لایب سان

They would never tell Mr. Remington Knight the truth. Eleanor’s heart sank as Mr. Remington Knight’s stern-faced butler made the announcement into the large, echoing foyer. “Her Grace, the duchess of Magnus.” To hear herself presented in such a formal manner made her want to glance about for her cousin. If only Madeline were here! If only she hadn’t turned aside from this mission for a more important task! If only Eleanor hadn’t agreed to impersonate her. At the far end of the room, a liveried footman bowed, then disappeared into an open doorway. He was gone only a moment, then returned and inclined his head to the butler. The butler turned to Eleanor and intoned, “The master is busy, but he will receive you soon. In the meantime, ma’am, I’m Bridgeport. May I take your cloak and bonnet?” Although noon had passed, the mists outside subdued the sunlight into a wash of gray. The light of the candles couldn’t illuminate the dark corners of Mr. Knight’s enormous entry, an entry built to communicate, in the surest way possible, the owner’s wealth. Eleanor’s nostrils quivered with scorn. Bridgeport jumped a little, as if anticipating her ripping at him as a substitute for his master. Of course Mr. Knight would take this house; he wanted everyone to know he was rolling in riches. He was, after all, nothing more than an upstart American who dreamed of marrying a title. Yet the entry was decorated with velvet draperies of evergreen and gold, and with a profusion of cut glass and beveled mirrors in marvelous good taste. Eleanor comforted herself with the thought that Mr. Knight had bought it in this condition and was even now planning to gut it and install gilt in the Chinese fashion, a style fully as vulgar as—Eleanor’s mouth quirked with humor—as vulgar as was adored by the Prince of Wales himself. Bridgeport relaxed and returned to his stolid demeanor.

چکیده فارسی

آنها هرگز حقیقت را به آقای رمینگتون نایت نمی گویند. وقتی پیشخدمت با چهره خشن آقای رمینگتون نایت این خبر را در سالن بزرگ و پر طنین انداز اعلام کرد، قلب النور غرق شد. "گریس او، دوشس مگنوس." شنیدن اینکه خودش را به این شکل رسمی معرفی می کند، باعث شد که بخواهد به پسر عمویش نگاهی بیندازد. اگر فقط مادلین اینجا بود! اگر فقط برای یک کار مهم تر از این مأموریت کنار نمی رفت! اگر الینور قبول نمی کرد که خود را جعل کند. در انتهای اتاق، یک پیاده‌روی سرحال تعظیم کرد، سپس در دری باز ناپدید شد. او فقط یک لحظه رفت، سپس برگشت و سرش را به سمت ساقی متمایل کرد. ساقی رو به النور کرد و با صدای بلند گفت: "استاد مشغول است، اما به زودی از شما پذیرایی خواهد کرد. در ضمن، خانم، من بریج پورت هستم. می توانم شنل و کلاهت را ببرم؟» اگرچه ظهر گذشته بود، مه های بیرون نور خورشید را به رنگ خاکستری فرو برد. نور شمع‌ها نمی‌توانست گوشه‌های تاریک ورودی عظیم آقای نایت را روشن کند، ورودیی که برای برقراری ارتباط، به مطمئن‌ترین شکل ممکن، با ثروت مالک ساخته شده بود. سوراخ های بینی النور از تمسخر می لرزید. بریجپورت کمی پرید، انگار پیش بینی می کرد که او به عنوان جایگزینی برای استادش به او ضربه بزند. البته آقای نایت این خانه را می گرفت. او می خواست همه بدانند که او ثروتمند است. به هر حال او چیزی بیش از یک آمریکایی تازه کار نبود که آرزوی ازدواج با عنوانی را در سر می پروراند. با این حال، ورودی با پارچه های مخملی از رنگ های همیشه سبز و طلایی، و با انبوهی از شیشه های برش خورده و آینه های اریب دار با طعم عالی تزئین شده بود. النور با این فکر که آقای نایت آن را در این شرایط خریده است و حتی اکنون قصد دارد آن را از بین ببرد و طلاکوب را به سبک چینی نصب کند، خود را آرام کرد، سبکی کاملا مبتذل مانند - دهان النور با شوخ طبعی - به همان اندازه مبتذل که مورد تحسین قرار می گرفت. توسط خود شاهزاده ولز بریجپورت آرام شد و به رفتار خنگ خود بازگشت.