لایب سان

55 Henderson later followed up with Stigler, asking him why he gave the speech at all if ideas are not essential and minds cannot be changed. Stigler did not answer. Like Henderson, I pay considerable attention to what is taking place in the realm of ideas. It is my field of work, and I am not immune to bias. Human action is purposeful action, action guided by ideas. However, ideas without action are just ideas and need someone to implement them. That is where leadership comes in: leaders in different walks of life, churches, clubs, businesses, politics, and the academy. But I also pay attention to incentives. Economists sometimes describe the main conclusion of their discipline in just two words: “incentives mat- ter.” For me, the two central institutions that provide incentives favorable to a free society are the family and private property. In the long run, only cultures that respect both have flourished. Finally, there is providence and luck. As I do not have a crystal ball, I incorporate luck only after the fact. But apart from praying and preparing for dangers and opportunities, there is little we can do to push luck. With this framework in mind, I decided to once more study and reflect on the papers presented during the first Mont Pelerin Society meeting I attended. The theme of that meeting was “Constraints on Government.” It had sessions on monetary policy, spending, taxation, regulation, and denation- alization. We also had panels on escaping governments, such as interna- tional migration and the informal economy. On constitutional constraints, the scheduled speakers were Milton Friedman and F.A. Hayek. The ses- sion was planned as a discussion of chapters from their recent books. Thomas Sowell was one of the commentators. F.A. Hayek, unfortunately, was not able to attend, and Milton Friedman decided to speak on another topic. But more on that later. Although Hayek had to cancel his participation, he was going to speak on “The Miscarriage of the Democratic Ideal: A Recapitulation,” a topic he covered in his book Law, Legislation and Liberty (Hayek, 1973). In this chapter, he stressed the perverse incentives that exist in many democratic systems: [A] Parliament or government which becomes a charitable institution thereby becomes exposed to irresistible blackmail. And it soon ceases to be the ‘deserts’ but becomes exclusively the ‘political necessity’ which deter- mines which groups are to be favoured at general expense. This legalized THE POLITICAL-ECONOMIC VIEWS OF MONT PELERIN SOCIETY MEMBERS... 56 corruption is not the fault of the politicians, they cannot avoid it if they are to gain positions in which they can do any good. ... But if democratic gov- ernment were really bound to what the masses agree upon there would be little to object to. The cause of complaints is not that the government serve an agreed opinion of the majority, but that they are bound to serve the sev- eral interests of a conglomerate of numerous groups. That first Mont Pelerin Society meeting started so badly for me that I soon thought it would be my only one. The first presentation I heard was by Yoshio Suzuki, adviser at the Bank of Japan’s Special Economic Studies Department. The title of his paper was “Why Is the Performance of the Japanese Economy So Much Better?” 1980 His conclusions to prevent inflationary expectations from spread- ing were: First, speculator inventory investments, which raise prices and induce expec- tation of further increases to come, should be avoided by controlling the money supply appropriately and letting the short-term interest rates rise freely in accordance with market conditions. Second, price rises caused by demand-pull, that is, the swelling of gross profit per unit of output, should be avoided by pursuing appropriate monetary and fiscal policies to control aggregate demand. Third, price rises caused by the supply restrictions based on the coordinated actions of firms, that is, the swelling of gross profit per unit of output, should be avoided by strict implementation of the Anti-trust Act. I studied economics under Dr. Hans F. Sennholz (1922–2007), a dis- ciple of Ludwig von Mises, at Grove City College. Dr. Sennholz was