لایب سان

4 A. FAZLI AND A. KUNDU social and economic justice, environmental sustainability and inter-group unity and collaboration. With regard to the papers in this volume, in her paper ‘Summoning the Collective Will and Courage to Seek Economic Justice’ Holly Hanson examines the role of human agency in creating economic institutions based on norms and values. She views the pandemic as a historical opportunity to break out of ‘path dependence’ and reclaim society’s sense of agency to create institutions that promote and perpetuate values conducive to individual and collective well-being. She makes her point by contrasting the joint stock limited liability company, an institution created to help the privileged amass wealth while being protected from losses or from accountability, with commenda, a late-medieval economic institution that pioneered the concept of profit-sharing and equal part- nership of capital and labour. While the former perpetuated greed and conflict, the latter created trust, harmony, cooperation and generosity. Hanson argues that a great force for social transformation lies locked up within the unawakened consciousness of the masses who are heedless of their power to create the kind of society they want to live in. As people become conscious of their power of agency and learn to use it to create a world that embodies their shared values, they begin to write an alterna- tive future for themselves and for generations to come. The process, while difficult and complex, is not unachievable. Hanson suggests that to work as a conscious agent of long-term change towards a more just and united world requires courage and a commitment to learning through collective action and reflection. While Hanson calls for communities to envision where they would like to be within a hundred years and begin to learn to reach there, Parag Waknis’ paper focuses on more immediate economic interventions that can address structural inequalities. Waknis argues that discriminatory structures such as caste and gender create the economic fault-lines that limit an individual’s ability for upward mobility. During the pandemic, the highest levels of precarity and vulnerability could be traced along these fault-lines. To address these structural weaknesses, Waknis proposes a policy framework promoting inclusive economic institutions that provide all citizens with an equal chance to participate in the economy. He also recommends steps such as coupling the development of the financial sector with increased public spending through government borrowing, protecting vulnerable populations from aggregate or idiosyncratic shocks through short-term money transfers and the establishment of an urban 1 INTRODUCTION 5 employment guarantee scheme. While these steps are aimed at creating a conducive policy environment for economic growth with justice, he acknowledges that their impact will be enduring only when the macroeco- nomic interventions are coupled with parallel efforts to uproot injustices in the social, cultural and political domains. In his paper ‘Labour Reforms and Economic Justice: Inequality, the COVID-19 Pandemic and Regionalism’ Amitabh Kundu argues that addressing extreme inequalities would require not just the redistribution of wealth but also a transformation in the structure of the economy so that the processes of income generation become more equitable. A beginning in this direction would require a fundamental change in the relationship between labour and capital. Analysing recent legislations to reform labour laws within India, Kundu observes that while they provided some benefits to the unprivileged working classes in terms of access to social security, the overall effect has been to weaken labour unions and relax labour laws making it easier for industrialists and big employers to exploit their workers. Thus, attempts at reforming the system are undermined by the inherent logic of the system which perpetuates the exploitation of labour by capital. Kundu cites data from the United Nations’ Human Development Index to emphasise the structural causes that maintained high levels of inequality in countries such as India. He observes that while income inequality was high in countries across the development spectrum—from the highly developed to the least developed—inequalities in terms of access to health and education tended to be low in highly developed countries but very high in countries at the lower end of the spectrum. The impact of this is that those at the bottom of the income pyramid lack the enabling conditions of access to good healthcare and educational facilities to break out of the intergenerational cycle of poverty. With its large population of young people, India has the advantage of a demographic dividend. Yet the creation of new jobs has not happened at the pace required to absorb this youth workforce. The years immedi- ately preceding the pandemic saw high levels of unemployment which was drastically exacerbated during the first year of the pandemic with the unprecedented shrinking of the Indian economy resulting in massive job losses, especially within the informal sector. The paper by Panchanan Das and Swarup Roy titled ‘Youth