لایب سان

Tocqueville obliged, using invisible ink made from lemon juice. But soon, Kergorlay and Tocqueville conspired to use their family connections to obtain for Rosalie a respectable position in the postal service and this ended the romance in the most unromantic way.71 Meanwhile, at Versailles, Tocqueville met an eligible English woman named Mary Mottley. Mottley, born on August 20, 1799, was almost six years older than Tocqueville and lived in a nearby apartment with the aunt who had raised her. She came from a middle-class family from Portsmouth, where her father worked as an agent for the local Royal Hospital.72 A portrait attributed to artist Candide Blaize from around 1830 depicts her as small-featured, with luminous eyes. She enjoyed Tocqueville’s conversation. As their relationship progressed, Tocqueville found himself speaking to her candidly and unselfconsciously.73 Reawakening of the Intellect Work at the courthouse left significant time for other pursuits and in Beaumont, Tocqueville found a kindred soul who was similarly eager for intellectual stimulation. Guizot had resumed his lectures at the Sorbonne, with immense success, and the two friends attended them assiduously. Both were avid readers and read widely. Beaumont delved into economics with Jean-Baptiste Say’s Treatise,74 Tocqueville into history with Prosper de Barante’s Histoire des ducs de Bourgogne, and John Lingard’s multivolume history of England, occasionally locking himself up “like a monk” just to read undisturbed.75 Tocqueville visited the uninhabited Château de Tocqueville, on his own and for the first time in his life, in early October 1828. There, he sat down to write a synopsis of English history in a lengthy letter to Beaumont. Tocqueville covered the period from the arrival of Angles and Saxons in the fifth century and their unification early in the ninth century and ended with the reign of the Tudors. This fast-moving account of England’s extraordinarily complex dynastic history was even more astonishing because it was told from memory. Tocqueville acknowledged holes in his narrative and apologized to Beaumont for anachronisms as well as what he called “reveries” and flights of “imagination.” The impetus for this outpouring seemed to be that he was narrative history and memoirs of the English revolution, published in 1823–25. Tocqueville described Guizot’s work to Beaumont as “prodigious in its deconstruction of ideas and propriety of words, truly prodigious.”80 Tocqueville found that he had an immense affinity with Guizot’s thought. First and foremost, he agreed with Guizot on the importance of history. In his lecture notes, Tocqueville underscored Guizot’s pronouncement that “a people with no memory of its past is like a mature man who has lost all recollections of his youth.”81 Some key insights Tocqueville adopted and made his own. First was Guizot’s idea of a “social state.” Again, Tocqueville marked this passage in his notes: “A given social formation imprints on the human spirit a certain direction: it provides it with a body of general ideas ... which shape its development by sheer force of momentum.”82 Tocqueville also heard Guizot theorizing about the negative side of equality—that is, equality in powerlessness. In Guizot’s lectures, the third estate destroyed the feudal nobility and supported absolutism “so that at least all would be equal under one master.” Tocqueville underlined this remark in his notes.83 Guizot awakened in Tocqueville the desire to analyze the immensely complex interplay of politics and society and in the process raised Tocqueville’s political consciousness. Tocqueville found in Guizot’s “high stage of civilization” an early formulation of what would become, in the second volume of Democracy in America, Tocqueville’s own theory of soft despotism. Borrowing directly from Guizot, Tocqueville wrote to Charles Stöffels: [In the case of a society] that has achieved a high degree of civilization, the social body has taken charge of everything: the individual has to take responsibility only for being born; for all else, society places him in the arms of its wet nurse, supervises his education, opens before him the paths of fortune. Society supports him on his way, brushes aside the dangers from his head. He advances in peace under the eyes of this second providence. This tutelary power that protected him during his life watches over the burying of his ashes as well: that is the fate of civilized man. Individual energy is almost extinguished.84 Algeria. For some time, the king had been reviving talks of invading Algeria, nominally under Ottoman rule but led by an independent dey freely exercising piracy in the Mediterranean Sea. Three years earlier, in 1827, the French consul had refused to acknowledge a debt France had incurred during Napoleon’s Egypt expedition. Legend has it that the dey hit the French diplomat with a fly whisk three times in the face. The insult gave the French an excuse to blockade Algeria. Now Charles X launched a military campaign to consolidate his power. The fleet sailed from Toulon on May 25, 1830, with 103 warships, 350 transport ships, 83 artillery guns, 27,000 sailors, and 37,000 soldiers.89 Tocqueville noted, “On our side we will need immense results, for the preparations have been prodigious, and if the ends don’t justify the means, this administration is finished.” On a personal level, Tocqueville was “mortally concerned,” for Kergorlay was scheduled to be among the first artillery combatants (but at the last minute, Kergorlay’s combat position was moved to the second battalion, not the first). Tocqueville also worried because his brother Hippolyte had volunteered for the expedition (although in the end did not go).90 News of the victory in Algiers arrived too late on July 5 to serve the government’s bet. The previous day, elections to the Chamber had returned a large majority against the king. But with his Algerian victory, Charles X felt empowered to issue the four infamous ordinances that proved the undoing of his regime. In effect, the ordinances destroyed freedom of the press and reduced the size of the Chamber of Deputies by half. The property qualifications removed three-quarters of the electors from electoral rolls, and both Chambers were deprived of the right to amend bills. A new Chamber would be convened on September 28.91 Charles X signed the ordinances on July 25 and published them the following day. The king obviously expected unquestioning obedience from his subjects since he chose to go hunting that day in Rambouillet. His minister of war, Louis de Bourmont, was also away, while his interior minister, the comte de Peyronnet, was sitting for his statue.92 Tocqueville’s Versailles colleague Blosseville saw the first signs of a revolution as he passed through Paris on July 28: shopkeepers were already removing their shop signs ornamented with fleurs de lis.93 Tricolor flags and barricades followed with surprising speed. On July 29, doors of the royal carriages covered with dirt, yet at Trianon, on the grounds of the Palace of Versailles, another reality endured: the chambermaid panicked when the king arrived before fresh butter could be procured for his lunch.98 Facing a cold reception on the part of the local population, the royal party rapidly moved on to Rambouillet, on its way to exile. Tocqueville realized in the weeks following the Revolution that he had no future at the courthouse and that he did not want one in any case. Still, unlike Kergorlay who resigned his commission, Tocqueville took his father’s advice, kept his options open, and swore an oath to the new constitutional monarchy of Louis Philippe.99 On August 17, Tocqueville wrote to Mary, “My conscience is clear, but I would rank this day among the