لایب سان

I was treating Bonnie, a hollow-eyed 16-year-old with severe anorexia nervosa, many decades ago; the treatment I was providing sealed my commitment to family therapy. She ate her lunch during the therapy session; an almost instantaneous response to an intervention. These starving children would often eat within the first or second therapy session—convincing me and others that family therapy is the most effec- tive clinical intervention. A simple “lunch session,” where the parents are united to supervise or even feed their child, transforms the family system, while the emaciated, anorectic child starts to eat. In the 1970s, children with anorexia would be hospitalized for weeks, and sometimes months. They were usually fed by a nasogastric tube and underwent some rudimentary behavioral interventions. Such suffering, where an incorrect form of treatment prolongs the clinical problem, was unnecessary. Yet, even today, many years later, long-term inpatient treat- ment continues.

چکیده فارسی

من چندین دهه پیش بانی، یک نوجوان 16 ساله با چشم های توخالی مبتلا به بی اشتهایی عصبی شدید را درمان می کردم. درمانی که ارائه می‌دادم تعهد من را به خانواده درمانی نشان می‌داد. او ناهار خود را در طول جلسه درمان خورد. یک پاسخ تقریباً آنی به یک مداخله. این کودکان گرسنه غالباً در اولین یا دومین جلسه درمانی غذا می‌خورند- و من و دیگران را متقاعد می‌کنند که خانواده درمانی مؤثرترین مداخله بالینی است. یک «جلسه ناهار» ساده، که در آن والدین برای نظارت یا حتی غذا دادن به فرزندشان متحد می شوند، سیستم خانواده را متحول می کند، در حالی که کودک لاغر و بی اشتها شروع به خوردن می کند. در دهه 1970، کودکان مبتلا به بی اشتهایی هفته ها و گاهی ماه ها در بیمارستان بستری می شدند. آنها معمولاً توسط لوله بینی معده تغذیه می شدند و تحت برخی مداخلات رفتاری ابتدایی قرار می گرفتند. چنین رنجی که در آن شکل نادرست درمان مشکل بالینی را طولانی می کند، غیرضروری بود. با این حال، حتی امروز، سال ها بعد، درمان طولانی مدت بستری ادامه دارد.