Unemployment, Education and Job Training: An Analysis of PLFS data in India’ provides a granular picture of the impact of the pandemic on youth unemployment in India. They 6 A. FAZLI AND A. KUNDU analyse the impact in relation to various criteria including different age groups of youth, gender, rural or urban setting and levels of education. The policy relevance of their findings is evident. They found, for example, that the youth unemployment rate increased at a much higher rate in urban areas both for male and female youth during the initial phase of the pandemic. The likelihood of youth being unemployed is less for older youth than for younger ones. Their most telling observations relate to the relationship between education and employment among the youth in India. An inverse relationship is observed between the level of education and employment among young people—the unemployment rate is the highest among those with a Master’s degree. This highlights the discon- nect between the content of educational programs and the skills and capacities needed in the job market. They conclude that unemployment levels among young people, which are aggravated in times of crisis, can be reduced through policies addressing this mismatch between education and skills needed in the job market. The stubborn, intersectional character of structural inequalities is brought out in Vibhuti Patel’s paper on the impact of the pandemic on women’s participation in the economy. She identifies the various barriers to the full and equal participation of women in the economy including the gender division of labour which requires women to shoulder the burden of unpaid domestic work; occupational segregation in the labour market; gender-blind development policies; regressive social norms and patriarchal attitudes. The challenges facing women only increased with the pandemic which led to large numbers of women dropping out of the work force. Patel suggests that in the immediate future, the State must play a crucial role in redressing this injustice. In the absence of strong demand- driven growth in the market leading to the creation of new jobs, the State would have to make strategic interventions to create employment opportunities for women. It would also have to create social security programs, welfare schemes and basic infrastructure to relieve women from the burden and drudgery of care work and household management. Gender-sensitive policies on the basis of disaggregated data will have to be crafted to address women-centric issues. At a broader level, she calls for a rethinking of the dominant models of development that pursue economic growth and rise in the country’s Gross Domestic Product (GDP) as the panacea for all social problems. Such models have given rise to the rampant exploitation of the labour force, with women being among the most vulnerable. She ends her paper with the insight that beyond ensuring 1 INTRODUCTION 7 greater participation for women in the existing economy which is beset with crises and injustices, the long-term challenge rests in building new economic structures that are not only more just and equitable but also more reflective of non-patriarchal values of care, collaboration and mutual assistance. Another segment of the population gravely impacted by the pandemic are the Adivasis. Even prior to the pandemic, they were among the most disadvantaged groups in the country, ranking very low on almost all devel- opment indicators. Development policies across the decades have only exacerbated their displacement, alienation and destitution. H.S. Shylen- dra’s paper titled ‘Whither Adivasi Livelihoods? A Longitudinal Study of a Bhil Village in Gujarat’ draws on an inter-temporal micro-level case study, carried out by him and his team in a tribal village of Gujarat over the course of two and a half decades from 1994 onwards, assessing the changes in living conditions and livelihoods of the villagers during this period. The study concludes that there has been little or no improvement during this time for the Adivasi villagers. Ironically, the study coincides with the liberalisation of the Indian economy, which was supposed to usher in ‘a big tide that would lift all boats’. As the study found, far from achieving substantive improvements, the macroeconomic changes during this period only increased the vulnerability of the Adivasis to capi- talist forces. Unable to rely on their traditional sources of livelihoods in forestry and agriculture, most of the inhabitants of the village under study, including women, were forced to rely on seasonal and circular migration to make ends meet. Most of the work available to them was of the unskilled or semi-skilled kind in the construction sector in urban areas which were highly exploitative, hazardous and degrading. Although many of them received some level of education and bene- fitted from various government welfare schemes, the improvements in their lives remained too superficial and meagre to allow them to resist or overcome the formidable forces that kept them in a state of depri- vation. The paper makes a number of recommendations to reduce the vulnerability of the Adivasis, including increasing