worst of my life.”100 But when former Metz classmate and arch- Legitimist Henrion (who would later write a hagiographic account of the life of Mgr. Frayssinous, the man responsible for dismantling the university) mounted an attack on Tocqueville for having sworn the oath, Tocqueville defended his actions. Henrion invoked Malesherbes’s memory at the king’s trial and expressed his admiration for Louis Le Peletier de Rosanbo, going so far as to convey the message by way of Tocqueville’s mother, Rosanbo’s sister. Tocqueville angrily fired back that he felt his great-grandfather “would have acted exactly as I have done had he been in my place. Just as I have the presumption of hoping that I would have done as he did, were I in his shoes.”101 Tocqueville had routinely defied expectations in his youth, and he defied them again now. He refused to take sides between Orleanists, who promoted a genuine constitutional monarchy, and Legitimists, who resisted it. He looked for a way he could maintain his independence of judgment and perhaps, in the best of scenarios, make a unique contribution to the welfare of France. Tocqueville decided to leave France for America to study what a republic looked like. Tocqueville gave his reason for leaving most succinctly to Charles Stöffels: “My position in France is bad in every respect.” Although esteemed by his courthouse peers who recognized his deep intelligence,102 Tocqueville had never received a promotion or even a paid position, and this despite the fact that Hervé de Tocqueville, whom the king had made a peer of France, had made a point in September 1829 obtain this mission we have drafted a memorandum, which I believe is well crafted.105 How Tocqueville settled on this plan is unclear, but there was a widespread sense in Restoration intellectual circles that the Old World could learn from the grand American “experiment” of democratic governance.106 George Washington was revered in France as a virtuous general who lived humbly, fought only when necessary, and relinquished his power at the end of his term—a kind of anti-Napoleon. Nobody drew the contrast better than Chateaubriand in his Voyage en Amérique, published in 1827 and widely excerpted in the French press. “Washington and Buonaparte both emerged from the republic’s bosom; both were the children of freedom,” Chateaubriand remarked but added, “Washington remained loyal to freedom, but Buonaparte betrayed it.”107 Praise for America came just as much from the opposition to the Restoration regime as from its proponents. One such voice was Arnold Scheffer’s. Scheffer was a member of the Charbonnerie, a secret society intent on dethroning the Bourbons. Scheffer attacked French repressive laws while praising Americans’ First Amendment rights in his 1825 Histoire des États-Unis de l’Amérique septentrionale.108 Tocqueville would later turn to Scheffer, in the 1840s, for assistance in launching a political newspaper (see chapter 9)

چکیده فارسی

توکویل مجبور است از جوهر نامرئی ساخته شده از آب لیمو استفاده کند. اما به زودی، کرگورلی و توکویل با هم توطئه کردند تا از روابط خانوادگی خود برای به دست آوردن موقعیت قابل احترامی برای روزالی در خدمات پستی استفاده کنند و این به این عاشقانه به غیرعاشقانه ترین راه پایان داد. موتلی، متولد 20 اوت 1799، تقریباً شش سال از توکویل بزرگتر بود و در آپارتمانی نزدیک با عمه ای که او را بزرگ کرده بود زندگی می کرد. او از خانواده ای متوسط ​​از پورتسموث بود، جایی که پدرش به عنوان مامور برای بیمارستان سلطنتی محلی کار می کرد.72 پرتره ای که به هنرمندی به نام Candide Blaize نسبت داده می شود از حدود سال 1830 او را با چهره های کوچک و چشمانی درخشان نشان می دهد. او از گفتگوی توکویل لذت برد. همانطور که رابطه آنها پیشرفت کرد، توکویل متوجه شد که صریح و ناخودآگاه با او صحبت می کند.73 بیداری مجدد کار عقلانی در دادگاه زمان قابل توجهی برای کارهای دیگر باقی گذاشت و در بومونت، توکویل روح خویشاوندی پیدا کرد که به طور مشابه مشتاق تحریک فکری بود. گیزو