also a Mont Pelerin Society member but did not attend many meetings. As you can imagine, government efforts to control aggregate demand, or stricter enforcement of anti-trust laws, were not my cup of tea. They sounded more like the failed theories I learned at my other alma mater, the Pontifical Catholic University of Argentina, which had a preponderance of Keynesians in its faculty. As I knew some of the older members in attendance, I told them my concern about the Keynesian slant of the presentation and asked a few of them if they liked Suzuki’s paper. They said no! I then went to Milton Friedman and, without revealing my views, asked the same question. Milton told me that he liked Suzuki’s paper very much. I went back to the older members and asked them if they would complain or raise questions. A. CHAFUEN 57 They answered in the negative, with the implication that “it is for you, the young people, to complain.” I was young, so I did. I was very active in the Q & A. Now that I am 67, the age of those older MPS members, I seldom ask questions in public meetings. I let the young and other independent voices question, or complain and pretend they are asking a question. Former Treasury Secretary William E. Simon (1927–2000) wrote a lengthy paper (72-pages long) for that same session. The paper started by describing the economic situation at the time: “chronic double-digit infla- tion, rising unemployment, rapidly deteriorating output approaching disastrous levels in several key sectors of the economy, continued massive trade deficits, and a dollar propped up by historically high interest rates.” I have a copy of the paper, but I do not recall if Simon presented it to the meeting or, like Hayek, could not attend. Simon’s concerns about corporate culture are similar to the concerns many of us have about today’s large businesses: Throughout the last century, the commitment of business and labor leaders to the free enterprise system that has provided them with so many benefits has weakened dramatically as they have discovered that they could demand— and receive—short-range advantages from the government. Much of the coercive regulation we now have in place has actually been invited by the private sector to avoid the risks and penalties that exist in competitive mar- kets ... their negative role should be carefully identified and publicized rather than simply blaming the government officials who respond to them. (Simon, 1980, p. 71) The U ndergroUnd or Informal economy Continuing with another topic that was discussed at that MPS meeting, analysis of the underground economy has seen substantial advances since 1980. One of the papers The Underground Economy was by Max Thurn (1910–1991), the then-secretary of the MPS. In a history of the MPS, Thurn was aptly described as “tall, aristocratic, calm, and urbane” (A History of the Mont Pelerin Society, 1995, Hartwell, p. 159). Thurn, with whom I had a chance to spend quality time at meetings, was married to an Argentine from a family well known to mine. His awareness of how busi- ness is conducted in countries with a weak rule of law conduct expanded his practical knowledge of the impact of over-regulated economies. THE POLITICAL-ECONOMIC VIEWS OF MONT PELERIN SOCIETY MEMBERS... 58 This paragraph is a good example: In Punta del Este, a resort place in Uruguay with a boom in construc- tion such as Latin America has not seen before, two Argentine business- men, guests at a dinner party condemned underground transactions. “Now let us be frank,” said another guest, also a businessman from Argentina. “We all built our houses here with black money, did we not?” Nobody said a word. A similar conversation could be taking place today in the same city. Little has changed. Thurn provided detailed examples of how quasi- corruption (my term) took place whenever there were significant differ- ences between the official price of foreign exchange and the black-market or free price. Some libertarians might quibble with my use of the word corruption: Why is it corrupt to take advantage of current legislation? If there were under-the-table payments to a regulator by those who made the transaction, those actions would fit the