their local resource-base through water harvesting and forest land regeneration, the collectivisa- tion of agriculture to increase their bargaining power, making available to them much-needed credit, and a special focus on increasing their access to quality education and skill development programs. The issues facing the agrarian sector and the need for change have come into sharper focus in the aftermath of the pandemic. The return of 8 A. FAZLI AND A. KUNDU millions of migrants from cities to rural areas served as a stark reminder of the continued significance of agriculture in India’s economy and polity. The attempt of the central government to pass the three ill-fated farm laws in 2020, the severe and protracted backlash that it provoked and the consequent decision to rescind these laws only served to bring the issues facing Indian farmers further into the spotlight of public attention. Harbir Singh Sidhu’s paper ‘Transforming India’s Agrarian Society in a Post-COVID World: Prospects and Challenges’ traces the imperatives that have shaped the trajectory of rural development in post-independence India. His analysis spans the totality of rural society including the social, cultural and political institutions and forces that constitute the matrix within which the rural economy functions. It also explores the possibilities of social, cultural and political change based on a perspective that attempts to reconcile the imperatives of social cohesion and justice with a prac- tical reading of the ground realities in India’s villages. The path towards change, as suggested by this paper, includes recommendations for reform in social, cultural and political structures and practices at the village level, and economic prescriptions such as increasing the marketability of agricul- tural produce in India and abroad and creating jobs in the manufacturing sector to absorb unskilled and semi-skilled workers displaced from the agricultural sector. The pandemic’s impact on food security, malnutrition and hunger has been one of its most disturbing effects resulting in great suffering for millions of the most vulnerable people in India and demanding urgent policy interventions. Dipa Sinha’s paper analyses these issues in some depth. For the millions of people who were faced with the prospect of starvation due to the loss of livelihoods and increased expenditure on health, the free distribution of rations by the State through the Public Distribution System (PDS) was a life-saver. Sinha calls for access to the PDS to be universalised, at least in periods of crisis such as the pandemic, covering even those vulnerable populations who, for various reasons, lack access to the PDS. Further, she suggests decentralising the procurement of food for the PDS so as to source food items that are grown locally such as millets, pulses and edible oils. Such decentralised procurement can also be followed for the food provided through the Integrated Child Devel- opment Services and the Mid-Day Meal Scheme. This approach would provide greater food and nutrition security and ensure that the producers of crops other than rice and wheat receive an assured price. 1 INTRODUCTION 9 In her paper ‘Degrowth, Diversity and Decentralization: Building Sustainable Food Systems for Food and Nutrition Security’, Richa Kumar uses the context of the food crises caused by the pandemic to high- light the unsustainable nature of the modern agricultural system which has caused much damage to the natural environment and to human health. To build sustainable food systems and ensure food and nutrition security, Kumar argues that we focus on three ‘D’s: degrowth, diversity and decentralisation. In the present economic system, which focuses on increasing economic growth, food production and agriculture are consid- ered economic activities that function outside of nature, whether in the form of material extraction or waste creation. The degrowth movement calls for the recognition that all economic activities, agriculture in partic- ular, are embedded in nature and that there are ecological limits to how much an economy can grow. It calls for reducing the size of the mate- rial economy, redistributing resources more equitably and reprioritising the values of care, justice and environmental sustainability. In addition to degrowth, Kumar calls for a move away from standardised foods towards food diversity which characterised traditional diets that drew from a range of locally-sourced ingredients. However, moving towards degrowth and bringing back food diversity will not be possible without Kumar’s third ‘d’ which is a process of decentralisation where capacity is built at the block and district levels to support framers, to help build local supply chains and to facilitate the creation of local markets. By reviving the conversation around what we value as a society, Kumar feels that we can move away from the relationships of exploitation and extraction that characterise our existing food production and consump- tion systems. This would involve, among other things, changing how we measure success by bringing into the cost-output equation the impact food and agricultural systems have on the environment