لایب سان

I am alone. I don’t mean that I don’t have anyone to take care of me, and that I am not in a relationship with anyone, even though that fact of my life is painfully true. I mean that I am truly alone. Lost. I don’t even know myself. Every time I am alone and I have that dead space of having to face who I am and the things that I am doing with my life, I slam the door shut because to go there means that I step into a black hole of pain, loneliness, and total confusion. It feels so empty and dark that I run away. I run to anything that will make me forget for just a few short hours that that kind of dark emptiness is there. And who do I run to? No one, really. No one can comfort me because they don’t know the real me and the dark lone- liness that I hide. I don’t have anyone, but mainly I’m alone because I don’t even have myself. That is about as painful as life can get. Painful, indeed: Life without being known is painful enough but is even more painful without ever knowing at all. The fact is that the woman who made this statement was in her early 40s, had run through myriad symptoms and failed relationships, and was saying that relationships are essential for healthy human functioning. It is not just relationships for the sake of our healthy bonding, learning, or attachment, but it is the model of relationships that helps us even to know ourselves and provides us with meaning. Apart from human relationships, we are destined not even to have a relationship with ourselves.

چکیده فارسی

من تنها هستم. منظورم این نیست که کسی را ندارم که از من مراقبت کند، و با کسی رابطه ندارم، حتی اگر این واقعیت زندگی من به طرز دردناکی حقیقت داشته باشد. منظورم این است که من واقعا تنها هستم. گمشده. من حتی خودم را نمی شناسم. هر بار که تنها هستم و این فضای مرده را دارم که باید با کسی که هستم و کارهایی که در زندگیم انجام می‌دهم روبرو شوم، در را محکم می‌بندم، زیرا رفتن به آنجا به این معنی است که وارد سیاهچاله‌ای از درد و تنهایی می‌شوم. و سردرگمی کامل آنقدر خالی و تاریک است که فرار می کنم. به سمت هر چیزی می دوم که باعث شود فقط برای چند ساعت کوتاه فراموش کنم که آن نوع خلاء تاریک آنجاست. و پیش چه کسی بدوم؟ هیچ کس، واقعا. هیچ کس نمی تواند به من آرامش دهد زیرا آنها من واقعی و تنهایی تاریکی را که پنهان می کنم نمی شناسند. من کسی را ندارم، اما عمدتاً تنها هستم زیرا حتی خودم را ندارم. این تقریباً به همان اندازه دردناک است که زندگی می تواند داشته باشد. در واقع دردناک است: زندگی بدون شناخته شدن به اندازه کافی دردناک است، اما حتی بدون دانستن آن حتی دردناک تر است. واقعیت این است که زنی که این اظهارات را بیان کرد در اوایل دهه 40 خود بود، علائم بی‌شماری و روابط ناموفق داشت و می‌گفت که روابط برای عملکرد سالم انسان ضروری است. این روابط فقط به خاطر پیوند، یادگیری یا دلبستگی سالم ما نیست، بلکه مدلی از روابط است که به ما کمک می کند حتی خودمان را بشناسیم و به ما معنا می دهد. جدا از روابط انسانی، مقدر شده است که حتی با خودمان رابطه نداشته باشیم.