لایب سان

The science of criminology is at a crossroads. Despite accumulating a dizzying array of facts about crime, the field has yet to identify a body of theories that allows for the adequate prediction, explanation, and control of phenomena of central interest to criminologists. Mechanistic Criminology locates this problem within the field’s failure to conform to the expectations of scientific fields and reliance on antiquated methods of theory construction. The authors contend that this failure has resulted in an inability of criminologists to engage in theory falsification and competition—two central activities of science—that produce the forms of reliable knowledge that are unique to scientific fields.

Mechanistic Criminology advocates for the adoption of a mechanistic mode of theorizing to allow criminologists to engage in theory falsification and competition and ignite rapid scientific discovery in the field. The proposed method is the same one employed within the biological sciences, which is responsible for their rapid scientific progress in the late twentieth and early twenty-first centuries. Should criminologists adopt this mechanistic approach, criminology could experience the same scientific revolution that is occurring in the biological sciences, and criminologists would generate the knowledge necessary for the prediction, explanation, and control of crime.

چکیده فارسی

علم جرم شناسی در یک دوراهی قرار دارد. علیرغم جمع آوری مجموعه ای از حقایق گیج کننده در مورد جرم، این رشته هنوز مجموعه ای از نظریه ها را شناسایی نکرده است که امکان پیش بینی، توضیح و کنترل کافی پدیده های مورد علاقه اصلی جرم شناسان را فراهم می کند. جرم‌شناسی مکانیکی این مشکل را در عدم انطباق این رشته با انتظارات حوزه‌های علمی و تکیه بر روش‌های قدیمی ساخت نظریه قرار می‌دهد. نویسندگان ادعا می کنند که این شکست منجر به ناتوانی جرم شناسان در شرکت در جعل نظریه و رقابت - دو فعالیت اصلی علم - شده است که اشکالی از دانش قابل اعتماد را تولید می کند که منحصر به حوزه های علمی است.

جرم‌شناسی مکانیکی از اتخاذ یک روش مکانیکی نظریه‌پردازی حمایت می‌کند تا به جرم‌شناسان اجازه دهد تا در جعل نظریه و رقابت شرکت کنند و اکتشافات علمی سریع در این زمینه را شعله‌ور سازند. روش پیشنهادی همان روشی است که در علوم زیستی به کار می رود که مسئول پیشرفت علمی سریع آنها در اواخر قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم است. اگر جرم‌شناسان این رویکرد مکانیکی را اتخاذ کنند، جرم‌شناسی می‌تواند همان انقلاب علمی را تجربه کند که در علوم زیستی در حال وقوع است و جرم‌شناسان دانش لازم برای پیش‌بینی، تبیین و کنترل جرم را تولید خواهند کرد.