definition of corruption. But if all importers had access to artificially low-priced foreign currency, then we could speak of “corporate welfare.” If this cheap currency only went to friends, with no pre-established quid pro quo, then we would be speaking of cronyism. These distinctions between corruption, quasi-corruption, and cronyism did not appear in the discussions of the MPS. Efforts to measure corrup- tion were undertaken much later by Transparency International (TI), founded in 1993 in Germany. TI released the first version of its Corruption Perceptions Index in 1995. Ludwig von Mises had written in his Human Action that an “analysis of interventionism would be incomplete if it were not to refer to the phenomenon of corruption” (Mises, [1949] 1966, p. 734). However, few members of the MPS focused on analyzing corrup- tion. Perhaps a few were also avoiding the topic following Mises’s argu- ment that “corruption is a regular effect of interventionism. It may be left to the historians and to the lawyers to deal with the problems involved” (Mises, 1966, p. 736). I still do not understand why it is a topic for histo- rians and lawyers and not economists and moralists. I regard most econo- metric studies as exercises in recent history. Therefore, as soon as I had some measurements on corruption and interventionism, I started to do correlations and publish papers and articles about them. My first co- authored paper was published by the Centro de Estúdios Públicos in Chile (Chafuen & Antonio-Guzmán, 1997). A shorter version, reaching similar conclusions about how economic interventionism creates incentives for A. CHAFUEN 59 corruption, was published as a chapter in the Heritage Foundation-Wall Street Journal Index of Economic Freedom (Chafuen, 2000). Thurn wrote his presentation before Hernando de Soto began to pub- lish his detailed studies about the Peruvian informal economy. Thurn dis- cussed several terms to describe the underground economy: black-market, parallel, and informal. In subsequent decades Hernando de Soto began to use the term “extra-legal.” Although Thurn’s paper is primarily a defense of this economic sector, he lists ten disadvantages. In his words, the disadvantages were allocation of resources more in accordance with opportunity than with productivity; distortion of the economy through misdirection of effort; less specializa- tion; limited choice of partners; no internal controls; only very general tracking of business success; no accident or old-age insurance; corrupting influence (gradual loss of respect for the law); and false statistics. This paper is not the place to analyze each of these negative aspects. We should note, however, that missing from Thurn’s list is the disadvantage highlighted in Hernando de Soto’s second best-seller, The Mystery of Capital (2000), where he shows, with ample evidence, how being extra- legal prevents those in this sector of the economy from leveraging their assets and being able to grow. Their lack of clear property titles to their assets, including potential intellectual property rights, puts them at a sig- nificant disadvantage. For Thurn, transactions in the extra-legal economy “can only be justi- fied under special conditions, namely marginal rates of taxation of income and other government regulations that penalize work in the surface economy.” Thanks to the first book by de Soto, El otro sendero (The Other Path, 1987), the World Bank expanded its focus on regulations. Its Doing Business Index grew out of De Soto’s path-breaking work. Unfortunately, during recent years it has become apparent that politicized manipulation was present in the compiling of the Doing Business Index. The World Bank recently announced that they were discontinuing it. moneTary debaTes Concern about inflation was very high during the 1980 meeting. There were, however, significant differences in monetary views. The debates were mainly between Friedmanite types and “Austrians,” champions of gold or the denationalization of money. Hayek had proposed competing THE POLITICAL-ECONOMIC VIEWS OF MONT PELERIN SOCIETY MEMBERS... 