لایب سان

in the spring of 1931, a most unlikely figure could be seen in the new Luncheon Club of the San Francisco Stock Exchange. By all accounts, he went about his business with as much alacrity and stamina as the most ardent trader. But this man did not deal in stocks. A devoted Marxist, he considered such financial speculation the work of “parasitic exploiters.” In any other circumstances, this brown-skinned Mexican would not have gained access to the exclusive club. But his name was Diego Rivera, and he was considered by many to be the second-greatest living painter (and Picasso was not available). In this inner sanctum of an economic system he abhorred, Rivera was covering the walls with his Allegory of California (see figure 1).1

چکیده فارسی

در بهار 1931، یک رقم غیر محتمل را می توان در باشگاه جدید ناهار بورس سانفرانسیسکو مشاهده کرد. به هر حال، او به اندازه پرشورترین تاجر، با شهوت و استقامت به تجارت خود ادامه داد. اما این مرد معامله سهام نداشت. او که یک مارکسیست فداکار بود، چنین سفته‌بازی‌های مالی را کار «استثمارگران انگلی» می‌دانست. در هر شرایط دیگری، این مکزیکی پوست قهوه ای به باشگاه انحصاری دسترسی پیدا نمی کرد. اما نام او دیگو ریورا بود و بسیاری او را دومین نقاش بزرگ زنده می دانستند (و پیکاسو در دسترس نبود). ریورا در این پناهگاه درونی یک سیستم اقتصادی که از آن متنفر بود، دیوارها را با تمثیل کالیفرنیا می پوشاند (شکل 1 را ببینید).1