For nominally single-phase bulk materials, one can distinguish between inorganic, polymeric, and metallic materials. Furthermore, one has multiphase bulk materials, in which two or more clearly distinguishable phases coexist. If synthetic, they are usually called composites, but nature provides us with bio-composites, such as wood (with cellulose acting as skeleton, hemicellulose as matrix, and lignin as binder). A similar distinction can be made for coatings. In principle, each materials type can be applied as a coating over any of the other materials type, which is then used as substrate. However, while inorganic coatings are typically applied on metals and polymers, and metals coatings are mainly applied on metallic, inorganic, and polymer materials, polymer coatings are applied on almost any substrate, including composites. Actually, many (if not most) coatings can be considered themselves as multiphase materials, as frequently several different layers are applied, with one (or more) of the layers containing a particulate filler. In this book we restrict ourselves to polymer coatings, irrespective of the substrate. Note that surfaces of almost all metals are covered with an oxide, so that polymer coatings on metals or oxide substrates contain rather similar coating–substrate interfaces. A further distinction can be made with respect to coatings properties. One can consider the mechanical properties, like hardness and strength, the aesthetic properties, such as gloss and transparency, and a wide range of so-called functional properties, such as, a wettability or electrical conductivity. We will mainly focus on such functional coatings.
چکیده فارسی
برای مواد فله اسمی تک فاز، می توان بین مواد غیر گانیک، پلیمری و فلزی تمایز قائل شد. علاوه بر این، یکی دارای مواد حجیم چند فازی است که در آن دو یا چند فاز به وضوح قابل تشخیص با هم وجود دارند. اگر مصنوعی باشند، معمولاً کامپوزیت نامیده می‌شوند، اما طبیعت کامپوزیت‌های زیستی مانند چوب (با سلولز به عنوان اسکلت، همی سلولز به عنوان ماتریکس و لیگنین به عنوان چسبنده) در اختیار ما قرار می‌دهد. تمایز مشابهی را می توان برای پوشش ها ایجاد کرد. در اصل، هر نوع مواد را می توان به عنوان یک پوشش روی هر نوع مواد دیگر اعمال کرد، که سپس به عنوان زیرلایه استفاده می شود. با این حال، در حالی که پوشش‌های معدنی معمولاً روی فلزات و پلیمرها اعمال می‌شوند، و پوشش‌های فلزی عمدتاً روی مواد فلزی، معدنی و پلیمری اعمال می‌شوند، پوشش‌های پلیمری تقریباً بر روی هر بستری از جمله کامپوزیت‌ها اعمال می‌شوند. در واقع، بسیاری از پوشش‌ها (اگر نه بیشتر) را می‌توان خود را به عنوان مواد چند فازی در نظر گرفت، زیرا اغلب چندین لایه مختلف اعمال می‌شود که یک (یا چند) از لایه‌ها حاوی یک پرکننده ذرات هستند. در این کتاب، صرف نظر از زیرلایه، خود را به پوشش های پلیمری محدود می کنیم. توجه داشته باشید که سطوح تقریباً تمام فلزات با یک اکسید پوشیده شده است، به طوری که پوشش های پلیمری روی فلزات یا بسترهای اکسیدی دارای رابط های پوشش- بستر تقریباً مشابهی هستند. تمایز بیشتری را می توان با توجه به ویژگی های پوشش ایجاد کرد. می توان خواص مکانیکی مانند سختی و استحکام، خواص زیبایی شناختی مانند براقیت و شفافیت و طیف وسیعی از به اصطلاح خواص کاربردی مانند ترشوندگی یا رسانایی الکتریکی را در نظر گرفت. ما عمدتا بر روی چنین پوشش های کاربردی تمرکز خواهیم کرد.
ادامه ...
بستن ...
