لایب سان

1 CHAPTER 1 Introduction 1 YesterdaY, todaY, tomorrow, the daY after tomorrow We say goodbye to traditional Marxism. For a long time, its utopia of a free society was linked to a concrete practice of transformation. This age and its accompanying hopes have passed. However, emancipatory move- ments have not rested. They exist in abundance: interventions critical of racism, queer-feminist free spaces, ecological practices of daily life, antisex- ist struggles, political demonstrations, antifascist education, campaigns against transphobia and homophobia, reflections on ableism and ageism,1 cooperatives, commune and housing projects, eco-villages, international solidarity, trade-union struggles and so on. Emancipatory movements detect and reflect on many new forms of domination and discrimination— and search for practices to overcome them. They disengage from statist (plan-) utopias and their hopes based on the “state as an instrument”. However, they have found neither a new utopia nor a new theory of trans- formation. Although some movements—above all that of 1968, as well as the environmental and women’s movements—have greatly influenced society as a whole, a new consistent idea on how to overcome capitalism has not been developed. Lip service has very often been paid to reform 1 Ableism and ageism refer to discrimination against handicapped and elderly people respectively. © The Author(s) 2023 S. Sutterlütti, S. Meretz, Make Capitalism History, https://doi.org/10.1007/978-3-031-14645-9_1 2 and revolution—the old concepts of transformation. However, their promise of emancipatory change under the conditions of party structure, of taking power and changing the state is no longer convincing. Therefore, emancipatory movements have often retreated to daily practices. Many forms of domination such as sexism and racism, ableism and ageism, trans- phobia and homophobia have been tackled at the interpersonal level. Changes of societal norms, of politics and culture have also been brought about. The environmental movement has raised awareness on transgen- erational problems: we are destroying our conditions of life and those of future generations. Individual alternatives are practised—different eating habits, different consumer behaviour, energy efficiency, no-flight policy— thus achieving political change. Ever so often, applied societal alternatives raise the issue of whether criticism of underlying power relations can be elevated to an overall societal level in order to reach beyond minuscule changes within the framework of capitalism. Again and again, disillusion- ment prevails, the feeling that the structures of domination and exclusion within capitalist society cannot be overcome. An extended perspective of surmounting capitalism remains vague. We intend to utilise the insights and concepts of emancipatory move- ments and re-establish a utopian goal. Thus, we try to create a connection between diverse practices of everyday life and making capitalism history. In the course of recent decades this connection has become shredded, it seems fickle and loose. Our emancipatory practice appears to have out- grown the old forms of party, state and seizure of power, without having found new forms for an overall societal transformation. Many of us are looking for new answers, and this book intends to contribute to this search. New answers to the problems of utopia and transformation con- tribute to the establishment of new criteria for practice. At the end of this book (Chap. 7, 4) we would like to suggest some ideas; however, we are convinced that each one is best qualified to find one’s own criteria in the context of a theory of transvolution. We are also convinced that emancipa- tory practice requires reflection on utopia and transformation. It must regain a theoretical framework exceeding capitalism if it is to develop its full potential. 