لایب سان

2 G. DUFRÉNOT Fig. 1.1 Interest rate and inflation rate: United States: 1997–2017 financial markets. A simple presentation of the economic equilibrium in a monetary economy is the following. The macroeconomic equilibrium can be represented by the intersection of two curves. One is the Taylor rule (this “rule” explains that the nominal interest rate set by the central bank depends on the deviation of inflation from a target and the deviation of growth or the level of GDP from a target) and the Fisher relationship (this relationship defines the nominal interest rate as the real interest rate plus inflation expectations). Figure 1.1 shows an illustration for the United States. The horizontal axis corresponds to inflation rate in % (source: OECD, excluding food and energy), while the vertical axis represents nominal short-term interest rate in % (source: OECD). The dotted line represents the zero barrier of the nominal short-term rate. The line with a positive slope describes a Fisher relationship obtained by regressing the nominal rate on the inflation rate. The convex curve is a non-linear Taylor rule estimated by the relation R = Aexp(Binf l) − C, where R is the nominal rate, infl is the inflation rate, and A, B , andC are real coefficients. The points of intersection show two stationary states, one of which, the left most, corresponds to a situation of secular stagnation. 1 INTRODUCTION 3 According to the standard interpretation, the two points of intersection are “stationary” equilibria, that is, possible stationary states of the US economy during the period under study. Until very recently, a widespread idea was that, of the two equilibria, only one is viable, namely the one showing positive inflation and interest rates. The study of the behavior of the economy is then carried out by “linearizing” the Taylor rule in the vicinity of the only viable equilibrium, which leads to the situation known as “divine coincidence,” so called by Olivier Blanchard to emphasize that the mere fact of bringing the inflation rate to its target level allows the output gap of an economy to close. Before the GFC, we could not have imagined that the low equilibrium (low inflation and zero or negative interest rates) could correspond to a stable state of a real economy where it is “trapped” for a long time. We used to believe that central bankers and governments have the full range of tools at their disposal to pull any economy out of this “bad” equilibrium. When inflation was low, all the central banks would have to do was to lower their policy rate permanently to generate inflationary expectations by the private sector. Alternatively, a cut in the central bank’s interest rate would stimulate demand and lead to a rise in inflation. In an article by the Fed of Saint Louis published shortly after the 2008 crisis, James Bullard wrote that massive quantitative monetary policies would be likely to take economies out of equilibrium with low interest rates and low inflation. However, a decade later, the situation has not changed (see Bullard 2010). Second Example At the end of the Second World War, matching aggre- gate supply and demand was crucial to prevent economies from falling into depression. However, today the industrialized countries are undergoing two important changes. The first relates to the transition from “brown” to “green” economies. This should accelerate under the pressure of civil societies. The second concerns the disruptive innovations (robotics, automation, nanotechnologies, artificial intelligence, digital technology) that the development of the Internet, electronics, and new information and communication technologies in the 1990s and 2000s prepared for. The question of the value of productive capital in a period of transition from the capitalist regime is once again becoming important. The third example concerns the Phillips curves. So far, it has been an instrument used by central banks to forecast inflation. However, these curves have become increasingly flat, at least since the last two decades. This observation leads two reactions. The first is to interpret this fact as an anomaly, because it does not fit economic theory. Some researchers look