and on human well-being in its broadest sense. The need for a reframing of the relationship between human beings and the natural world is the broad theme of three papers in this volume concerned with the challenges of water management and water gover- nance in post-COVID India. In his paper titled ‘Water Management Priorities in a Post-COVID World’, P.S. Vijayshankar argues that the growing crisis of water scarcity cannot be addressed from within the development paradigm that has given rise to this problem. According to him, the extractive paradigm which prevails today views high rates of economic growth as the main goal to be pursued. The increasing 10 A. FAZLI AND A. KUNDU extraction of natural resources is seen as the means to achieve this goal. Approaches to water management that are based on this paradigm view water as a resource primarily meant for human consumption. In contrast, Vijayshankar proposes an ecosystem paradigm in which water is viewed as being embedded within the ecosystem as an inseparable part of it, to be protected and preserved for future generations. The principle that should guide humanity’s relationship with water is that of ‘water stewardship’. Vijayshankar identifies five priority areas of action for water manage- ment in post-COVID India: the need to move away from water-intensive agriculture through the diversification of crops; sustainable and commu- nity-based management of ground-water; the protection of river systems and wetlands; ensuring of water quality and drinking water security; and the creation of strong legal frameworks for water governance in India. In his paper ‘Principles for Water Governance in a Post-COVID World: Water Sector Needs to be Embedded in Environmental Justice’, K.J. Joy observes that the crisis in humanity’s relationship with water revealed in rapidly-escalating demand and dangerously-depleting fresh- water and ground-water reserves is an outcome of the anthropocentric assumptions underlying our current development models. Drawing on principles from an environmental justice framework, Joy calls for a drastic restructuring of the water sector on more equitable, sustainable and democratic lines. Some of the guiding principles for water governance that he suggests include ensuring that interventions to water bodies are along the contours of nature and not artificially imposed; focus on the management of demand for water as against the present emphasis on supply augmentation; recognition of the structural and historical inequities which determine access to water; adoption of an approach to water management that is adaptive to rapidly changing circumstances and the promotion of participation of all peoples in water governance and in the processes of knowledge production. The disruption caused by events such as the pandemic can provide a stimulus for a fundamental reassessment of the reading of reality on which policy-making is based. Vishal Narain’s paper titled ‘Seeing Water Differ- ently’ suggests that the pandemic offers just such an opportunity to alter narratives about crucial public policy issues. According to him, narratives play an important role in framing public policy and the kind of solu- tions proposed depend on narratives that shape our understanding of the problem. Based on this premise, Narain posits that the narrative around water governance needs to change from a mistaken focus on scarcity to 1 INTRODUCTION 11 the issue of unequal access. He further elaborates on some of the impli- cations of the distributional inequities faced on the basis of class, caste, gender and the rural-urban divide in India. In light of this reading, Narain calls for greater sensitivity to existing forms of social, economic and political discrimination in the drafting of water policies. While analysing the social and political dimensions of water management, he stresses the need for interdisciplinarity in water resources education to prepare professionals in this field to approach water governance in all its complexity rather than from a purely technocratic perspective. Among the vulnerable groups who were disproportionately impacted by the pandemic were informal sector workers and those dwelling in urban informal settlements or slums. The remaining four papers of this volume focus on groups that belong to these segments. The paper by Puja Guha, Annapurna Neti and Roshni Lobo titled ‘Reclaiming their Place in the City: Narratives of Street Food Vendors of Bengaluru during the COVID Crisis’ sheds light on the plight of urban street food vendors. Their paper is based on a qualitative study carried out with food vendors in Bengaluru. It analyses how these vendors struggled to cope with the fallout of the pandemic. With the abrupt announcement of the lockdown in March 2020, which completely shut down city streets for an extended period, these vendors were cut off from their only source of livelihood. Many of them were migrants for whom the abrupt and prolonged loss of income left them with no option but to move back to their home- towns or villages or stay in the city and pile up unmanageable levels of debt. Even when the restrictions on mobility were eased and the streets became