لایب سان

Abstract The basic idea of mediation—the involvement of a third party in disputes between two or more conflicting parties with the aim of reaching an amicable settlement— has existed for several thousand years. Despite the popularity that the procedure has experienced, including since well- known public trials, mediation training courses that are sprouting up like mushrooms, and legislation that has adopted the out-of-court settlement procedure in a mediation law, there are only isolated empirical surveys and comparatively little scientifically sound literature. To date, the psychological impact of mediation cannot be adequately described from empirical evaluation research. There are not enough differentiated and meth- odologically good evaluation studies available. Teaching and practice is predomi- nantly based on the pedagogical approach of “learning by doing”: What seems to work has become established. Mediation is used wherever there are differences of interest. The expectation of those involved is that viable solutions will be found through dialogue led by a mediator. Those who choose mediation as a means of conflict resolution strive for an out-of-court, self-determined solution to their conflict. In this process, the mediator plays the role of the mediator, the moderator, the leader of the proceedings. According to the common understanding of mediation, the mediator does not propose solutions and does not evaluate the solutions worked out by the parties. He is not a judge, an arbitrator, or a coach or therapist. Nevertheless, the mediator’s interactions and interventions guide the process. He directs the course of the conversation, he intervenes when things are unclear, he determines the depth of the conversation through his questions and his persistence. The literature speaks of the mediator’s attitude as being decisive for the course of the process and its outcome. Numerous recommendations for the mediator’s behaviour in the phases of mediation can be found in textbooks.

چکیده فارسی

چکیده ایده اصلی میانجیگری - دخالت شخص ثالث در اختلافات بین دو یا چند طرف متخاصم با هدف دستیابی به یک راه حل دوستانه - برای چندین هزار سال وجود داشته است. علیرغم محبوبیتی که این رویه تجربه کرده است، از جمله پس از محاکمه های عمومی معروف، دوره های آموزشی میانجیگری که مانند قارچ در حال رشد هستند، و قوانینی که رویه حل و فصل خارج از دادگاه را در یک قانون میانجیگری اتخاذ کرده است، تنها موارد تجربی مجزا وجود دارد. بررسی ها و ادبیات نسبتاً کمی از نظر علمی معتبر. تا به امروز، تأثیر روانشناختی میانجیگری را نمی توان به اندازه کافی از تحقیقات ارزیابی تجربی توصیف کرد. مطالعات ارزیابی متمایز و روش شناختی خوب کافی وجود ندارد. آموزش و تمرین عمدتاً مبتنی بر رویکرد آموزشی "یادگیری از طریق انجام" است: آنچه به نظر می رسد کارساز است، تثبیت شده است. میانجیگری در هر جا که اختلاف نظر وجود داشته باشد استفاده می شود. انتظار دست اندرکاران این است که راه حل های عملی از طریق گفت و گو به رهبری یک میانجی پیدا شود. کسانی که میانجی گری را به عنوان وسیله ای برای حل تعارض انتخاب می کنند، برای راه حلی خارج از دادگاه و خود تعیین کننده برای تعارض خود تلاش می کنند. در این فرآیند، میانجی نقش میانجی، ناظم، رهبر دادرسی را ایفا می کند. بر اساس درک رایج از میانجیگری، میانجی راه‌حل‌هایی را پیشنهاد نمی‌کند و راه‌حل‌های ارائه شده توسط طرفین را ارزیابی نمی‌کند. او قاضی، داور یا مربی یا درمانگر نیست. با این وجود، تعاملات و مداخلات میانجی روند را هدایت می کند. او مسیر گفتگو را هدایت می کند، وقتی همه چیز نامشخص است مداخله می کند، از طریق سؤالات و پشتکار خود عمق گفتگو را تعیین می کند. ادبیات از نگرش میانجی به عنوان تعیین کننده برای روند فرآیند و نتیجه آن صحبت می کند. توصیه های متعددی برای رفتار میانجی در مراحل میانجیگری در کتاب های درسی یافت می شود.