لایب سان

This book offers a comprehensive analysis of the African Union during the organization’s first ten years of existence. It takes the reader through the various intergovernmental processes that preceded and followed the establishment of the Union and through the workings of key organs such as the Assembly of Heads of State, the Council of Ministers, the Pan African Parliament and the Commission. The study argues that the African Union represented a rational choice of its member states, who saw it as a means to advancing their individual and collective preferences for liberation, peace and security, good governance and socio-economic development. It maintains that the African Union did not only make marked progress in a number of areas; the Union also established norms that had transformational effects on military and political elites at country and regional levels. However, like in most agent-principal relations, the autonomy of the Union was limited in many ways, and this affected the Union’s effectiveness in such areas as human and socio-economic development, as well as in sustaining peace support operations.

At a more general level, the study argues that the African Union offers clear insights into integration as a multidimensional process that no single theoretical tradition can explain in a comprehensive manner. The author’s response to such a theoretical limitation is “fusionism”, an integrated approach that amalgamates various analytical traditions in order to provide a better explanation of the processes of international integration.

The detailed analysis and bold proposals will undoubtedly make the study appealing not only to specialists in African Studies, but equally to a broader spectrum of international relations and development scholars.

چکیده فارسی

این کتاب تجزیه و تحلیل جامعی از اتحادیه آفریقا در طول ده سال اول فعالیت این سازمان ارائه می دهد. خواننده را از طریق فرآیندهای مختلف بین دولتی که قبل و بعد از تأسیس اتحادیه انجام شده است و از طریق عملکرد ارگان های کلیدی مانند مجمع سران کشورها، شورای وزیران، پارلمان پان آفریقایی و کمیسیون می برد. این مطالعه استدلال می‌کند که اتحادیه آفریقا نماینده انتخاب منطقی کشورهای عضوش بود که آن را وسیله‌ای برای پیشبرد ترجیحات فردی و جمعی خود برای آزادی، صلح و امنیت، حکمرانی خوب و توسعه اقتصادی-اجتماعی می‌دانستند. این اتحادیه معتقد است که اتحادیه آفریقا نه تنها در تعدادی از زمینه ها پیشرفت چشمگیری داشته است. اتحادیه همچنین هنجارهایی را ایجاد کرد که تأثیرات دگرگونی بر نخبگان نظامی و سیاسی در سطح کشور و منطقه داشت. با این حال، مانند بسیاری از روابط کارگزار و اصلی، خودمختاری اتحادیه از بسیاری جهات محدود بود و این امر بر اثربخشی اتحادیه در زمینه‌هایی مانند توسعه انسانی و اجتماعی-اقتصادی و همچنین در حفظ عملیات‌های حمایت از صلح تأثیر گذاشت.

در یک سطح کلی تر، این مطالعه استدلال می کند که اتحادیه آفریقا بینش های روشنی را در مورد یکپارچگی به عنوان یک فرآیند چند بعدی ارائه می دهد که هیچ سنت نظری واحدی نمی تواند آن را به شیوه ای جامع توضیح دهد. پاسخ نویسنده به چنین محدودیت نظری «تلفیقی گرایی» است، رویکردی یکپارچه که سنت های تحلیلی مختلف را در هم می آمیزد تا توضیح بهتری از فرآیندهای ادغام بین المللی ارائه دهد.

تجزیه و تحلیل دقیق و پیشنهادات جسورانه بدون شک این مطالعه را نه تنها برای متخصصان مطالعات آفریقایی، بلکه برای طیف وسیع تری از روابط بین الملل و محققان توسعه جذاب خواهد کرد.