accessible, these vendors had to struggle to get back their customer base. A bigger challenge was to reclaim their physical space on the street which, during the prolonged lockdown, was appropriated for other purposes. Based on this study, the authors raise questions about the exclusionary nature of urbanisation which is reflected in the struggles of street food vendors for access to urban spaces and by their elusive quest for belongingness in the city. Nomita Kumar and Kavita Baliyan focus on another segment of the urban informal sector—women domestic workers—in their paper titled ‘The Impact of the COVID-19 Pandemic on Female Domestic Workers in an Urban Setting’. Among informal workers, women remain the most exploited and vulnerable. They are often not recognised as workers and 12 A. FAZLI AND A. KUNDU their contribution is often rendered invisible due to the intersection of gender and informality, making them doubly oppressed. As described by Kumar and Baliyan, domestic work is mainly performed by women who migrate to cities from neighbouring villages or towns in search of livelihoods, often due to the absence of opportuni- ties for remunerative work in rural areas and the need to repay debts. The pandemic and the consequent lockdowns dealt a devastating blow to the financial status of these women and their families, many of whom were pushed into a debt trap. In many cases, they were the primary earners of their families. Even after the lockdowns were relaxed, some of these women reported being stigmatised as the spreaders of the virus due to which they were prevented from returning to work or entering upper-class neighbourhoods. Based on their interviews, Kumar and Baliyan observe that female domestic workers mostly opt for this line of work due to the large number of dependents in their households and the limited availability of income-generating opportunities. As their study reveals, many such women preferred domestic work to the other options of work available in the construction sector that were gruelli

چکیده فارسی

4 A. فضلی و A. کندو عدالت اجتماعی و اقتصادی، پایداری محیطی و اتحاد و همکاری بین گروهی. با توجه به مقالات این جلد، هالی هانسون در مقاله خود "احضار اراده جمعی و شجاعت برای جستجوی عدالت اقتصادی" به بررسی نقش عاملیت انسانی در ایجاد نهادهای اقتصادی مبتنی بر هنجارها و ارزش ها می پردازد. او همه‌گیری را فرصتی تاریخی برای خروج از «وابستگی به مسیر» و بازپس‌گیری حس عاملیت جامعه برای ایجاد نهادهایی می‌داند که ارزش‌های مفید برای رفاه فردی و جمعی را ترویج و تداوم بخشند. او نظر خود را با تقابل شرکت سهامی با مسئولیت محدود، مؤسسه ای که برای کمک به جمع آوری ثروت ممتاز ایجاد شده و در عین حال از ضرر و زیان یا مسئولیت پذیری محافظت می شود، با یک مؤسسه اقتصادی اواخر قرون وسطی که پیشگام مفهوم مشارکت در سود و برابری بود، بیان می کند. مشارکت سرمایه و کار. در حالی که اولی طمع و درگیری را تداوم بخشید، دومی اعتماد، هماهنگی، همکاری و سخاوت را ایجاد کرد. هانسون استدلال می کند که نیروی بزرگی برای دگرگونی اجتماعی در آگاهی بیدار توده ها نهفته است که از قدرت خود برای ایجاد جامعه ای که می خواهند در آن زندگی کنند غافل هستند. همانطور که مردم از قدرت عاملیت خود آگاه می شوند و یاد می گیرند که از آن استفاده کنند. آن‌ها برای ایجاد جهانی که ارزش‌های مشترک آنها را تجسم می‌بخشد، شروع به نوشتن آینده‌ای جایگزین برای خود و نسل‌های آینده می‌کنند. این فرآیند اگرچه دشوار و پیچیده است، اما دست نیافتنی نیست. هنسون پیشنهاد می‌کند که کار کردن به عنوان عامل آگاهانه تغییرات بلندمدت به سوی جهانی عادلانه‌تر و متحدتر، مستلزم شجاعت و تعهد به یادگیری از طریق اقدام و تفکر جمعی است. در حالی که هانسون از جوامع می‌خواهد تا تصور کنند که می‌خواهند ظرف صد سال به کجا برسند و شروع به یادگیری برای رسیدن به آنجا کنند، مقاله پاراگ واکنیس بر مداخلات اقتصادی فوری‌تر تمرکز دارد که می‌تواند نابرابری‌های ساختاری را برطرف کند. واکنیس استدلال می کند که ساختارهای تبعیض آمیز مانند طبقه و جنسیت، خطوط گسل اقتصادی را ایجاد می کنند که توانایی فرد را برای تحرک رو به بالا محدود می کند. در طول همه‌گیری، بالاترین سطوح بی‌ثباتی و آسیب‌پذیری را می‌توان در امتداد این خطوط گسل ردیابی کرد. برای رفع این ضعف‌های ساختاری، Waknis چارچوب سیاستی را پیشنهاد می‌کند که نهادهای اقتصادی فراگیر را ترویج می‌کند که فرصتی برابر برای مشارکت در اقتصاد برای همه شهروندان فراهم می‌کند. او همچنین گام‌هایی مانند همراه کردن توسعه بخش مالی با افزایش هزینه‌های عمومی از طریق استقراض دولت، محافظت از جمعیت‌های آسیب‌پذیر در برابر شوک‌های کل یا خاص از طریق نقل و انتقالات پولی کوتاه‌مدت و ایجاد یک طرح تضمین اشتغال شهری را توصیه می‌کند. در حالی که این گام ها با هدف ایجاد یک محیط سیاسی مساعد برای رشد اقتصادی با عدالت است، او اذعان می کند که تأثیر آنها تنها زمانی پایدار خواهد بود که مداخلات کلان اقتصادی با تلاش های موازی برای ریشه کن کردن بی عدالتی ها در حوزه های اجتماعی، فرهنگی و سیاسی همراه شود. آمیتاب کوندو در مقاله خود با عنوان «اصلاحات کارگری و عدالت اقتصادی: نابرابری، همه‌گیری کووید-19 و منطقه‌گرایی» استدلال می‌کند که پرداختن به نابرابری‌های شدید نه تنها به توزیع مجدد ثروت، بلکه به دگرگونی در ساختار اقتصاد نیز نیاز دارد تا فرآیندهای درآمد عادلانه تر شود. شروع در این مسیر مستلزم تغییری اساسی در رابطه بین کار و سرمایه است. کندو با تجزیه و تحلیل قوانین اخیر برای اصلاح قوانین کار در هند، مشاهده می کند که در حالی که آنها مزایایی را برای طبقات کارگر بی بهره از نظر دسترسی به امنیت اجتماعی فراهم می کند، تأثیر کلی آن تضعیف اتحادیه های کارگری و