لایب سان

Morrison examines the legacy of the modernist poetics of Ezra Pound and T.S. Eliot, as it relates to current theoretical orthodoxies, and traces its influence on the current crisis in post-structural literary theory. Morrison reads the politics of post-structural theory in relation to the socio-cultural arguments espoused in the poetry and prose by Pound and Eliot, and reveals a continuity between that theory and high modernism's tendency towards fascism. Without reducing the political implications of poetry to mere caricature and without slighting the force and fact of literary mediation, Morrison has produced a book that will reshape the discussion of the social dimension of modernism. He concludes with a provocative analysis of deconstruction and the work of Paul de Man, and makes a case for a new post-structural theory that can accommodate history.

چکیده فارسی

موریسون میراث شاعرانگی مدرنیستی ازرا پاوند و تی اس. الیوت، از آنجایی که به ارتدوکس‌های نظری رایج مربوط می‌شود، و تأثیر آن را بر بحران کنونی در نظریه ادبی پساساختار دنبال می‌کند. موریسون سیاست نظریه پساساختاری را در رابطه با بحث‌های اجتماعی-فرهنگی مورد حمایت پاوند و الیوت در شعر و نثر می‌خواند و تداومی بین آن نظریه و گرایش مدرنیسم عالی به فاشیسم را آشکار می‌کند. موریسون بدون تقلیل مفاهیم سیاسی شعر به کاریکاتور صرف و بدون نادیده گرفتن نیروی و واقعیت میانجی‌گری ادبی، کتابی تولید کرده است که بحث بعد اجتماعی مدرنیسم را تغییر می‌دهد. او با تحلیلی تحریک‌آمیز از ساختارشکنی و کار پل دو من به پایان می‌رسد و نظریه‌ای جدید پساساختاری را مطرح می‌کند که می‌تواند تاریخ را در خود جای دهد.