لایب سان

Looking into the Future Almost every day the media report on some crisis or catastrophe. In addition to the worldwide Corona pandemic, which determined most areas of our lives in 2020 and 2021, reports of natural disasters, ecological disasters and social and human tragedies are increasing. But in times of crisis, new forms of hope and confidence also arise. People show solidarity with the victims, artists encourage the population, and communities engage in new relief and development initiatives. Since 2009, we have been investigating the future expectations and hopes of the population with the annual Hope Barometer. In the years 2019 and 2020, around 10,000 people from fourteen countries on various continents 1 Introduction © The Author(s), under exclusive license to Springer-Verlag GmbH, DE, part of Springer Nature 2022 A. M. Krafft, Our Hopes, Our Future, https://doi.org/10.1007/978-3-662-66205-2_1 2 A. M. Krafft took part in this study. A key result of the barometer is the finding that, on the one hand, the majority of people look hopefully into the future for their private lives, but on the other hand, they are mostly pessimistic about social development (Krafft & Walker, 2018). Most future studies show that the expectations of the population, i.e. what most people consider likely in the future, differ almost diametrically from their ideals and hopes. The coming decades will be seen as an age of crises and problems rather than one of peace and prosperity, especially in the rich countries of Europe. It looks quite different when young peo- ple in particular sketch their visions and hopes for desired future images. In the dreams of most young people, the individual, competition and mate- rial well-being are less emphasized than community, family, cohesion and environment. Most people recognize to a large extent what is not going well in the world, be it in the economy, in global politics or in social and ecological areas. Unlike in previous epochs, however, there is currently no common vision of a desired future. Against the background of manifold economic, technological, social and ecological trends, many people complain of a lack of positive future images that could convey hope and enthusiasm. These findings can be related to the thesis of the German philosopher Jürgen Habermas (1985), who already diagnosed an “exhaustion of utopian energies“, i.e. the end of great social visions, in the 1980s. Milan Simecka (1984, p. 175) once said: “A world without utopias would be a world with- out social hope – a world of resignation to the status quo“. This would be a world without ideals and without positive future designs. According to Viktor Frankl (1979), cynicism, conformism and totalitarianism (e.g. in the form of nationalism), phenomena that can already be observed in some places today, are the greatest enemies of hope (Halpin, 2002). How people look to the future, whether with hope, fear or indiffer- ence, will influence the way they think and act in the here and now. We cannot change the past, but we have a shared interest in creating a livable and sustainable future. There is therefore a need, especially in today’s time, to develop positive images of the future so that especially young people can think about the world in which they would like to live in the future. If they do not let themselves be infected by the negative reports in the media and the bad mood in their environment, people are quite capable of imagining a better future. This requires not only cognitive abilities, but also people’s feel- ings, values, attitudes, wishes, hopes and dream

چکیده فارسی

نگاهی به آینده تقریباً هر روز رسانه ها در مورد بحران یا فاجعه ای گزارش می دهند. علاوه بر همه‌گیری جهانی کرونا که در سال‌های 2020 و 2021 بیشتر بخش‌های زندگی ما را تعیین کرد، گزارش‌های مربوط به بلایای طبیعی، بلایای زیست‌محیطی و تراژدی‌های اجتماعی و انسانی در حال افزایش است. اما در مواقع بحران، اشکال جدیدی از امید و اطمینان نیز به وجود می آید. مردم با قربانیان همبستگی نشان می دهند، هنرمندان مردم را تشویق می کنند و جوامع در ابتکارات جدید امدادرسانی و توسعه مشارکت می کنند. از سال 2009، ما انتظارات و امیدهای آینده مردم را با فشارسنج سالانه امید بررسی می کنیم. در سال‌های 2019 و 2020، حدود 10000 نفر از چهارده کشور در قاره‌های مختلف. https://doi.org/10.1007/978-3-662-66205-2_1 2 A. M. Krafft در این مطالعه شرکت کرد. یک نتیجه کلیدی فشارسنج این یافته است که از یک سو، اکثریت مردم برای زندگی خصوصی خود امیدوارانه به آینده نگاه می کنند، اما از سوی دیگر، آنها عمدتاً نسبت به توسعه اجتماعی بدبین هستند (کرافت و واکر، 2018). . بیشتر مطالعات آینده نشان می دهد که انتظارات مردم، یعنی آنچه که بیشتر مردم در آینده محتمل می دانند، تقریباً با ایده آل ها و امیدهای آنها تفاوت دارد. دهه‌های آینده به‌ویژه در کشورهای ثروتمند اروپا، به‌عنوان عصر بحران‌ها و مشکلات تلقی می‌شوند تا عصر صلح و رفاه. زمانی که افراد جوان به طور خاص چشم اندازهای خود را ترسیم می کنند و به تصاویر دلخواه آینده امیدوار هستند، کاملاً متفاوت به نظر می رسد. در رویاهای بیشتر جوانان، بر فرد، رقابت و رفاه مادی کمتر از اجتماع، خانواده، انسجام و محیط تاکید می شود. بیشتر مردم تا حد زیادی تشخیص می دهند که چه چیزی در جهان خوب پیش نمی رود، چه در اقتصاد، چه در سیاست جهانی و چه در حوزه های اجتماعی و زیست محیطی. با این حال، برخلاف دوره های قبلی، در حال حاضر هیچ چشم انداز مشترکی از آینده مطلوب وجود ندارد. در پس زمینه روندهای متعدد اقتصادی، فناوری، اجتماعی و زیست محیطی، بسیاری از مردم از فقدان تصاویر مثبت آینده که می تواند امید و اشتیاق را منتقل کند، شکایت دارند. این یافته‌ها را می‌توان به تز فیلسوف آلمانی یورگن هابرماس (1985) مرتبط دانست، که قبلاً «فرسودگی انرژی‌های اتوپیایی»، یعنی پایان بینش‌های بزرگ اجتماعی را در دهه 1980 تشخیص داد. میلان سیمچکا (1984، ص 175) زمانی گفت: «دنیای بدون اتوپیا، جهانی بدون امید اجتماعی خواهد بود – دنیایی از تسلیم شدن به وضعیت موجود». این دنیایی بدون ایده آل ها و بدون طرح های مثبت آینده خواهد بود. به گفته ویکتور فرانکل (1979)، بدبینی، سازگاری و توتالیتاریسم (مثلاً در قالب ناسیونالیسم)، پدیده‌هایی که امروزه در برخی مکان‌ها قابل مشاهده هستند، بزرگترین دشمنان امید هستند (هالپین، 2002). نحوه نگاه مردم به آینده، چه با امید، چه با ترس یا بی تفاوتی، بر نحوه تفکر و عمل آنها در اینجا و اکنون تأثیر می گذارد. ما نمی توانیم گذشته را تغییر دهیم، اما منافع مشترکی در ایجاد آینده ای قابل زندگی و پایدار داریم. بنابراین، به ویژه در زمان امروز، نیاز به ایجاد تصاویر مثبت از آینده وجود دارد تا به ویژه جوانان بتوانند در مورد دنیایی که دوست دارند در آینده در آن زندگی کنند فکر کنند. اگر آنها نگذارند خود را تحت تأثیر گزارش های منفی رسانه ها و روحیه بد محیط خود قرار دهند، مردم کاملاً می توانند آینده بهتری را تصور کنند. این نه تنها به توانایی های شناختی نیاز دارد، بلکه به احساسات، ارزش ها، نگرش ها، آرزوها، امیدها و رویاهای افراد نیز نیاز دارد