60 currencies a few years earlier in The Denationalization of Money (Hayek, 1976). The monetary authorities of several countries represented at the meet- ing were already reducing the money supply’s rate of growth. One of the papers noted that Japan’s rate went from 15% during 1971–1972 to 8% in 1979. During the seventies, the yearly rate of increase of its money supply in Switzerland went from 7.5% to 1%, although it climbed back to 7% in 1979. Germany reduced its rate of money supply growth from 16% to 8% in 1979 and the UK from 28% to 12%. Although few advocates of the gold standard spoke at that MPS meet- ing, many were very active during the question-and-answer sessions. Several blamed the economy’s ills on paper money. Milton Friedman started the final session by stating that he was not going to speak on the panel’s topic, which focused on the importance of constitutions to con- strain the government. He correctly noted that many countries had good constitutions, as was the case in Argentina, but if people do not believe in the constitution, it will be useless. But that he wanted to take on the “gold bugs.” He went on to chastise these “gold bugs” that, despite favoring free prices, they were willing to “fix the value of gold.” Despite favoring economic efficiency, they kept a valuable metal stored in government vaults instead of using it productively. He made other critical points which I, as a disciple of “gold bug” Hans Sennholz, was quick to try to counter from the floor. I started by questioning the term “gold bug” as used in an academic setting such as the MPS: “If you use the term ‘gold bugs,’ they could use the term ‘paper worm’ to describe those who favor paper money.” I went on, “defining the dollar in terms of gold weight is like defining a meter or a yard as a rod of a certain length.” Nothing totalitarian. I like to think I also refuted Friedman’s other points; I received good applause from the audience in what I thought were my departing words from MPS. A less expansionary monetary policy in the United States, started by Paul Volcker (1927–2019) during the second half of 1979 and then con- tinued by Alan Greenspan (1926–), changed the political-economic scene during the next two decades. Now, toward the end of 2021, after almost two decades of monetary expansion, several countries are experiencing a scenario similar to that of the pre-Reagan period. A. CHAFUEN 61 The Power of The bUreaUcracy Something that has not changed much during the last four decades is the enormous power of the entrenched bureaucracy. Today many of us use the term “deep state” to refer to it. In his paper, Limits of Taxation: A Case Study with Reference to Switzerland, 1980, Martin Janssen (1948–) of the University of Zürich stated, “For good reasons, the image of a ‘big’ government is closely asso- ciated with bureaucracy. Nevertheless, a ‘big’ government is big not merely for the number of clerks employed in its bureaus, but mainly because of the personnel employed in the elementary and high schools, public universities, public clinics, hospitals, public agencies to assist the individual needy and destitute, public community centers, and so on. Personnel, including the officers in charge, consists of trained doctors, teachers, psychologists and social workers.” Then, as today, these workers “commonly believe that they know and understand better than their tem- porary superiors not only the means employed but also the ends pursued by their respective organizations.” Pascal Salin (1939–) of France, who later served a term as president of MPS, concurred. In his paper Do Conservative Governments Make a Difference: Social and Economic Policies? he wrote that “the problem is not only of ideology, but of privilege and vested interests. To diminish the role of the state, one has to meet opposed and strongly organized civil ser- vants, who are always ready to fight against the ‘destruction of the civil service.’” Michael Walker (1945–), the Canadian economist who grew the Fraser Institute into one of the most respected think tanks in the world, also addressed the power of the bureaucracy on a paper titled Do Conservative Governments Make a Difference? Or Will Success Spoil the Neo-Eclectic Mugwump Movement—A Canadian Perspective. He wrote that “the pol- icy continuity