لایب سان

In May 1937, seventy thousand workers walked off their jobs at four large steel companies known collectively as “Little Steel.” The strikers sought to make the companies retreat from decades of antiunion repression, abide by the newly enacted federal labor law, and recognize their union. For two months a grinding struggle unfolded, punctuated by bloody clashes in which police, company agents, and National Guardsmen ruthlessly beat and shot unionists. At least sixteen died and hundreds more were injured before the strike ended in failure. The violence and brutality of the Little Steel Strike became legendary. In many ways it was the last great strike in modern America.
 
Traditionally the Little Steel Strike has been understood as a modest setback for steel workers, one that actually confirmed the potency of New Deal reforms and did little to impede the progress of the labor movement. However, The Last Great Strike tells a different story about the conflict and its significance for unions and labor rights. More than any other strike, it laid bare the contradictions of the industrial labor movement, the resilience of corporate power, and the limits of New Deal liberalism at a crucial time in American history.

در ماه مه 1937، هفتاد هزار کارگر در چهار شرکت بزرگ فولادی که مجموعاً به نام «فولاد کوچک» شناخته می‌شوند، شغل خود را ترک کردند. اعتصاب کنندگان به دنبال این بودند که شرکت ها را مجبور کنند از دهه ها سرکوب ضد اتحادیه ها عقب نشینی کنند، از قانون کار فدرال که به تازگی تصویب شده پیروی کنند و اتحادیه خود را به رسمیت بشناسند. به مدت دو ماه، یک مبارزه کوبنده در جریان بود که با درگیری‌های خونینی همراه بود که در آن پلیس، مأموران شرکت و نیروهای گارد ملی، اتحادیه‌ها را بی‌رحمانه مورد ضرب و شتم و تیراندازی قرار دادند. حداقل شانزده نفر کشته و صدها نفر دیگر زخمی شدند قبل از اینکه اعتصاب با شکست تمام شود. خشونت و بی رحمی اعتصاب کوچک فولادی تبدیل به افسانه شد. از بسیاری جهات این آخرین حمله بزرگ در آمریکای مدرن بود.

به طور سنتی، اعتصاب کوچک فولاد به عنوان یک عقب نشینی متوسط ​​برای کارگران فولاد شناخته می شد، اعتصابی که در واقع قدرت اصلاحات نیو دیل را تایید کرد و مانع پیشرفت جنبش کارگری نشد. با این حال، آخرین اعتصاب بزرگ داستان متفاوتی در مورد درگیری و اهمیت آن برای اتحادیه‌ها و حقوق کارگری بیان می‌کند. بیش از هر اعتصاب دیگری، تضادهای جنبش کارگری صنعتی، انعطاف‌پذیری قدرت شرکت‌ها و محدودیت‌های لیبرالیسم نیو دیل را در برهه‌ای حساس در تاریخ آمریکا آشکار کرد.