چکیده فارسی

2 G. DUFRÉNOT شکل 1.1 نرخ بهره و نرخ تورم: ایالات متحده: بازارهای مالی 1997-2017. یک ارائه ساده از تعادل اقتصادی در یک اقتصاد پولی به شرح زیر است. تعادل اقتصاد کلان را می توان با تقاطع دو منحنی نشان داد. یکی قانون تیلور (این "قانون" توضیح می دهد که نرخ بهره اسمی تعیین شده توسط بانک مرکزی به انحراف تورم از یک هدف و انحراف رشد یا سطح تولید ناخالص داخلی از یک هدف بستگی دارد) و رابطه فیشر (این رابطه نرخ بهره اسمی را به عنوان نرخ بهره واقعی به اضافه انتظارات تورمی تعریف می کند. شکل 1.1 تصویری را برای ایالات متحده نشان می دهد. محور افقی با نرخ تورم بر حسب درصد (منبع: OECD، به استثنای غذا و انرژی) مطابقت دارد، در حالی که محور عمودی نرخ بهره کوتاه مدت اسمی را بر حسب درصد نشان می دهد (منبع: OECD). خط نقطه چین نشان دهنده سد صفر نرخ اسمی کوتاه مدت است. خط با شیب مثبت، رابطه فیشر را که با رگرسیون نرخ اسمی بر نرخ تورم به دست می‌آید، توصیف می‌کند. منحنی محدب یک قانون تیلور غیر خطی است که با رابطه R = Aexp (Binf l) - C تخمین زده می شود، که در آن R نرخ اسمی، infl نرخ تورم است، و A، B، و C ضرایب واقعی هستند. نقاط تقاطع دو حالت ثابت را نشان می‌دهند که یکی از آنها، سمت چپ، با وضعیت سکون سکولار مطابقت دارد. 1 مقدمه 3 بر اساس تفسیر استاندارد، دو نقطه تقاطع، تعادل های "ایستا" هستند، یعنی حالت های ثابت احتمالی اقتصاد ایالات متحده در طول دوره مورد مطالعه. تا همین اواخر، یک ایده رایج این بود که از بین دو تعادل، تنها یکی قابل دوام است، یعنی تعادلی که تورم و نرخ بهره مثبت را نشان می‌دهد. سپس مطالعه رفتار اقتصاد با «خطی‌سازی» قاعده تیلور در مجاورت تنها تعادل قابل دوام انجام می‌شود، که منجر به وضعیتی می‌شود که به عنوان «تصادف الهی» شناخته می‌شود، به طوری که اولیویه بلانچارد آن را برای تأکید بر اینکه صرفاً این واقعیت که نرخ تورم را به سطح هدف می رساند، باعث می شود شکاف تولید یک اقتصاد بسته شود. قبل از GFC، نمی‌توانستیم تصور کنیم که تعادل پایین (تورم پایین و نرخ‌های بهره صفر یا منفی) می‌تواند با وضعیت پایدار یک اقتصاد واقعی مطابقت داشته باشد که در آن برای مدت طولانی «به دام افتاده» است. ما قبلاً معتقد بودیم که بانک‌های مرکزی و دولت‌ها طیف کاملی از ابزارها را در اختیار دارند تا هر اقتصادی را از این تعادل «بد» بیرون بکشند. زمانی که تورم پایین بود، تنها کاری که بانک‌های مرکزی باید انجام می‌دادند این بود که نرخ سیاست خود را به طور دائم کاهش دهند تا انتظارات تورمی توسط بخش خصوصی ایجاد شود. از طرف دیگر، کاهش نرخ بهره بانک مرکزی باعث تحریک تقاضا و افزایش تورم می شود. جیمز بولارد در مقاله‌ای توسط فدرال رزرو سنت لوئیس که مدت کوتاهی پس از بحران سال 2008 منتشر شد، نوشت که سیاست‌های پولی کمّی گسترده احتمالاً اقتصادها را از تعادل با نرخ بهره پایین و تورم پایین خارج می‌کند. با این حال، یک دهه بعد، وضعیت تغییر نکرده است (به Bullard 2010 مراجعه کنید). مثال دوم در پایان جنگ جهانی دوم، تطبیق عرضه و تقاضا برای جلوگیری از سقوط اقتصادها در رکود بسیار مهم بود. اما امروزه کشورهای صنعتی دستخوش دو تغییر مهم هستند. اولین مورد مربوط به گذار از اقتصادهای "قهوه ای" به "سبز" است. این باید تحت فشار جوامع مدنی تسریع شود. مورد دوم مربوط به نوآوری‌های مخرب (رباتیک، اتوماسیون، فناوری‌های نانو، هوش مصنوعی، فناوری دیجیتال) است که توسعه اینترنت، الکترونیک و فناوری‌های جدید اطلاعات و ارتباطات در دهه‌های 1990 و 2000 برای آن آماده شده بود. مسئله ارزش سرمایه مولد در دوره گذار از رژیم سرمایه داری بار دیگر مهم می شود. مثال سوم مربوط به منحنی های فیلیپس است. تا کنون ابزاری بوده است که بانک های مرکزی برای پیش بینی تورم از آن استفاده کرده اند. با این حال، این منحنی ها حداقل از دو دهه گذشته به طور فزاینده ای صاف شده اند. این مشاهده منجر به دو واکنش می شود. اولین مورد این است که این واقعیت را به عنوان یک ناهنجاری تفسیر کنیم، زیرا با نظریه اقتصادی سازگار نیست. برخی از محققان نگاه می کنند