‌کنندگان آن استدلال می‌کنند که عصر «توربوکاپیتالیسم» ما از ظهور یک نخبگان ثروتمند جهانی حمایت کرده است که فارغ از رژیم‌های نظارتی ملی برای به حداکثر رساندن ثروت خود و فقیر کردن کارگران عادی تجارت می‌کنند. این اعتراضات، مانند سخنان پاتینگر، ویژگی اصلی بازارهای گذشته و حال را آشکار می کند. هنگامی که بازارها به طور چشمگیری دامنه خود را افزایش می دهند، جنبه های مبادله فراتر از افق مصرف کنندگان فردی و چارچوب مرجع مرسوم آنها حرکت می کند. با انجام این کار، آنها از پارامترهای تعریف شده توسط دولت و جامعه برای عملکرد خود عبور می کنند. پاتینگر به عنوان یک مصرف کننده احساس می کرد توسط شرکتی که تعهدات ملی خود را کنار گذاشته بود فریب خورده است. او فکر می‌کرد که کافه نرو قادر به انجام این کار بود، زیرا یک بازار بدون مرز به ساختارهای پیچیده شرکت اجازه می‌داد که نخبگان بین‌المللی را ثروتمندتر می‌کرد و در عین حال قهوه‌نوشان انگلیسی را از حقوق اولیه مانند مراقبت‌های بهداشتی با بودجه مناسب محروم می‌کرد. پاتینگر این ایده را پذیرفته بود که هرچه بازارها بیش از پیش فراملیتی می‌شوند، از مقررات مؤثر فرار می‌کنند و اگر کنترل نشود، خصلت سرمایه‌داری افسارگسیخته به خود می‌گیرند.