لایب سان

Sam Rohdie's insightful and compelling analysis of Luchino Visconti's 1960 epic of modern urban life provides reveals the film as one of the greatest masterpieces of Italian cinema. Rocco tells the story of a family of peasants uprooted from their village in southern Italy, and forced to battle for existence in the industrial metropolis of Milan.
Though fascinated by the social reality of modern Italy, Visconti had by this time thrown off the influence of the neorealist movement. He had developed a style all his own, enriched by his experience of directing opera for the stage. As a result, the characters in Rocco are no longer held in check by the naturalistic conventions of neorealism. Instead, they erupt on the screen with all the emotional power of heightened melodrama.
The violent sexuality projected by stars Alain Delon, Annie Girardot, Claudia Cardinale and the rest of Visconti's impressive cast was too much for the Italian censors, who cut several scenes. Rohdie discusses the film in terms of its 'passionate splendid realism', arguing that these two apparently opposing moods are held in balance rather than contradiction in the film, part of 'the very condition of the film's power - and grace.'

چکیده فارسی

تحلیل روشنگر و متقاعد کننده سام رودی از حماسه 1960 لوچینو ویسکونتی از زندگی مدرن شهری، این فیلم را به عنوان یکی از بزرگترین شاهکارهای سینمای ایتالیا نشان می دهد. روکو داستان خانواده‌ای از دهقانان را روایت می‌کند که از دهکده‌شان در جنوب ایتالیا ریشه‌کن شده و مجبور شده‌اند در کلان شهر صنعتی میلان برای زندگی بجنگند.
گرچه ویسکونتی مجذوب واقعیت اجتماعی ایتالیای مدرن بود، اما در این زمان تأثیر جنبش نئورئالیستی را کنار گذاشته بود. او سبکی را برای خودش ایجاد کرده بود که با تجربه کارگردانی اپرا برای صحنه غنی شده بود. در نتیجه، شخصیت‌های  روکو دیگر تحت کنترل قراردادهای ناتورالیستی نئورئالیسم نیستند. در عوض، آنها با تمام قدرت احساسی ملودرام بالا بر روی صفحه نمایش فوران می کنند.
تمایلات جنسی خشونت آمیز ارائه شده توسط ستارگان آلن دلون، آنی ژیراردو، کلودیا کاردیناله و بقیه بازیگران چشمگیر ویسکونتی برای سانسورچیان ایتالیایی که چندین صحنه را قطع کردند بیش از حد بود. رودی فیلم را از نظر «رئالیسم پرشور پرشور» آن مورد بحث قرار می‌دهد و استدلال می‌کند که این دو حالت ظاهراً متضاد در فیلم به جای تضاد، در تعادل قرار دارند، بخشی از «شرایط قدرت - و لطف فیلم»