تسهیل قوانین کار بوده است که کار را برای صنعت گران و آسان تر می کند. کارفرمایان بزرگ برای استثمار کارگران خود بنابراین، تلاش برای اصلاح نظام توسط منطق ذاتی سیستم که استثمار نیروی کار توسط سرمایه را تداوم می بخشد، تضعیف می شود. کندو به داده‌های شاخص توسعه انسانی سازمان ملل استناد می‌کند تا بر علل ساختاری که سطوح بالایی از نابرابری را در کشورهایی مانند هند حفظ کرده است، تأکید کند. او مشاهده می کند که در حالی که نابرابری درآمد در کشورهای در سراسر طیف توسعه - از بسیار توسعه یافته تا کمتر توسعه یافته - بالا بود، نابرابری از نظر دسترسی به بهداشت و آموزش در کشورهای بسیار توسعه یافته کم و در کشورهای پایین تر بسیار زیاد بود. از طیف تأثیر این امر این است که کسانی که در انتهای هرم درآمد قرار دارند، شرایط مناسب برای دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی و امکانات آموزشی خوب برای خروج از چرخه بین نسلی فقر را ندارند. هند با جمعیت زیادی از جوانان خود از مزیت سود جمعیتی برخوردار است. با این حال، ایجاد مشاغل جدید با سرعت لازم برای جذب این نیروی کار جوان اتفاق نیفتاده است. سال‌های بلافاصله قبل از همه‌گیری شاهد سطوح بالایی از بیکاری بود که در سال اول همه‌گیری با کوچک شدن بی‌سابقه اقتصاد هند و به‌ویژه در بخش غیررسمی، به شدت تشدید شد. مقاله Panchanan Das و Swarup Roy با عنوان "بیکاری جوانان، آموزش و آموزش شغلی: تجزیه و تحلیل داده های PLFS در هند" تصویری کلی از تاثیر همه گیری بر بیکاری جوانان در هند ارائه می دهد. آنها 6 A. FAZLI و A. KUNDU تأثیر را در رابطه با معیارهای مختلف از جمله گروه های سنی مختلف جوانان، جنسیت، محیط روستایی یا شهری و سطوح تحصیلات تجزیه و تحلیل می کنند. ارتباط سیاست یافته های آنها مشهود است. به عنوان مثال، آنها دریافتند که نرخ بیکاری جوانان در مناطق شهری برای جوانان مرد و زن در مرحله اولیه همه گیری با نرخ بسیار بالاتری افزایش یافته است. احتمال بیکار شدن جوانان برای جوانان مسن کمتر از جوانان است. گویاترین مشاهدات آنها به رابطه بین تحصیل و اشتغال در میان جوانان هند مربوط می شود. یک رابطه معکوس بین سطح تحصیلات و اشتغال در بین جوانان مشاهده می شود - نرخ بیکاری در بین افراد دارای مدرک کارشناسی ارشد بالاترین است. این امر عدم ارتباط بین محتوای برنامه های آموزشی و مهارت ها و ظرفیت های مورد نیاز در بازار کار را برجسته می کند. آنها به این نتیجه رسیدند که سطح بیکاری در میان جوانان، که در مواقع بحران تشدید می‌شود، می‌تواند از طریق سیاست‌های رفع این عدم تطابق بین آموزش و مهارت‌های مورد نیاز در بازار کار کاهش یابد. ویژگی سرسخت و متقاطع نابرابری‌های ساختاری در مقاله ویبوتی پاتل در مورد تأثیر همه‌گیری بر مشارکت زنان در اقتصاد بیان شده است. او موانع مختلفی را برای مشارکت کامل و برابر زنان در اقتصاد شناسایی می‌کند، از جمله تقسیم کار جنسیتی که زنان را ملزم می‌کند تا بار کار خانگی بدون مزد را به دوش بکشند. تفکیک شغلی در بازار کار؛ سیاست های توسعه کور جنسیتی؛ هنجارهای اجتماعی واپس گرایانه و نگرش های مردسالارانه. چالش‌های پیش روی زنان تنها با همه‌گیری افزایش یافت که منجر به ترک تعداد زیادی از زنان از نیروی کار شد. پاتل پیشنهاد می کند که در آینده نزدیک، دولت باید نقش مهمی در جبران این بی عدالتی ایفا کند. در غیاب رشد قوی مبتنی بر تقاضا در بازار که منجر به ایجاد مشاغل جدید می شود، دولت باید مداخلات استراتژیک برای ایجاد فرصت های شغلی برای زنان انجام دهد. همچنین باید برنامه های تامین اجتماعی، طرح های رفاهی و زیرساخت های اساسی ایجاد کند تا زنان را از بار و مشقت کار مراقبت و مدیریت خانه رها کند. سیاست های حساس به جنسیت بر اساس داده های تفکیک شده باید برای پرداختن به مسائل زنان محور تدوین شود. در سطح وسیع‌تری، او خواستار بازنگری در مدل‌های مسلط توسعه است که رشد اقتصادی و افزایش تولید ناخالص داخلی (GDP) کشور را به‌عنوان نوشدارویی برای همه مشکلات اجتماعی دنبال می‌کنند. چنین مدل‌هایی موجب استثمار افسارگسیخته نیروی کار شده است و زنان از آسیب‌پذیرترین آن‌ها هستند. او مقاله خود را با این بینش به پایان می‌رساند که فراتر از تضمین مشارکت بیشتر زنان در اقتصاد موجود که با بحران‌ها و بی‌عدالتی‌ها مواجه است، چالش بلندمدت بر ساختن ساختارهای اقتصادی جدید است که نه تنها عادلانه‌تر و عادلانه‌تر هستند، بلکه همچنین بیشتر منعکس کننده ارزش های غیر پدرسالارانه مراقبت، همکاری و کمک متقابل است. بخش دیگری از جمعیت که به شدت تحت تأثیر این همه گیری قرار گرفته اند، آدیواسی ها هستند. حتی قبل از همه‌گیری، آنها جزو محروم‌ترین گروه‌های کشور بودند و تقریباً در همه شاخص‌های توسعه رتبه بسیار پایینی داشتند. سیاست‌های توسعه در طول دهه‌ها تنها آوارگی، بیگانگی و فقر آنها را تشدید کرده است. H.S. مقاله شایلندرا با عنوان «معیشت آدیواسی کجاست؟ مطالعه طولی یک روستای بیل در گجرات بر اساس یک مطالعه موردی در سطح خرد بین زمانی است که توسط او و تیمش در یک روستای قبیله‌ای گجرات در طول دو دهه و نیم از سال 1994 به بعد انجام شده است. تغییر در شرایط زندگی و معیشت روستاییان در این دوره. این مطالعه به این نتیجه می رسد که در این مدت برای روستاییان آدیواسی بهبودی کم یا هیچ بهبودی حاصل نشده است. از قضا، این مطالعه همزمان با آزادسازی اقتصاد هند است، که قرار بود "جند بزرگی را آغاز کند که همه قایق ها را بلند کند". همانطور که مطالعه نشان داد، به دور از دستیابی به بهبودهای اساسی، تغییرات کلان اقتصادی در این دوره تنها آسیب پذیری آدیواسی ها را در برابر نیروهای سرمایه داری افزایش داد. اکثر ساکنان روستای مورد مطالعه، از جمله زنان، که قادر به تکیه بر منابع سنتی معیشت خود در جنگلداری و کشاورزی نبودند، مجبور شدند برای گذران زندگی خود به مهاجرت فصلی و دایره ای تکیه کنند. بیشتر کارهایی که در دسترس آنها بود از نوع غیر ماهر یا نیمه ماهر در بخش ساخت و ساز در مناطق شهری بود که بسیار استثمارگرانه، خطرناک و تحقیرکننده بودند. اگرچه بسیاری از آنها سطحی از آموزش دریافت کردند و از طرح‌های رفاهی مختلف دولتی بهره‌مند شدند، اما