provided by the senior civil servants was noted as a signifi- cant challenge to the designs of the new government, as were the special interest groups created by existing legislation.” Malcolm R. Fisher, on Do Conservative Governments Make a Difference—Social and Economic Policies: The Australian Experience, wrote something similar. “The power of the bureaucrats is exceptionally strong—political change need not disturb the quiet efficient ones—and their mastery of detail could hold at bay all but the more active Ministers.” One of Fisher’s central conclusions was that “Conservative Governments THE POLITICAL-ECONOMIC VIEWS OF MONT PELERIN SOCIETY MEMBERS... 62 at best seem to go easy on some of the restrictions that legislation permits for the control of markets but rarely move to eliminate them. Thus, the battery of control weapons is always there or added to by rival administra- tions, never removed from the statute book.” It is all too easy for those who advocate more government controls “to take up again where it left off and even make up for lost tim

چکیده فارسی

55 هندرسون بعداً استیگلر را پیگیری کرد و از او پرسید که چرا اصلاً این سخنرانی را انجام داده است، اگر ایده ها ضروری نیستند و نمی توان ذهن ها را تغییر داد. استیگلر جوابی نداد. من مانند هندرسون به آنچه در قلمرو ایده ها در حال وقوع است توجه قابل توجهی می کنم. این حوزه کاری من است و از جانبداری مصون نیستم. کنش انسانی کنش هدفمند است، عملی که توسط ایده ها هدایت می شود. با این حال، ایده های بدون عمل فقط ایده هستند و نیاز به کسی دارند که آنها را اجرا کند. اینجاست که رهبری مطرح می‌شود: رهبران در طبقات مختلف زندگی، کلیساها، کلوپ‌ها، مشاغل، سیاست و آکادمی. اما به مشوق ها هم توجه می کنم. اقتصاددانان گاهی اوقات نتیجه اصلی رشته خود را تنها در دو کلمه توصیف می کنند: "مشوق ها مهم هستند." برای من، دو نهاد مرکزی که مشوق های مطلوب برای یک جامعه آزاد را فراهم می کنند، خانواده و مالکیت خصوصی هستند. در درازمدت، تنها فرهنگ هایی شکوفا شده اند که به هر دو احترام می گذارند. سرانجام، مشیت و شانس وجود دارد. از آنجایی که من یک توپ کریستالی ندارم، شانس را فقط بعد از این واقعیت ترکیب می کنم. اما جدای از دعا و آماده شدن برای خطرات و فرصت ها، کاری که می توانیم برای فشار آوردن به شانس انجام دهیم، انجام نمی دهیم. با در نظر گرفتن این چارچوب، تصمیم گرفتم یک بار دیگر مقالات ارائه شده در اولین جلسه انجمن مونت پلرین را که در آن شرکت کردم مطالعه و تأمل کنم. موضوع آن جلسه «محدودیت‌های دولت» بود. جلساتی در مورد سیاست های پولی، مخارج، مالیات، مقررات و غیر ملی شدن داشت. ما همچنین پانل هایی در مورد دولت های فراری مانند مهاجرت بین المللی و اقتصاد غیررسمی داشتیم. در مورد محدودیت های قانون اساسی، سخنرانان برنامه ریزی شده میلتون فریدمن و اف.ا. هایک بودند. این جلسه به عنوان بحث در مورد فصل هایی از کتاب های اخیر آنها برنامه ریزی شده بود. توماس سوول یکی از مفسران بود. متأسفانه F.A. هایک نتوانست در آن شرکت کند و میلتون فریدمن تصمیم گرفت در مورد موضوع دیگری صحبت کند. اما در ادامه بیشتر در مورد آن. اگرچه هایک مجبور شد شرکت خود را لغو کند، اما قرار بود در مورد «سقط آرمان دموکراتیک: یک بازنگری» صحبت کند، موضوعی که در کتاب قانون، قانون‌گذاری و آزادی (هایک، 1973) به آن پرداخت. در این فصل، او بر انگیزه‌های انحرافی که در بسیاری از نظام‌های دموکراتیک وجود دارد تأکید کرد: [A] پارلمان یا دولتی که به یک موسسه خیریه تبدیل می‌شود، در نتیجه در معرض باج‌گیری غیرقابل مقاومت قرار می‌گیرد. و به زودی دیگر «بیابان‌ها» نیست، بلکه منحصراً به «ضرورت سیاسی» تبدیل می‌شود که تعیین می‌کند کدام گروه‌ها با هزینه‌های عمومی مورد لطف قرار می‌گیرند. این امر دیدگاه های سیاسی-اقتصادی اعضای انجمن مونت پلرین را قانونی کرد... فساد تقصیر سیاستمداران نیست، آنها نمی توانند از آن اجتناب کنند، اگر بخواهند موقعیت هایی را به دست آورند که در آن می توانند هر کار مفیدی انجام دهند. اما اگر حکومت دموکراتیک واقعاً به آنچه توده‌ها بر آن توافق دارند متعهد بود، اعتراض چندانی به آن وجود نداشت. علت شکایات این نیست که دولت نظر موافق اکثریت را ارائه می‌کند، بلکه این است که آنها ملزم به تامین منافع چند گروه از گروه‌های متعدد هستند. اولین جلسه انجمن مونت پلرین آنقدر برای من بد شروع شد که خیلی زود فکر کردم تنها جلسه من خواهد بود. اولین ارائه ای که شنیدم توسط یوشیو سوزوکی، مشاور بخش مطالعات ویژه اقتصادی بانک مرکزی ژاپن بود. عنوان مقاله او این بود: «چرا عملکرد اقتصاد ژاپن خیلی بهتر است؟» 