سخنرانی‌های خود را در سوربن با موفقیت چشمگیری از سر گرفته بود و دو دوست با جدیت در آن شرکت کردند. هر دو خوانندگان مشتاق بودند و به طور گسترده مطالعه می کردند. بومونت با رساله ژان باپتیست سی وارد اقتصاد شد، 74 توکویل با کتاب تاریخ بورگوین اثر پروسپر دوبارانت، و تاریخ چند جلدی انگلستان جان لینگارد، گهگاه خود را «مثل یک راهب» حبس کرد تا بدون مزاحمت بخواند. در اوایل اکتبر 1828، قصر خالی از سکنه توکویل، به تنهایی و برای اولین بار در زندگی‌اش، در آنجا نشست تا خلاصه‌ای از تاریخ انگلستان را در نامه‌ای طولانی به بومونت بنویسد. توکویل دوره‌ای از ورود آنگل‌ها و ساکسون‌ها در قرن پنجم و اتحاد آنها در اوایل قرن نهم را پوشش داد و با سلطنت تودورها به پایان رسید. این روایت سریع از تاریخ سلطنتی بسیار پیچیده انگلستان حتی شگفت‌انگیزتر بود، زیرا از حافظه نقل شده بود. توکویل حفره‌هایی را در روایت خود تصدیق کرد و از بومونت به خاطر نابهنگامی‌ها و همچنین آنچه که «شور» و پرواز «تخیل» نامید، عذرخواهی کرد. به نظر می‌رسید که انگیزه این طغیان این بود که او تاریخ روایی و خاطرات انقلاب انگلیس بود که در سال‌های 1823-1823 منتشر شد. توکویل کار گیزو را برای بومونت توصیف کرد: «در ساختارشکنی ایده‌ها و درستی کلمات، واقعاً شگفت‌انگیز است». اول از همه، او با گیزو در مورد اهمیت تاریخ هم عقیده بود. توکویل در یادداشت های سخنرانی خود بر گفته گیزو تاکید کرد که "مردمی که از گذشته خود خاطره ای ندارند مانند مرد بالغی است که تمام خاطرات دوران جوانی خود را از دست داده است."81 برخی از بینش های کلیدی که توکویل اتخاذ کرد و از آن خود ساخت. ابتدا ایده گیزو از «دولت اجتماعی» بود. توکویل مجدداً در یادداشت‌های خود این قطعه را مشخص کرد: «یک شکل‌بندی اجتماعی معین، جهت خاصی را بر روح انسان نقش می‌بندد: مجموعه‌ای از ایده‌های کلی را در اختیار او قرار می‌دهد... که رشد آن را با نیروی محض حرکت شکل می‌دهد.»82 توکویل همچنین گیزو را در مورد جنبه منفی برابری - یعنی برابری در ناتوانی - نظریه پردازی شنید. در سخنرانی‌های گیزو، طبقه سوم اشراف فئودالی را نابود کرد و از مطلق‌گرایی حمایت کرد «تا حداقل همه تحت یک ارباب برابر باشند». توکویل در یادداشت های خود بر این نکته تأکید کرد. 83 گیزو در توکویل میل به تجزیه و تحلیل تعامل بسیار پیچیده سیاست و جامعه را بیدار کرد و در این فرآیند آگاهی سیاسی توکویل را بالا برد. توکویل در «مرحله عالی تمدن» گیزو فرمول بندی اولیه ای را یافت که در جلد دوم کتاب «دموکراسی در آمریکا» به نظریه خود توکویل درباره استبداد نرم تبدیل می شد. توکویل با وام گرفتن مستقیم از گیزو، به چارلز استوفلز نوشت: [در مورد جامعه ای] که به درجه بالایی از تمدن دست یافته است، بدن اجتماعی مسئولیت همه چیز را بر عهده گرفته است: فرد فقط باید مسئولیت تولد را بپذیرد. با همه اینها، جامعه او را در آغوش پرستار خیس خود می‌گذارد، بر تحصیلش نظارت می‌کند، راه‌های اقبال را پیش روی او می‌گشاید. جامعه از او در راهش حمایت می کند، خطرات را از سرش دور می کند. او در آرامش زیر چشم این مشیت دوم پیش می رود. این قدرت سرپرستی که در طول زندگی از او محافظت می کرد، مراقب دفن خاکستر او نیز هست: این سرنوشت انسان متمدن است. انرژی فردی تقریباً خاموش شده است.84 الجزایر. مدتی بود که پادشاه گفتگوهای تهاجم به الجزایر را که اسماً تحت سلطه عثمانی بود، اما توسط یک نیروی مستقل که آزادانه دزدی دریایی در دریای مدیترانه انجام می‌داد هدایت می‌شد، احیا کرده بود. سه سال قبل از آن، در سال 1827، کنسول فرانسه از اعتراف به بدهی فرانسه در طول لشکرکشی ناپلئون به مصر خودداری کرده بود. افسانه ها حاکی از آن است که دی با مگس سه بار به صورت دیپلمات فرانسوی ضربه زد. این توهین بهانه ای به فرانسوی ها داد تا الجزایر را محاصره کنند. اکنون چارلز ایکس برای تحکیم قدرت خود کمپین نظامی را به راه انداخت. ناوگان با 103 کشتی جنگی، 350 کشتی ترابری، 83 تفنگ توپخانه، 27000 ملوان و 37000 سرباز در 25 می 1830 از تولون حرکت کرد. و اگر هدف وسیله را توجیه نکند، این مدیریت تمام شده است.» در سطح شخصی، توکویل "نگران مرگبار" بود، زیرا قرار بود کرگورلی جزو اولین جنگجویان توپخانه باشد (اما در آخرین لحظه، موقعیت رزمی کرگورلی به گردان دوم منتقل شد، نه گردان اول). توکویل همچنین نگران بود، زیرا برادرش هیپولیت برای اعزام داوطلبانه شرکت کرده بود (اگرچه در پایان نرفت). روز قبل، انتخابات مجلس اکثریت بزرگی را در برابر شاه بازگرداند. اما با پیروزی خود در الجزایر، چارلز دهم احساس قدرت کرد که چهار فرمان بدنام