1.1 Hopelessness The point is to overcome capitalism; however, how should we do it? Today, this issue leads to hopelessness, and this hopelessness is due to S. SUTTERLÜTTI AND S. MERETZ 3 three aspects: first, apart from the all-pervading power of capitalism, the main historical adversary of capitalism—communism—experienced a cata- strophic defeat in the twentieth century. Any serious perspective of transi- tion must learn from this defeat. Second, there is no well-founded and systematic theory of a societal alternative. Followers of Computer Socialism (Cockshott and Cottrell 2012), of Parecon2 (Albert 2003), of the twenty- first-century Socialism (Dieterich 2006) and other concepts simply revive socialist ideas. Others see the freed society only as “the other”, indeter- minable and completely different. Third, the concepts of transvolution are patchy, the question of how to develop the free society rarely finds an answer and most of the answers that are given remain bound to the politi- cal concepts of revolution or reform, which aim at the state. Communism has lost its innocence. A hundred years ago this book would have been one of many filled with hope for a better world, with faith in an emancipatory future of the revolution, with trust in human pos- sibilities. That perspective of trust and hope capsized in the storms of the twentieth century. Revolutionary faith cracked when the Russian Revolution opened fire on the Kroonstad sailors,3 their antiauthoritarian revolutionaries, in 1921. Faith disappeared when Stalin proclaimed the “Great Terror”4 in 1936, when German antifascists fleeing their country were extradited to the Nazi state by the Soviet Union, when Mao justified the consequences of the “Great Leap Forward”,5 when the Red Khmer drove the intellectuals to the countryside.6 Hope for a better world was deprived of its images, its paths were destroyed; confronted with reality, hope had gone crazy. Hope became hollow and, as vain hope, it either stuck to the existing socialist alternative until 1989 or—in a reformist wait-and-see 2 Parecon (Participatory Economics) is a concept of an economy with comprehensive participation. 3 With the slogan “All power to the Soviets—no power to the Party” the rebellious sailors turned against the dictatorial rule of the Communist Party of Russia. The island fortress Kroonstad, occupied by the sailors, was taken by the Red Army. Many rebels were executed or interned in camps. 4 The “Great Terror” was a campaign of persecution against suspected opponents of Stalin’s rule from autumn 1936 to the end of 1938. 5 The “Great Leap Forward” was a campaign in China from 1958 to 1961 initiated by Mao Zedong, which resulted in a severe famine. 6 The Red Khmer were a Maoist-nationalist movement in Cambodia from 1975 to 1979 who forcibly tried to establish a form of agriculture-based communism. The expulsions involved are today considered as genocide. 