لایب سان

Introduction In late September 1941, Prime Minister Winston Churchill was frustrated with Bomber Command, his primary weapon against Hitler’s offensive. The first rigorous evaluation of Bomber Command’s performance in the war, the Butt Report, was discouraging: on any given night only about one in five crews put bombs within five miles of their targets.1 This information came as a jolt—indeed, many in the Royal Air Force (RAF) could barely believe it. Sir Richard Peirse, head of Bomber Command, declared, “I don’t think at this rate we could have hoped to produce the damage which is known to have been achieved.”2 What he “knew” came largely from pilot accounts, and these were now proved to be highly unreliable: Peirse and those under him had engaged in a great deal of wishful thinking. For Churchill, however, the ramifications had sunk in. He directed his ire at Sir Charles Portal, former head of Bomber Command and, since late 1940, Chief of Air Staff (CAS). Portal had just sent Churchill a paper calling for 4,000 heavy bombers for use in a massive air offensive designed to break German civilian morale. The prime minister received the scheme with skepticism and despondency. Strongly implying that he had lost faith in Bomber Command, he responded to Portal with a note that pessimistically concluded, “The most we can say [about Bomber Command] is that it will be a heavy and I trust a seriously increasing annoyance [to Germany].”3 Portal, not one to shrink from the prime minister’s tempests, pointed out that Churchill’s own rhetoric and decisions to date had all relied on the strategic air arm—if not to win the war on its own, at least to help prepare the continent for an allied ground invasion. He defended the RAF scheme and then challenged Churchill directly: “We could, for example, return to the conception of defeating Germany with the army as the primary offensive weapon.” Knowing that Churchill would find this distasteful, he continued, “I must point out with the utmost emphasis that in that event we should require an air force composed quite differently from that which we are now creating. If therefore it is your view that the strategic picture has changed since the issue of your original directives I would urge that revised instructions should be given to the Chiefs of Staff without a moment’s delay.” Portal thus called the prime

چکیده فارسی

مقدمه در اواخر سپتامبر 1941، نخست وزیر وینستون چرچیل از فرماندهی بمب افکن، سلاح اصلی او در برابر حمله هیتلر، ناامید شد. اولین ارزیابی دقیق از عملکرد فرماندهی بمب‌افکن در جنگ، گزارش Butt، دلسردکننده بود: در هر شب از هر پنج خدمه فقط یک نفر بمب‌ها را در فاصله پنج مایلی اهداف خود قرار می‌داد. نیروی هوایی سلطنتی (RAF) به سختی می توانست آن را باور کند. سر ریچارد پیرس، رئیس فرماندهی بمب افکن، اعلام کرد: «فکر نمی‌کنم با این سرعت بتوانیم به خسارتی که مشخص است به آن رسیده‌ایم امیدوار باشیم». اکنون ثابت شد که اینها بسیار غیرقابل اعتماد هستند: پیرس و کسانی که زیر دست او بودند، درگیر افکار واهی زیادی بودند. با این حال، برای چرچیل، پیامدها فروکش کرده بود. او خشم خود را متوجه سر چارلز پورتال، رئیس سابق فرماندهی بمب افکن و از اواخر سال 1940، رئیس ستاد هوایی (CAS) کرد. پورتال به تازگی مقاله ای را برای چرچیل ارسال کرده بود که در آن خواستار 4000 بمب افکن سنگین برای استفاده در یک حمله هوایی گسترده بود که برای شکستن روحیه غیرنظامیان آلمانی طراحی شده بود. نخست وزیر این طرح را با شک و ناامیدی پذیرفت. وی با بیان اینکه ایمان خود را به فرماندهی بمب افکن از دست داده است، با یادداشتی به پورتال پاسخ داد که با بدبینانه نتیجه گیری کرد: «بیشترین چیزی که می توانیم [درباره فرماندهی بمب افکن] بگوییم این است که بسیار سنگین خواهد بود و من به یک آزار و اذیت به شدت فزاینده [برای آلمان] اعتماد دارم. پورتالی که از طوفان‌های نخست‌وزیر کوتاه نمی‌آید، اشاره کرد که لفاظی‌ها و تصمیم‌های خود چرچیل تا به امروز همگی متکی به بازوی هوایی استراتژیک بوده است – اگر نگوییم به تنهایی در جنگ پیروز می‌شود، حداقل برای کمک به آماده‌سازی. قاره برای تهاجم زمینی متفقین. او از طرح RAF دفاع کرد و سپس چرچیل را مستقیماً به چالش کشید: «برای مثال، می‌توانیم به مفهوم شکست دادن آلمان با ارتش به عنوان سلاح تهاجمی اولیه بازگردیم.» او که می‌دانست چرچیل این امر را ناپسند می‌داند، ادامه داد: «باید با نهایت تأکید اشاره کنم که در آن صورت باید به نیروی هوایی کاملاً متفاوت از آنچه اکنون ایجاد می‌کنیم نیاز داشته باشیم. بنابراین اگر نظر شما این است که تصویر استراتژیک از زمان صدور دستورالعمل های اولیه شما تغییر کرده است، من اصرار دارم که دستورالعمل های تجدید نظر شده باید بدون لحظه ای تأخیر به روسای ستاد داده شود.» پورتال به این ترتیب prime

نامیده می شود