لایب سان

Frank Kermode is one of our most distinguished critics of English literature. Here, he contributes a new epilogue to his collection of classic lectures on the relationship of fiction to age-old concepts of apocalyptic chaos and crisis. Prompted by the approach of the millennium, he revisits the book which brings his highly concentrated insights to bear on some of the most unyielding philosophical and aesthetic enigmas. Examining the works of writers from Plato to William Burrows, Kermode shows how they have persistently imposed their "fictions" upon the face of eternity and how these have reflected the apocalyptic spirit. Kermode then discusses literature at a time when new fictive explanations, as used by Spenser and Shakespeare, were being devised to fit a world of uncertain beginning and end. He goes on to deal perceptively with modern literature with "traditionalists" such as Yeats, Eliot, and Joyce, as well as contemporary "schismatics," the French "new novelists," and

such seminal figures as Jean-Paul Sartre and Samuel Beckett. Whether weighing the difference between modern and earlier modes of apocalyptic thought, considering the degeneration of fiction into myth, or commenting on the vogue of the Absurd, Kermode is distinctly lucid, persuasive, witty, and prodigal of ideas.

چکیده فارسی

فرانک کرمود یکی از برجسته‌ترین منتقدان ادبیات انگلیسی ماست. در اینجا، او پایانی جدید به مجموعه سخنرانی های کلاسیک خود در مورد رابطه داستان با مفاهیم قدیمی هرج و مرج و بحران آخرالزمانی ارائه می دهد. او به دلیل نزدیک شدن به هزاره، کتابی را که بینش بسیار متمرکز او را در مورد برخی از تسلیم ناپذیرترین معماهای فلسفی و زیبایی شناختی نشان می دهد، دوباره مرور می کند. کرمود با بررسی آثار نویسندگان از افلاطون تا ویلیام باروز، نشان می‌دهد که آنها چگونه «داستان‌های» خود را پیگیرانه بر چهره ابدیت تحمیل کرده‌اند و چگونه روح آخرالزمانی را منعکس کرده‌اند. کرمود سپس ادبیات را در زمانی مورد بحث قرار می‌دهد که تبیین‌های تخیلی جدید، همانطور که توسط اسپنسر و شکسپیر استفاده می‌شد، برای تطبیق با دنیایی از آغاز و پایان نامشخص ابداع می‌شد. او در ادامه با «سنت‌گرایان» مانند ییتس، الیوت و جویس، و همچنین «شسما گرایان» معاصر، «رمان نویسان جدید» فرانسوی و

به ادبیات مدرن پرداخته است.

شخصیت های مهمی مانند ژان پل سارتر و ساموئل بکت. کرمود چه با سنجیدن تفاوت بین شیوه‌های تفکر آخرالزمانی مدرن و پیشین، با در نظر گرفتن انحطاط داستان به اسطوره، یا اظهار نظر در مورد عرف پوچ، کاملاً شفاف، متقاعدکننده، شوخ‌طبع و ولخرج است.