1980 نتیجه‌گیری‌های او برای جلوگیری از گسترش انتظارات تورمی این بود: اولاً، سرمایه‌گذاری‌های موجودی انبارهای سفته‌باز، که قیمت‌ها را افزایش می‌دهد و انتظار افزایش‌های بعدی را القا می‌کند، باید با کنترل مناسب عرضه پول و اجازه دادن به نرخ‌های بهره کوتاه‌مدت اجتناب شود. مطابق با شرایط بازار آزادانه افزایش یابد. دوم، افزایش قیمت ناشی از کشش تقاضا، یعنی افزایش سود ناخالص به ازای هر واحد تولید، باید با دنبال کردن سیاست‌های پولی و مالی مناسب برای کنترل تقاضای کل اجتناب شود. سوم، افزایش قیمت ناشی از محدودیت های عرضه بر اساس اقدامات هماهنگ شرکت ها، یعنی افزایش سود ناخالص به ازای هر واحد تولید، باید با اجرای دقیق قانون ضد تراست اجتناب شود. من اقتصاد را زیر نظر دکتر هانس اف. سنهولز (1922-2007)، شاگرد لودویگ فون میزس، در کالج گرو سیتی خواندم. دکتر سنهولز همچنین یکی از اعضای انجمن مونت پلرین بود اما در جلسات زیادی شرکت نکرد. همانطور که می‌توانید تصور کنید، تلاش‌های دولت برای کنترل تقاضای کل، یا اجرای سخت‌گیرانه‌تر قوانین ضد تراست، فنجان من نبود. آنها بیشتر شبیه تئوری های شکست خورده ای بودند که در دیگر دانشگاه خود، دانشگاه کاتولیک پاپی آرژانتین، که اکثریت کینزی ها را در دانشکده خود داشت، یاد گرفتم. از آنجایی که برخی از اعضای قدیمی‌تر حاضر را می‌شناختم، نگرانی‌ام را در مورد شیب کینزی ارائه به آنها گفتم و از چند نفر از آنها پرسیدم که آیا مقاله سوزوکی را دوست دارند یا خیر. گفتند نه! سپس به سراغ میلتون فریدمن رفتم و بدون اینکه نظرم را فاش کنم، همان سوال را پرسیدم. میلتون به من گفت که کاغذ سوزوکی را بسیار دوست دارد. به سراغ اعضای قدیمی‌تر رفتم و از آنها پرسیدم که آیا می‌خواهند شکایت کنند یا سؤالی مطرح کنند. الف. CHAFUEN 57 پاسخ منفی دادند، با این مفهوم که «این شما جوانان هستید که باید شکایت کنید». من جوان بودم، بنابراین انجام دادم. من در پرسش و پاسخ بسیار فعال بودم. اکنون که 67 ساله هستم، سن آن اعضای قدیمی MPS، به ندرت در جلسات عمومی سؤال می‌پرسم. من به جوانان و دیگر صداهای مستقل اجازه می‌دهم سؤال کنند یا شکایت کنند و وانمود کنند که دارند سؤال می‌کنند. وزیر سابق خزانه داری ویلیام ای. سیمون (1927-2000) مقاله طولانی (72 صفحه ای) را برای همان جلسه نوشت. این مقاله با توصیف وضعیت اقتصادی در آن زمان آغاز شد: «تورم مزمن دو رقمی، افزایش بیکاری، کاهش سریع تولید که به سطوح فاجعه‌بار در چندین بخش کلیدی اقتصاد نزدیک می‌شود، ادامه کسری‌های تجاری عظیم، و دلاری که از لحاظ تاریخی تقویت شده است. نرخ بهره بالا.” من یک نسخه از مقاله دارم، اما به خاطر ندارم که آیا سیمون آن را به جلسه ارائه کرده یا مانند هایک نتوانسته است در آن شرکت کند. نگرانی‌های سایمون در مورد فرهنگ شرکتی مشابه نگرانی‌هایی است که بسیاری از ما در مورد کسب‌وکارهای بزرگ امروزی داریم: در طول قرن گذشته، تعهد رهبران تجاری و کارگری به سیستم شرکت آزاد که مزایای بسیاری برای آنها فراهم کرده است، به‌طور چشمگیری تضعیف شده است. دریافتند که می توانند از دولت مزیت های کوتاه برد بخواهند و دریافت کنند. بخش اعظم مقررات اجباری که اکنون در حال اجرا هستیم، در واقع توسط بخش خصوصی دعوت شده است تا از خطرات و جریمه‌هایی که در بازارهای رقابتی وجود دارد اجتناب کنند... نقش منفی آنها باید با دقت شناسایی و به اطلاع عموم برود تا اینکه صرفاً مقامات دولتی را مقصر بدانیم. که به آنها پاسخ می دهند. (Simon, 1980, p. 71) اقتصاد زیرزمینی یا غیررسمی در ادامه با موضوع دیگری که در آن جلسه MPS مورد بحث قرار گرفت، تحلیل اقتصاد زیرزمینی از سال 1980 شاهد پیشرفت های قابل توجهی بوده است. یکی از مقالات اقتصاد زیرزمینی توسط ماکس تورن بود. (1910-1991)، دبیر وقت MPS. در تاریخچه MPS، تورن به درستی به عنوان «قد بلند، اشرافی، آرام و شهرنشین» توصیف شد (تاریخ انجمن مونت پلرین، 1995، هارتول، ص 159). تورن، که فرصتی برای گذراندن وقت با کیفیت با او در جلسات داشتم، با یک آرژانتینی از خانواده ای که برای من شناخته شده بود ازدواج کرد. آگاهی او از نحوه انجام کسب و کار در کشورهایی با رفتار ضعیف حاکمیت قانون، دانش عملی او را در مورد تأثیر اقتصادهای بیش از حد تنظیم شده گسترش داد. دیدگاه های سیاسی-اقتصادی اعضای انجمن مونت پلرین... 58 این پاراگراف مثال خوبی است: در پونتا دل استه، یک مکان تفریحی در اروگوئه با رونق ساخت و ساز مانند آمریکای لاتین که قبلاً ندیده بود، دو تجارت آرژانتینی - مردان، مهمانان در یک مهمانی شام معاملات زیرزمینی را محکوم کردند. مهمان دیگری که او نیز تاجری از آرژانتین است، گفت: «حالا اجازه دهید رک و پوست کنده باشیم. همه ما خانه هایمان را اینجا با پول سیاه ساختیم، نه؟ هیچکس حرفی نزد. گفتگوی مشابهی می تواند امروز در همان شهر انجام شود. کمی تغییر کرده است. تورن نمونه‌های مفصلی از نحوه وقوع شبه فساد (در اصطلاح من) ارائه کرد، هر زمان که تفاوت‌های قابل توجهی بین قیمت رسمی ارز و قیمت بازار سیاه یا آزاد وجود داشت. برخی از آزادیخواهان ممکن است با استفاده من از واژه فساد به زبان بیاورند: چرا استفاده از قوانین فعلی فاسد است؟ اگر پرداخت‌های زیر میز به یک تنظیم‌کننده توسط کسانی که معامله را انجام داده‌اند، وجود داشته باشد، آن اقدامات با تعریف فساد مطابقت دارد. اما اگر همه واردکنندگان به ارزهای خارجی با قیمت مصنوعی مصنوعی دسترسی داشته باشند، می‌توانیم از «رفاه شرکت‌ها» صحبت کنیم. اگر این ارز ارزان فقط به دست دوستان می رسید، بدون اینکه از قبل تعیین شده باشد، آنگاه ما از دوستی صحبت می کردیم. این تمایزات بین فساد، شبه فساد و رفاقت در بحث های مجلس شورای اسلامی ظاهر نشد. تلاش‌ها برای اندازه‌گیری فساد بسیار دیرتر توسط سازمان شفافیت بین‌الملل (TI) که در سال 1993 در آلمان تأسیس شد، انجام شد. TI اولین نسخه از شاخص ادراک فساد خود را در سال 1995 منتشر کرد. لودویگ فون میزس در کنش انسانی خود نوشته بود که "تجزیه و تحلیل مداخله گرایی اگر به پدیده فساد ارجاع نشود" (Mises, [1949] 1966) ناقص خواهد بود. ، ص 734). با این حال، تعداد کمی از اعضای MPS بر تجزیه و تحلیل فساد تمرکز کردند. شاید تعداد کمی نیز به دنبال استدلال میزس مبنی بر اینکه «فساد یک اثر منظم مداخله گرایی است، از این موضوع اجتناب می کردند. ممکن است رسیدگی به مشکلات به عهده مورخان و حقوقدانان گذاشته شود» (Mises, 1966, p. 736). من هنوز نمی فهمم چرا این موضوع برای مورخان و حقوقدانان است و نه اقتصاددانان و اخلاق شناسان. من بیشتر مطالعات اقتصاد سنجی را تمرین هایی در تاریخ اخیر می دانم. بنابراین، به محض اینکه اندازه گیری هایی در زمینه فساد و مداخله گرایی داشتم، شروع به همبستگی و انتشار مقالات و مقالاتی در مورد آنها کردم. اولین مقاله مشترک من توسط Centro de Estúdios Públicos در شیلی منتشر شد (Chafuen & Antonio-Guzmán، 1997). نسخه کوتاه تر، به نتایج مشابهی در مورد اینکه چگونه مداخله گرایی اقتصادی انگیزه هایی را برای فساد A. CHAFUEN 59 ایجاد می کند، به عنوان یک فصل در بنیاد هریتیج-وال استریت ژورنال فهرست آزادی اقتصادی (شافون، 2000) منتشر شد. تورن ارائه خود را قبل از اینکه هرناندو د سوتو شروع به انتشار مطالعات دقیق خود در مورد اقتصاد غیررسمی پرو کند نوشت. تورن چندین اصطلاح را برای توصیف اقتصاد زیرزمینی مورد بحث قرار داد: بازار سیاه، موازی و غیررسمی. در دهه‌های بعدی هرناندو دی سوتو شروع به استفاده از اصطلاح «فرا قانونی» کرد. اگرچه مقاله تورن در درجه اول دفاع از این بخش اقتصادی است، او ده نقطه ضعف را برشمرده است. به گفته وی، معایب آن تخصیص منابع بیشتر بر اساس فرصت بود تا بهره وری. انحراف اقتصاد از طریق هدایت نادرست تلاش؛ تخصص کمتر؛ انتخاب محدود شرکا؛ بدون کنترل داخلی؛ فقط ردیابی بسیار کلی موفقیت کسب و کار؛ بدون بیمه حوادث یا پیری؛ نفوذ فاسد (از دست دادن تدریجی احترام به قانون)؛ و آمار غلط این مقاله محل تحلیل هر یک از این جنبه های منفی نیست. با این حال، باید توجه داشته باشیم که غایب در فهرست تورن، نقطه ضعفی است که در دومین کتاب پرفروش هرناندو دو سوتو، راز سرمایه (2000) برجسته شده است، جایی که او با شواهد فراوان نشان می‌دهد که چگونه غیرقانونی بودن از افراد در این بخش جلوگیری می‌کند. اقتصاد از استفاده از دارایی های خود و توانایی رشد. فقدان عناوین مشخص مالکیت دارایی‌هایشان، از جمله حقوق مالکیت معنوی بالقوه، آنها را در یک نقطه ضعف قابل توجه قرار می‌دهد. از نظر تورن، معاملات در اقتصاد فراقانونی «تنها تحت شرایط ویژه، یعنی نرخ‌های حاشیه مالیات بر درآمد و سایر مقررات دولتی که کار در اقتصاد سطحی را جریمه می‌کنند، قابل توجیه است.» به لطف اولین کتاب دو سوتو، El otro sendero (راه دیگر، 1987)، بانک جهانی تمرکز خود را بر مقررات گسترش داد. شاخص انجام کسب و کار آن برخاسته از کار راهگشای دی سوتو است. متأسفانه، در سال های اخیر آشکار شده است که دستکاری سیاسی در تدوین شاخص انجام کسب و کار وجود داشته است. بانک جهانی اخیراً اعلام کرد که آن را متوقف می کند. بحث های پولی نگرانی در مورد تورم در جلسه 1980 بسیار بالا بود. با این حال، تفاوت های قابل توجهی در دیدگاه های پولی وجود داشت. مناظره ها عمدتاً بین انواع فریدمانی و «اتریشی ها»، قهرمانان طلا یا غیر ملی شدن پول بود. هایک چند سال قبل در کتاب ملی کردن پول (هایک، 1976) پیشنهاد کرده بود که با 60 واحد پول رقابت کند. مقامات پولی چندین کشور که در این نشست حضور داشتند از قبل نرخ رشد عرضه پول را کاهش داده بودند. یکی از مقالات اشاره کرد که نرخ ژاپن از 15 درصد طی سال های 1971 تا 1972 به 8 درصد در سال 1979 رسید. در طول دهه هفتاد، نرخ سالانه افزایش عرضه پول آن در سوئیس از 7.5 درصد به 1 درصد رسید، هرچند که به عقب برگشت. 