لایب سان

When the presence of women in the telegraph office did elicit comment, it was generally to note their exceptionalism. A writer for Electrical World observed in 1886 that a rail traveler stopping at a remote station in the deserts of the West was likely to see “a bright, neatly dressed, whiteaproned young woman come to the door and stand gazing out at the train and watching the passengers with a half-pleased, half-sorry air.” She is presumably pleased at the safe arrival of the train and its passengers, owing partly to her technical skills, and sorry that she will soon be left again to her solitude; for the writer notes, “This is the local telegraph operator, who has 1 chapter one Women in the Telegraph Industry taken up her lonely life out here on the alkali desert amid the sage brush, and whose only glimpse of the world she has left behind her is the brief acquaintance with the trains which pass and repass two or three times during the day.”2

چکیده فارسی

وقتی حضور زنان در دفتر تلگراف باعث اظهار نظر شد، عموماً به استثنایی بودن آنها توجه داشت. یکی از نویسندگان مجله Electrical World در سال 1886 مشاهده کرد که مسافری ریلی که در ایستگاهی دورافتاده در بیابان‌های غرب توقف می‌کند، احتمالاً می‌بیند: «زن جوانی خوش‌رنگ، با لباس‌های منظم و روبنده‌ای که به در می‌آید و می‌ایستد و به قطار خیره می‌شود و تماشا می‌کند. مسافران با هوای نیمه خشنود، نیمه متأسفانه.» او احتمالاً از ورود ایمن قطار و مسافرانش خرسند است، تا حدی به دلیل مهارت های فنی اش، و متاسف است که به زودی دوباره به تنهایی خود رها خواهد شد. نویسنده می‌گوید: «این تلگراف‌پراتور محلی است که 1 فصل اول زنان در صنعت تلگراف زندگی تنهایی‌اش را در اینجا در صحرای قلیایی در میان قلم موی حکیم سپری کرده‌اند، و تنها نگاهی اجمالی به دنیایی که او پشت سر گذاشته است. او آشنایی مختصری با قطارهایی است که در طول روز دو یا سه بار عبور و مرور می کنند.»2