لایب سان

In recent years, methodological debates in the social sciences have increasingly focused on issues relating to epistemology. Realism and Sociology makes an original contribution to the debate, charting a middle ground between postmodernism and positivism. Critics often hold that realism tries to assume some definitive account of reality. Against this it is argued throughout the book that realism can combine a strong definition of social reality with an anti-foundational approach to knowledge. The position of realist anti-foundationalism that is argued for is developed and defended via the use of immanent critiques. These deal primarily with post-Wittgensteinian positions that seek to define knowledge and social reality in terms of 'rule-following practices' within different 'forms of life' and 'language games'. Specifically, the argument engages with Rorty's neo-pragmatism and the structuration theory of Giddens. The philosophy of Popper is also drawn upon in a critically appreciative way. While the positions of Rorty and Giddens seek to deflate the claims of 'grand theory', albeit in different ways, they both end up with definitive claims about knowledge and reality that preclude social research. By avoiding the general deflationary approach that relies on reference to 'practices', realism is able to combine a strong social ontology with an anti-foundational epistemology, and thus act as an underlabourer for empirical research.

در سال های اخیر، بحث های روش شناختی در علوم اجتماعی به طور فزاینده ای بر موضوعات مربوط به معرفت شناسی متمرکز شده است. رئالیسم و ​​جامعه‌شناسی سهمی اصیل در این بحث دارد و حد وسطی بین پست مدرنیسم و ​​پوزیتیویسم ترسیم می‌کند. منتقدان اغلب بر این باورند که رئالیسم سعی می‌کند تا حدی گزارش قطعی از واقعیت را فرض کند. در مقابل این، در سراسر کتاب استدلال می‌شود که رئالیسم می‌تواند تعریف قوی از واقعیت اجتماعی را با رویکردی ضدبنیاد به دانش ترکیب کند. موضع ضدبنیادگرایی رئالیستی که مورد بحث است، با استفاده از نقدهای درونی توسعه و دفاع می شود. اینها عمدتاً به مواضع پسا ویتگنشتاینی می پردازند که به دنبال تعریف دانش و واقعیت اجتماعی بر حسب «عملکردهای پیروی از قوانین» در «شکل های مختلف زندگی» و «بازی های زبانی» هستند. به طور خاص، این استدلال با نئوپراگماتیسم رورتی و نظریه ساختاری گیدنز درگیر است. فلسفه پوپر نیز به شیوه ای انتقادی قدردانی شده است. در حالی که مواضع رورتی و گیدنز به دنبال تضعیف ادعاهای «نظریه بزرگ» هستند، هرچند به روش‌های مختلف، هر دو به ادعاهای قطعی درباره دانش و واقعیت می‌رسند که مانع از تحقیقات اجتماعی می‌شود. با پرهیز از رویکرد تورم زدایی عمومی که بر ارجاع به «عملکردها» تکیه دارد، واقع‌گرایی می‌تواند یک هستی‌شناسی اجتماعی قوی را با یک معرفت‌شناسی ضدبنیاد ترکیب کند، و بنابراین به‌عنوان کارگری برای تحقیقات تجربی عمل کند.