7% در سال 1979. آلمان نرخ رشد عرضه پول خود را از 16% به 8% در سال 1979 و بریتانیا از 28% به 12% کاهش داد. اگرچه تعداد کمی از طرفداران استاندارد طلا در آن جلسه MPS صحبت کردند، بسیاری از آنها در جلسات پرسش و پاسخ بسیار فعال بودند. برخی مشکلات اقتصاد را پول کاغذی مقصر دانستند. میلتون فریدمن جلسه پایانی را با بیان اینکه قرار نیست در مورد موضوع پانل که بر اهمیت قوانین اساسی برای محدود کردن دولت متمرکز بود صحبت کند، آغاز کرد. او به درستی خاطرنشان کرد که بسیاری از کشورها قوانین اساسی خوبی داشتند، همانطور که در آرژانتین وجود داشت، اما اگر مردم به قانون اساسی اعتقاد نداشته باشند، بی فایده خواهد بود. اما اینکه او می‌خواست با "حشره‌های طلا" مقابله کند. او در ادامه این «حشره‌های طلا» را محکوم کرد که علی‌رغم حمایت از قیمت‌های آزاد، مایل بودند «ارزش طلا را اصلاح کنند». علیرغم حمایت از کارایی اقتصادی، آنها یک فلز ارزشمند را به جای استفاده مولد در انبارهای دولتی نگهداری می کردند. او نکات مهم دیگری را بیان کرد که من، به عنوان یکی از شاگردان «حشره طلا» هانس سنهولز، به سرعت سعی کردم از روی زمین با آنها مقابله کنم. من با زیر سوال بردن اصطلاح «حشره طلا» که در یک محیط دانشگاهی مانند MPS استفاده می‌شود، شروع کردم: «اگر از اصطلاح «حشره‌های طلا» استفاده می‌کنید، آنها می‌توانند از عبارت «کرم کاغذی» برای توصیف کسانی که طرفدار پول کاغذی هستند استفاده کنند. من ادامه دادم، "تعریف دلار از نظر وزن طلا مانند تعریف یک متر یا یک یارد به عنوان میله ای با طول مشخص است." هیچ چیز توتالیتر نیست. من دوست دارم فکر کنم که نکات دیگر فریدمن را نیز رد کردم. من با تشویق خوب تماشاگران در سخنان من در حال خروج از MPS بود. یک سیاست پولی کمتر انبساطی در ایالات متحده، که توسط پل ولکر (1927-2019) در نیمه دوم سال 1979 آغاز شد و سپس توسط آلن گرینسپن (1926-1926) ادامه یافت، صحنه سیاسی-اقتصادی را طی دو دهه آینده تغییر داد. اکنون، در اواخر سال 2021، پس از تقریباً دو دهه انبساط پولی، چندین کشور سناریویی شبیه به دوره پیش از ریگان را تجربه می کنند. A. CHAFUEN 61 قدرت بوروکراسی چیزی که در طول چهار دهه گذشته تغییر چندانی نکرده است، قدرت عظیم بوروکراسی ریشه دار است. امروزه بسیاری از ما از اصطلاح "وضعیت عمیق" برای اشاره به آن استفاده می کنیم. مارتین یانسن (1948–) از دانشگاه زوریخ در مقاله خود، محدودیت های مالیات: مطالعه موردی با اشاره به سوئیس، 1980، اظهار داشت: «به دلایل موجه، تصویر یک دولت «بزرگ» ارتباط نزدیکی با بوروکراسی با این وجود، یک دولت «بزرگ» نه تنها به دلیل تعداد کارمندانی که در دفاترش به کار می‌روند، بزرگ است، بلکه عمدتاً به دلیل پرسنلی است که در مدارس ابتدایی و دبیرستان، دانشگاه‌های دولتی، کلینیک‌های دولتی، بیمارستان‌ها، سازمان‌های دولتی برای کمک به افراد نیازمند به کار می‌روند. و مستمندان، مراکز اجتماعی عمومی و غیره. پرسنل، از جمله افسران مسئول، متشکل از پزشکان آموزش دیده، معلمان، روانشناسان و مددکاران اجتماعی هستند.» در آن زمان، مانند امروز، این کارگران «معمولاً معتقدند که نه تنها ابزارهای به کار گرفته شده بلکه همچنین اهدافی را که توسط سازمان مربوطه خود دنبال می‌کنند، بهتر از مافوق موقت خود می‌دانند و درک می‌کنند.» پاسکال سالین (1939–) فرانسوی که بعداً مدتی به عنوان رئیس MPS خدمت کرد، با این موضوع موافق بود. در مقاله خود آیا دولت های محافظه کار تفاوتی ایجاد می کنند: سیاست های اجتماعی و اقتصادی؟ او نوشت که «مشکل فقط مربوط به ایدئولوژی نیست، بلکه امتیازات و منافع شخصی است. برای کاهش نقش دولت، باید با کارمندان دولتی مخالف و سازمان یافته ملاقات کرد که همیشه آماده مبارزه با «تخریب خدمات دولتی» هستند.» مایکل واکر (1945–)، اقتصاددان کانادایی که رشد کرد. مؤسسه فریزر به یکی از معتبرترین اندیشکده‌های جهان، همچنین در مقاله‌ای با عنوان آیا دولت‌های محافظه‌کار تفاوت ایجاد می‌کنند، به قدرت بوروکراسی پرداخته است؟ یا آیا موفقیت جنبش نئو-التقاطی Mugwump را از بین خواهد برد - یک دیدگاه کانادایی. او نوشت که «تداوم سیاست ارائه شده توسط کارمندان ارشد دولتی به عنوان یک چالش مهم برای طرح‌های دولت جدید، و همچنین گروه‌های ذینفع ویژه ایجاد شده توسط قوانین موجود، مورد توجه قرار گرفت.» مالکوم آر. فیشر، در مورد آیا دولت‌های محافظه‌کار تفاوت ایجاد می‌کنند – سیاست‌های اجتماعی و اقتصادی: تجربه استرالیا، چیزی مشابه نوشت. «قدرت بوروکرات‌ها فوق‌العاده قوی است - تغییرات سیاسی نیازی به ایجاد مزاحمت برای وزرای کارآمد ندارد - و تسلط آنها بر جزئیات می‌تواند همه را به جز وزرای فعال‌تر تحت تأثیر قرار دهد.» یکی از نتایج اصلی فیشر این بود که «دولت‌های محافظه‌کار دیدگاه‌های سیاسی-اقتصادی اعضای انجمن مونت پلرین... 62 در بهترین حالت به نظر می‌رسد برخی از محدودیت‌هایی را که قانون برای کنترل بازارها اجازه می‌دهد، آسان می‌کند، اما به ندرت برای حذف آنها اقدام می‌کند. بنابراین، باتری سلاح‌های کنترلی همیشه وجود دارد یا توسط دولت‌های رقیب به آن اضافه می‌شود و هرگز از کتاب قانون حذف نشده است.» برای کسانی که از کنترل‌های بیشتر دولتی حمایت می‌کنند بسیار آسان است «دوباره از جایی که متوقف شد ادامه دهند و حتی زمان از دست رفته را جبران کنند