پیشرفت‌ها در زندگی آنها بسیار سطحی و ناچیز باقی ماند که به آنها اجازه مقاومت یا غلبه بر نیروهای هولناکی را داد که آنها را در وضعیت محرومیت نگه می‌داشت. این مقاله تعدادی توصیه برای کاهش آسیب‌پذیری آدیواسی‌ها ارائه می‌کند، از جمله افزایش منابع محلی آنها از طریق برداشت آب و احیای زمین‌های جنگلی، مشارکت جمعی کشاورزی برای افزایش قدرت چانه‌زنی آنها، و در دسترس قرار دادن اعتبار بسیار مورد نیاز برای آنها. ، و تمرکز ویژه بر افزایش دسترسی آنها به آموزش با کیفیت و برنامه های توسعه مهارت. مسائل پیش روی بخش کشاورزی و نیاز به تغییر در عواقب همه‌گیری بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. بازگشت 8 A. FAZLI و A. A. KUNDU میلیون ها مهاجر از شهرها به مناطق روستایی به عنوان یادآوری آشکار از اهمیت مداوم کشاورزی در اقتصاد و سیاست هند بود. تلاش دولت مرکزی برای تصویب سه قانون ناگوار مزرعه در سال 2020، واکنش شدید و طولانی مدتی که برانگیخت و تصمیم متعاقب آن برای لغو این قوانین تنها باعث شد مسائلی که کشاورزان هندی با آن روبرو هستند را بیش از پیش در کانون توجه عموم قرار دهد. . مقاله Harbir Singh Sidhu «تغییر جامعه کشاورزی هند در دنیای پسا کووید: چشم اندازها و چالش‌ها» الزاماتی را که مسیر توسعه روستایی را در هند پس از استقلال شکل داده‌اند را دنبال می‌کند. تحلیل او کلیت جامعه روستایی شامل نهادها و نیروهای اجتماعی، فرهنگی و سیاسی را در بر می گیرد که ماتریسی را تشکیل می دهند که اقتصاد روستایی در آن عمل می کند. همچنین احتمالات تغییر اجتماعی، فرهنگی و سیاسی را بر اساس دیدگاهی بررسی می‌کند که تلاش می‌کند الزامات انسجام اجتماعی و عدالت را با خوانش عملی واقعیت‌های زمینی در روستاهای هند آشتی دهد. مسیر تغییر، همانطور که در این مقاله پیشنهاد می‌شود، شامل توصیه‌هایی برای اصلاح ساختارها و عملکردهای اجتماعی، فرهنگی و سیاسی در سطح روستا، و نسخه‌های اقتصادی مانند افزایش بازارپسندی محصولات کشاورزی در هند و خارج از کشور و ایجاد شغل در بخش تولید برای جذب کارگران غیر ماهر و نیمه ماهر که از بخش کشاورزی آواره شده اند. تأثیر همه‌گیری بر امنیت غذایی، سوء تغذیه و گرسنگی یکی از آزاردهنده‌ترین تأثیرات آن بوده است که منجر به رنج زیادی برای میلیون‌ها نفر از آسیب‌پذیرترین مردم هند شده و خواستار مداخلات سیاسی فوری است. مقاله دیپا سینها این موضوعات را تا حدودی عمیق تحلیل می کند. برای میلیون ها نفری که به دلیل از دست دادن معیشت و افزایش هزینه های بهداشتی با چشم انداز گرسنگی مواجه بودند، توزیع رایگان جیره توسط دولت از طریق سیستم توزیع عمومی (PDS) نجات دهنده زندگی بود. سینها خواستار جهانی شدن دسترسی به PDS است، حداقل در دوره‌های بحرانی مانند همه‌گیری، حتی آن دسته از جمعیت‌های آسیب‌پذیر را که به دلایل مختلف دسترسی به PDS ندارند، پوشش دهد. علاوه بر این، او پیشنهاد می‌کند که تهیه مواد غذایی برای PDS را غیرمتمرکز کنید تا اقلام غذایی که به صورت محلی رشد می‌کنند مانند ارزن، حبوبات و روغن‌های خوراکی تامین شود. چنین تدارکات غیرمتمرکز را می توان برای غذای ارائه شده از طریق خدمات یکپارچه توسعه کودک و طرح وعده غذایی میان روز نیز دنبال کرد. این رویکرد امنیت غذایی و تغذیه ای بیشتری را فراهم می کند و تضمین می کند که تولیدکنندگان محصولات غیر از برنج و گندم قیمت مطمئنی دریافت می کنند. 1 مقدمه 9 در مقاله خود "رشد زدایی، تنوع و عدم تمرکز: ایجاد سیستم های غذایی پایدار برای امنیت غذایی و تغذیه"، ریکا کومار از زمینه بحران های غذایی ناشی از همه گیری استفاده می کند تا ماهیت ناپایدار سیستم کشاورزی مدرن را برجسته کند. آسیب های زیادی به محیط طبیعی و سلامت انسان وارد کرده است. کومار برای ایجاد سیستم‌های غذایی پایدار و تضمین امنیت غذایی و تغذیه استدلال می‌کند که ما بر سه «D» تمرکز می‌کنیم: رشد زدایی، تنوع و تمرکززدایی. در نظام اقتصادی کنونی که بر رشد اقتصادی فزاینده تمرکز دارد، تولید مواد غذایی و کشاورزی فعالیت های اقتصادی تلقی می شوند که خارج از طبیعت عمل می کنند، چه در قالب استخراج مواد و چه در تولید زباله. جنبش رشد زدایی خواستار این است که تمام فعالیت های اقتصادی، به ویژه کشاورزی، در طبیعت نهفته است و محدودیت های زیست محیطی برای میزان رشد یک اقتصاد وجود دارد. این امر خواستار کاهش اندازه اقتصاد مادی، توزیع مجدد منابع به طور عادلانه تر و اولویت بندی مجدد ارزش های مراقبت، عدالت و پایداری زیست محیطی است. کومار علاوه بر رشد مجدد، خواستار دوری از غذاهای استاندارد شده به سمت تنوع غذایی است که مشخصه رژیم های سنتی است که از طیف وسیعی از مواد اولیه محلی تهیه می شود. با این حال، حرکت به سمت رشد زدایی و بازگرداندن تنوع غذایی بدون «d» سوم کومار امکان‌پذیر نخواهد بود که فرآیندی از تمرکززدایی است که در آن ظرفیت در سطوح بلوک و منطقه برای حمایت از چارچوب‌ها، کمک به ایجاد زنجیره‌های تامین محلی و تسهیل امور ایجاد می‌شود. ایجاد بازارهای محلی کومار با احیای گفتگو پیرامون آنچه ما به عنوان یک جامعه برای ما ارزش قائل هستیم، احساس می کند که می توانیم از روابط بهره برداری و استخراج که مشخصه سیستم های تولید و مصرف مواد غذایی موجود ما است، فاصله بگیریم. این امر شامل تغییر نحوه اندازه‌گیری موفقیت با وارد کردن معادله هزینه- خروجی تأثیر سیستم‌های غذایی و کشاورزی بر محیط‌زیست و رفاه انسان به معنای وسیع آن است. نیاز به چارچوب بندی مجدد رابطه بین انسان ها و جهان طبیعی موضوع گسترده سه مقاله در این جلد است که به چالش های مدیریت آب و حاکمیت آب در هند پس از کووید (COVID) مربوط می شود. در مقاله خود با عنوان "اولویت های مدیریت آب در دنیای پسا کووید"، P.S. ویجیشنکار استدلال می کند که بحران فزاینده کمبود آب را نمی توان از درون پارادایم توسعه ای که به این مشکل منجر شده است، پرداخت. به گفته وی، پارادایم استخراجی که امروزه حاکم است، نرخ بالای رشد اقتصادی را به عنوان هدف اصلی در نظر گرفته است. افزایش روزافزون استخراج منابع طبیعی به عنوان ابزاری برای دستیابی به این هدف تلقی می شود. رویکردهای مدیریت آب که مبتنی بر این پارادایم است، آب را به عنوان