را که نابودی رژیم او را ثابت می کرد، صادر کند. در واقع، این احکام آزادی مطبوعات را از بین برد و اندازه مجلس نمایندگان را به نصف کاهش داد. صلاحیت مالکیت سه چهارم انتخاب کنندگان را از فهرست انتخابات حذف کرد و هر دو مجلس از حق اصلاح لوایح محروم شدند. یک اتاق جدید در 28 سپتامبر تشکیل خواهد شد. چارلز X احکام را در 25 ژوئیه امضا کرد و روز بعد آنها را منتشر کرد. از آنجایی که در آن روز تصمیم گرفت به شکار در رامبویه برود، واضح است که پادشاه انتظار اطاعت بی چون و چرای رعیت خود را داشت. وزیر جنگ او، لوئی دوبورمون، نیز غایب بود، در حالی که وزیر کشورش، کنت دو پیرون، برای مجسمه‌اش نشسته بود.92، بلوسویل، همکار توکویل در ورسای، اولین نشانه‌های انقلاب را هنگام عبور از پاریس در 28 ژوئیه دید: مغازه داران در حال برداشتن تابلوهای مغازه خود بودند که با تزیینات پارچه ای تزئین شده بود. در 29 ژوئیه، درهای کالسکه های سلطنتی پوشیده از خاک بود، اما در تریانون، در محوطه کاخ ورسای، واقعیت دیگری تداوم یافت: خدمتکار اتاق هنگام ورود پادشاه، قبل از اینکه بتوان برای ناهارش کره تازه تهیه کرد، وحشت کرد. با استقبال سرد مردم محلی، حزب سلطنتی به سرعت به رامبویه رفت و در راه تبعید بود. توکویل در هفته‌های پس از انقلاب متوجه شد که آینده‌ای در دادگاه ندارد و در هیچ موردی نمی‌خواهد. با این حال، برخلاف کرگورلی که از کمیسیون خود استعفا داد، توکویل از نصیحت پدرش استفاده کرد، گزینه های خود را باز نگه داشت و به سلطنت مشروطه جدید لوئی فیلیپ سوگند یاد کرد.99 در 17 اوت، توکویل به مری نوشت: «وجدان من راحت است، اما من این روز را در زمره بدترین روزهای زندگی ام قرار می دهم.»100 اما زمانی که هنریون، همکلاسی سابق متز و قانون گرا (که بعداً شرحی از زندگی آقای فریسینوس، مردی که مسئول برچیدن دانشگاه بود، گزارشی از زندگی خود را نوشت) ساخت حمله به توکویل به دلیل سوگند خوردن، توکویل از اقدامات خود دفاع کرد. هنریون در محاکمه پادشاه به یاد ماله شربس اشاره کرد و تحسین خود را برای لوئی لو پلتیه دو روزانبو ابراز کرد و تا آنجا پیش رفت که پیام را از طریق مادر توکویل، خواهر روزانبو، منتقل کرد. توکویل با عصبانیت پاسخ داد که احساس می کند پدربزرگش «اگر او به جای من بود دقیقاً همان کاری را می کرد که من کردم. همانطور که من این پیش فرض را دارم که اگر جای او بودم، همان کاری را انجام می‌دادم. او از جانبداری میان اورلئانیست ها که یک سلطنت مشروطه واقعی را ترویج می کردند و لژیتیمیست ها که در برابر آن مقاومت می کردند، خودداری کرد. او به دنبال راهی بود که بتواند استقلال قضاوت خود را حفظ کند و شاید، در بهترین حالت، کمکی بی نظیر به رفاه فرانسه داشته باشد. توکویل تصمیم گرفت فرانسه را به مقصد آمریکا ترک کند تا ببیند یک جمهوری چگونه است. توکویل دلیل جدایی خود را به اختصار به چارلز استوفلز بیان کرد: "موقعیت من در فرانسه از هر نظر بد است." اگرچه توکویل نزد همتایان دربارش که هوش عمیق او را می‌شناختند، مورد احترام بود، اما هرگز ترفیع یا حتی مقام حقوقی دریافت نکرده بود، و این در حالی است که هروه دو توکویل، که پادشاه او را همتای فرانسه قرار داده بود، به این نکته اشاره کرده بود. سپتامبر 1829 برای دستیابی به این مأموریت، ما پیش نویس یادداشتی را تنظیم کرده ایم، که به اعتقاد من به خوبی تدوین شده است.105 اینکه چگونه توکویل بر سر این طرح قرار گرفت، نامشخص است، اما در محافل روشنفکری مرمت، حس گسترده ای وجود داشت که دنیای قدیم می توانست از «آزمایش بزرگ آمریکایی» بیاموزد. جرج واشنگتن در فرانسه به عنوان یک ژنرال با فضیلت که متواضعانه زندگی می کرد، فقط در مواقع ضروری جنگید و قدرت خود را در پایان دوره ریاست جمهوری خود رها کرد - که نوعی ضد ناپلئون بود - مورد احترام بود. هیچ کس این تضاد را بهتر از شاتوبریان در «سفر در آمریکا» که در سال 1827 منتشر شد و به طور گسترده در مطبوعات فرانسه منتشر شد، نشان نداد. «واشنگتن و بووناپارت هر دو از آغوش جمهوری بیرون آمدند. شاتوبریان خاطرنشان کرد که هر دو فرزندان آزادی بودند، اما افزود: «واشنگتن به آزادی وفادار ماند، اما بووناپارت به آن خیانت کرد.» 107 تمجید از آمریکا به همان اندازه از طرف مخالفان رژیم ترمیم بود که از طرفداران آن. یکی از این صداها صدای آرنولد شفر بود. شفر یکی از اعضای Charbonnerie بود، یک انجمن مخفی که قصد داشت بوربون ها را از سلطنت خلع کند. شفر به قوانین سرکوبگر فرانسه حمله کرد و در عین حال حقوق متمم اول آمریکایی ها را در تاریخ 1825 خود در تاریخ 1825 États-Unis de l'Amérique Septentriale ستایش کرد.