1 INTRODUCTION 4 fashion—made itself comfortable within a lack of direction and path. The prospect of a bright future lingered on as a spark. However, it lacked the substance needed to ignite. Those who are still concerned with practically overcoming capitalism and establishing a free society must justify them- selves to history, they must trace past atrocities to their source and analyse them; only then can they fill the void of hopelessness (cf. Adamczak 2007). 1.2 The Old and the Empty Utopia It is impossible to consciously achieve a goal that is vague. Thus, the old communist movement also had a concept of utopia. It was essentially dominated by the idea of what to abolish: priva

چکیده فارسی

1 فصل 1 مقدمه 1 دیروز، امروز، فردا، پس فردا با مارکسیسم سنتی خداحافظی می کنیم. برای مدت طولانی، مدینه فاضله جامعه آزاد با یک عمل ملموس دگرگونی مرتبط بود. این عصر و امیدهای همراهش گذشت. با این حال، جنبش‌های رهایی‌بخش آرام نگرفته‌اند. آنها به وفور وجود دارند: مداخلات انتقادی از نژادپرستی، فضاهای آزاد دگرباش فمینیستی، شیوه های زیست محیطی زندگی روزمره، مبارزات ضدجنسیتی، تظاهرات سیاسی، آموزش ضد فاشیستی، کمپین ها علیه ترنس هراسی و همجنس گرا هراسی، تاملاتی در مورد توانایی و سن گرایی، 1 تعاونی، کمون و پروژه های مسکن، دهکده های زیست محیطی، همبستگی بین المللی، مبارزات اتحادیه های کارگری و غیره. جنبش‌های رهایی‌بخش بسیاری از اشکال جدید سلطه و تبعیض را شناسایی کرده و به آنها منعکس می‌کنند - و به دنبال شیوه‌هایی برای غلبه بر آنها هستند. آنها از آرمان‌شهرهای دولت‌گرایانه (طرح) و امیدهای خود بر پایه «دولت به‌عنوان ابزار» جدا می‌شوند. با این حال، آنها نه مدینه فاضله جدیدی یافته اند و نه نظریه جدیدی از دگرگونی. اگرچه برخی از جنبش‌ها - بالاتر از همه جنبش‌های سال 1968، و همچنین جنبش‌های محیطی و زنان - بر کل جامعه تأثیر زیادی گذاشته‌اند، یک ایده ثابت جدید در مورد چگونگی غلبه بر سرمایه‌داری ایجاد نشده است. اغلب اوقات برای اصلاح 1 Ableism و Agism به تبعیض علیه افراد معلول و سالمندان اشاره دارد. © The Author(s) 2023 S. Sutterlütti, S. Meretz, Make Capitalism History, https://doi.org/10.1007/978-3-031-14645-9_1 2 و انقلاب – مفاهیم قدیمی دگرگونی. با این حال، وعده آنها برای تغییر رهایی بخش تحت شرایط ساختار حزب، به دست گرفتن قدرت و تغییر دولت دیگر قانع کننده نیست. بنابراین، جنبش های رهایی بخش اغلب به رویه های روزمره عقب نشینی کرده اند. بسیاری از اشکال سلطه مانند جنسیت گرایی و نژادپرستی، توانایی گرایی و سن گرایی، ترنس هراسی و همجنس گرا هراسی در سطح بین فردی مورد مقابله قرار گرفته اند. تغییراتی در هنجارهای اجتماعی، سیاست و فرهنگ نیز ایجاد شده است. جنبش زیست محیطی آگاهی را در مورد مشکلات بین نسلی افزایش داده است: ما شرایط زندگی خود و نسل های آینده را از بین می بریم. جایگزین‌های فردی – عادات غذایی متفاوت، رفتار مصرف‌کننده متفاوت، بهره‌وری انرژی، سیاست پرواز ممنوع – انجام می‌شود – بنابراین تغییرات سیاسی حاصل می‌شود. اغلب اوقات، جایگزین‌های اجتماعی کاربردی این موضوع را مطرح می‌کنند که آیا می‌توان انتقاد از روابط قدرت اساسی را به سطح کلی جامعه ارتقا داد تا از تغییرات جزئی در چارچوب سرمایه‌داری فراتر رفت. بارها و بارها، سرخوردگی غالب است، این احساس که بر ساختارهای سلطه و طرد در جامعه سرمایه داری نمی توان غلبه کرد. چشم انداز گسترده غلبه بر سرمایه داری مبهم است. ما قصد داریم از بینش و مفاهیم جنبش‌های رهایی‌بخش استفاده کنیم و یک هدف آرمان‌شهری را دوباره ایجاد کنیم. بنابراین، ما سعی می کنیم بین شیوه های متنوع زندگی روزمره و تاریخ سازی سرمایه داری ارتباطی ایجاد کنیم. در طول دهه‌های اخیر این ارتباط از هم پاشیده شده است، به نظر بی‌ثبات و سست است. به نظر می رسد که رویه رهایی بخش ما از اشکال قدیمی حزب، دولت و تصرف قدرت پیشی گرفته است، بدون اینکه اشکال جدیدی برای دگرگونی کلی جامعه پیدا کنیم. بسیاری از ما به دنبال پاسخ های جدید هستیم و این کتاب قصد دارد