منبعی در درجه اول برای مصرف انسان می بیند. در مقابل، ویجی‌شانکار الگوی اکوسیستمی را پیشنهاد می‌کند که در آن آب به عنوان بخشی جدایی‌ناپذیر از اکوسیستم تعبیه شده است تا برای نسل‌های آینده محافظت و حفظ شود. اصلي كه بايد رابطه بشريت با آب را هدايت كند، اصل «مديريت آب» است. ویجی‌شانکار پنج حوزه اقدام اولویت‌دار برای مدیریت آب در هند پس از کووید را شناسایی می‌کند: نیاز به دور شدن از کشاورزی پرمصرف آب از طریق تنوع محصولات. مدیریت پایدار و مبتنی بر جامعه آبهای زیرزمینی. حفاظت از سیستم های رودخانه ای و تالاب ها؛ تضمین کیفیت آب و امنیت آب آشامیدنی؛ و ایجاد چارچوب های قانونی قوی برای حاکمیت آب در هند. کی. جوی مشاهده می‌کند که بحران در رابطه بشریت با آب که در تقاضای به‌سرعت افزایش می‌یابد و ذخایر آب شیرین و آب زیرزمینی که به‌طور خطرناکی کاهش می‌یابد، نتیجه مفروضات انسان‌محور زیربنای مدل‌های توسعه فعلی ما است. جوی با تکیه بر اصولی از چارچوب عدالت زیست محیطی خواستار تجدید ساختار شدید بخش آب در خطوط عادلانه تر، پایدارتر و دموکراتیک است. برخی از اصول راهنما برای حاکمیت آب که او پیشنهاد می کند شامل اطمینان از اینکه مداخلات در بدنه های آبی در امتداد خطوط طبیعی است و به طور مصنوعی تحمیل نمی شود، است. تمرکز بر مدیریت تقاضای آب برخلاف تأکید فعلی بر افزایش عرضه؛ شناسایی نابرابری های ساختاری و تاریخی که دسترسی به آب را تعیین می کند. اتخاذ رویکردی برای مدیریت آب که با شرایط به سرعت در حال تغییر و ارتقای مشارکت همه مردم در اداره آب و در فرآیندهای تولید دانش سازگار باشد. اختلال ناشی از رویدادهایی مانند همه‌گیری می‌تواند محرکی برای ارزیابی مجدد اساسی از خوانش واقعیتی باشد که سیاست‌گذاری بر آن استوار است. مقاله ویشال ناراین با عنوان «دیدن آب متفاوت» نشان می‌دهد که همه‌گیری چنین فرصتی را برای تغییر روایت‌ها در مورد مسائل مهم سیاست عمومی ارائه می‌دهد. به گفته وی، روایت‌ها نقش مهمی در چارچوب‌بندی خط‌مشی عمومی دارند و نوع راه‌حل‌های پیشنهادی به روایت‌هایی بستگی دارد که درک ما از مشکل را شکل می‌دهند. بر اساس این فرض، ناراین معتقد است که روایت در مورد حاکمیت آب باید از تمرکز اشتباه بر کمبود به موضوع دسترسی نابرابر تغییر کند. او بیشتر در مورد برخی از پیامدهای نابرابری های توزیعی که بر اساس طبقه، طبقه، جنسیت و شکاف روستایی-شهری در هند با آن مواجه است، توضیح می دهد. با توجه به این قرائت، ناراین خواهان حساسیت بیشتر نسبت به اشکال موجود تبعیض اجتماعی، اقتصادی و سیاسی در تهیه پیش نویس سیاست های آب است. وی ضمن تجزیه و تحلیل ابعاد اجتماعی و سیاسی مدیریت آب، بر لزوم وجود میان رشته ای در آموزش منابع آب برای آماده سازی متخصصان این حوزه برای رویکرد حاکمیت آب با تمام پیچیدگی آن و نه از منظر صرفاً تکنوکراتیک تاکید می کند. در میان گروه‌های آسیب‌پذیری که به طور نامتناسبی تحت تأثیر همه‌گیری قرار گرفتند، کارگران بخش غیررسمی و کسانی بودند که در سکونتگاه‌های غیررسمی شهری یا محله‌های فقیر نشین زندگی می‌کردند. چهار مقاله باقی مانده از این جلد بر گروه هایی که به این بخش ها تعلق دارند، تمرکز دارند. مقاله پوجا گوها، آناپورنا نتی و روشنی لوبو با عنوان «بازیابی جایگاه خود در شهر: روایت‌های فروشندگان غذای خیابانی بنگالور در طول بحران کووید»، وضعیت اسفبار فروشندگان غذاهای خیابانی شهری را روشن می‌کند. مقاله آنها بر اساس یک مطالعه کیفی است که با فروشندگان مواد غذایی در بنگالورو انجام شده است. این تجزیه و تحلیل می کند که چگونه این فروشندگان برای مقابله با پیامدهای همه گیر تلاش کردند. با اعلام ناگهانی قرنطینه در مارس 2020، که خیابان‌های شهر را برای مدت طولانی به طور کامل تعطیل کرد، این دست فروشان تنها منبع امرار معاش خود را قطع کردند. بسیاری از آنها مهاجرانی بودند که از دست دادن ناگهانی و طولانی درآمد برای آنها چاره ای جز بازگشت به زادگاه یا روستای خود یا ماندن در شهر و انباشت سطوح غیرقابل کنترل بدهی برای آنها باقی نگذاشت. حتی زمانی که محدودیت‌های جابجایی کاهش یافت و خیابان‌ها در دسترس قرار گرفت، این فروشندگان مجبور بودند برای بازگرداندن پایگاه مشتریان خود تلاش کنند. چالش بزرگ‌تر بازپس‌گیری فضای فیزیکی آن‌ها در خیابان بود که در طول قرنطینه طولانی‌مدت، برای مقاصد دیگر اختصاص یافت. بر اساس این مطالعه، نویسندگان سوالاتی را در مورد ماهیت طردکننده شهرنشینی مطرح می‌کنند که در مبارزات فروشندگان غذای خیابانی برای دسترسی به فضاهای شهری و جستجوی گریزان آنها برای تعلق در شهر منعکس می‌شود. نومیتا کومار و کاویتا بالیان در مقاله خود با عنوان «تأثیر همه‌گیری COVID-19 بر زنان کارگر خانگی در یک محیط شهری» بر بخش دیگری از بخش غیررسمی شهری - زنان کارگران خانگی - تمرکز می‌کنند. در میان کارگران غیررسمی، زنان بیشترین استثمار و آسیب پذیری را دارند. آنها اغلب به عنوان کارگر شناخته نمی شوند و سهم آنها اغلب به دلیل تلاقی جنسیت و غیر رسمی نامرئی می شود و آنها را مضاعف می کند. همانطور که کومار و بالیان توضیح داده‌اند، کارهای خانگی عمدتاً توسط زنانی انجام می‌شود که از روستاها یا شهرهای همسایه در جستجوی امرار معاش به شهرها مهاجرت می‌کنند، که اغلب به دلیل نبود فرصت‌هایی برای کار با مزد در مناطق روستایی و نیاز به بازپرداخت بدهی‌ها است. همه‌گیری و قرنطینه‌های متعاقب آن ضربه مخربی به وضعیت مالی این زنان و خانواده‌هایشان وارد کرد که بسیاری از آن‌ها به دام بدهی افتادند. در بسیاری از موارد، آنها درآمد اولیه خانواده های خود بودند. حتی پس از کاهش محدودیت‌ها، برخی از این زنان گزارش دادند که به عنوان ناقلان ویروس مورد انگ قرار گرفته‌اند و به همین دلیل از بازگشت به محل کار یا ورود به محله‌های طبقه بالا جلوگیری می‌شوند. کومار و بالیان بر اساس مصاحبه‌های خود مشاهده می‌کنند که کارگران زن خانگی عمدتاً به دلیل تعداد زیاد افراد تحت تکفل در خانواده‌هایشان و دسترسی محدود به فرصت‌های درآمدزا، این شغل را انتخاب می‌کنند. همانطور که مطالعه آنها نشان می دهد، بسیاری از چنین زنانی کار خانگی را به سایر گزینه های کار موجود در بخش ساخت و ساز ترجیح می دهند