به این جستجو کمک کند. پاسخ های جدید به مشکلات مدینه فاضله و دگرگونی به ایجاد معیارهای جدید برای عمل کمک می کند. در پایان این کتاب (فصل 7 و 4) مایلیم چند ایده را پیشنهاد کنیم. با این حال، ما متقاعد شده‌ایم که هر کدام بهترین شرایط را برای یافتن معیارهای خود در چارچوب نظریه‌ی انتقال دارد. ما همچنین متقاعد شده‌ایم که عمل رهایی‌بخش مستلزم تأمل در اتوپیا و دگرگونی است. اگر بخواهد پتانسیل کامل خود را توسعه دهد، باید چارچوب نظری فراتر از سرمایه داری را به دست آورد. 1.1 ناامیدی هدف غلبه بر سرمایه داری است. با این حال، چگونه باید آن را انجام دهیم؟ امروزه این موضوع به ناامیدی می انجامد و این ناامیدی ناشی از سه جنبه S. SUTTERLÜTTI و S. MERETZ 3 است: اول، جدا از قدرت فراگیر سرمایه داری، دشمن اصلی تاریخی سرمایه داری - کمونیسم - یک فاجعه را تجربه کرد. شکست استروفیک در قرن بیستم هر چشم انداز جدی انتقال باید از این شکست درس بگیرد. دوم، هیچ نظریه مستدل و منظمی در مورد جایگزینی اجتماعی وجود ندارد. پیروان سوسیالیسم رایانه ای (کاکشات و کوترل 2012)، پارکون2 (آلبرت 2003)، سوسیالیسم قرن بیست و یکم (دیتریش 2006) و مفاهیم دیگر به سادگی ایده های سوسیالیستی را احیا می کنند. دیگران جامعه آزاد شده را تنها به عنوان «دیگری»، غیرقابل تعیین و کاملاً متفاوت می بینند. ثالثاً، مفاهیم انتقال تکه تکه هستند، این سؤال که چگونه می توان جامعه آزاد را توسعه داد، به ندرت پاسخی می یابد و بیشتر پاسخ هایی که داده می شود، وابسته به مفاهیم سیاسی انقلاب یا اصلاحات است که هدف آنها دولت است. کمونیسم معصومیت خود را از دست داده است. صد سال پیش این کتاب یکی از کتاب‌های پر از امید به جهانی بهتر، با ایمان به آینده‌ای رهایی‌بخش انقلاب، با اعتماد به امکانات انسانی بود. آن چشم انداز اعتماد و امید در طوفان های قرن بیستم واژگون شد. هنگامی که انقلاب روسیه در سال 1921 به روی ملوانان کرونستاد، 3 انقلابیون ضد استبدادی آنها آتش گشود، ایمان انقلابی شکست خورد. هنگامی که استالین "ترور بزرگ" را اعلام کرد، در سال 1936، زمانی که ضدفاشیست های آلمانی فراری از کشورشان توسط دولت نازی به دولت نازی تحویل داده شدند، ایمان ناپدید شد. اتحاد جماهیر شوروی، زمانی که مائو عواقب «جهش بزرگ به جلو» را توجیه کرد.5 هنگامی که خمرهای سرخ روشنفکران را به روستاها راندند.6 امید برای جهانی بهتر از تصاویرش محروم شد، مسیرهایش ویران شد. در مواجهه با واقعیت، امید دیوانه شده بود. امید توخالی شد و به عنوان امید بیهوده، یا تا سال 1989 به آلترناتیو سوسیالیستی موجود چسبید یا - در انتظار و نگاه اصلاح طلبانه 2 Parecon (اقتصاد مشارکتی) مفهومی از اقتصاد با مشارکت همه جانبه است. 3 ملوانان شورشی با شعار «تمام قدرت به شوراها - هیچ قدرتی برای حزب نیست» علیه حکومت دیکتاتوری حزب کمونیست روسیه روی آوردند. قلعه جزیره کرونستاد که توسط ملوانان اشغال شده بود توسط ارتش سرخ تصرف شد. بسیاری از شورشیان اعدام یا در اردوگاه ها زندانی شدند. 4 "ترور بزرگ" کمپین آزار و اذیت مخالفان مظنون حکومت استالین از پاییز 1936 تا پایان 1938 بود. یک قحطی شدید 6 خمرهای سرخ یک جنبش ناسیونالیستی مائوئیست در کامبوج از سال 1975 تا 1979 بودند که به زور سعی در ایجاد نوعی کمونیسم مبتنی بر کشاورزی داشتند. اخراج هایی که در آن انجام می شود امروزه به عنوان نسل کشی تلقی می شود. 1 مقدمه 4 مد - خود را در فقدان جهت و مسیر راحت کرد. چشم انداز آینده ای روشن به عنوان یک جرقه ادامه داشت. با این حال، فاقد ماده لازم برای اشتعال بود. کسانی که هنوز به فکر غلبه بر سرمایه داری و ایجاد یک جامعه آزاد هستند، باید خود را با تاریخ توجیه کنند، باید جنایات گذشته را تا سرچشمه خود ردیابی کنند و آنها را تحلیل کنند. تنها در این صورت است که آنها می توانند خلاء ناامیدی را پر کنند (ر.ک. Adamczak 2007). 1.2 مدینه فاضله قدیمی و خالی دستیابی آگاهانه به هدفی مبهم غیرممکن است. بنابراین، جنبش کمونیستی قدیم نیز مفهومی از اتوپیا داشت. اساساً تحت سلطه این ایده بود که چه چیزی باید لغو شود: priva