that the HIV/AIDS pandemic would have informed how data are col- lected, and we would do differently as we face COVID-19. Here is what we know. COVID-19, like HIV and AIDS, is being mapped onto existing societal inequities. Consequently, COVID-19, like HIV and AIDS, has a disparate impact on African/Black women, and this is the case across geographic locations. And as with HIV and AIDS, COVID’s impact is both direct and indirect, and it is financial and emotional, physical, and psychological. To begin to craft a picture of how African/African Diaspora/Black women are experiencing COVID-19, I offer data on some variables, treating them in a discrete manner and recognizing that the impact is indeed nonlinear. I present data on maternal and child health, followed by the financial implications, African/African Diaspora/Black women’s mental health, housing insecurity, interpartner violence, and other violences. To focus on the multiplicity of Blackness and gender, I offer some data on COVID’s impact on Black women with disabilities and transgender women (no data were evident for African women along with this metric). As a Black woman, I do this as we need to have our story recorded in history so that we are not vanished in the way that Black women were vanished in the recording of the Spanish flu of 1918–19. Maternal Health What do we know from the past? According to Dorit Stein, Kevin Ward, and Catherine Cantelmo (2020), During the Ebola epidemic in West Africa in 2014–2016, the use of reproductive and maternal healthcare services plummeted so much that maternal and neonatal deaths and stillbirths indirectly caused by the epidemic outnumbered direct Ebola-related deaths. . . . Some of these women stopped going to facilities due to fear of infection and in- creased physical and financial barriers. Others were denied care if they 12 Julia S. Jordan-Zachery Mental Health The overall well-being of Black women tends to be precarious even in “normal” times. Much of this precarity manifests in terms of “stress” and other mental health issues and is a result, in part, of the race- gender-class oppression many Black women face. This precarity persists during COVID-19. Consider that “Black pregnant women reported greater likelihood of having their employment negatively impacted, more concerns about a lasting economic burden, and more worries about their prenatal care, birth experience, and post-natal needs” (Gur et al. 2020). Black pregnant women are stressed. Jade Connor and colleagues (2020) tell us that “multifactorial stress is uniquely exacerbated among women during Covid-19.” Additionally, Black communities tend to have lower access to mental health and substance abuse care. The stay-at-home orders have worsened this. Their frontline status, the need to “teach” and monitor school-age children from home, and financial and housing instability in con- junction with the continued assaults on Black bodies all contribute to the level of stress faced by Black women during COVID-19 (An- derson 2020). Housing Insecurity By all accounts, COVID has worsened housing insecurity for those already at the edge of finding and maintaining stable housing. Ac- cording to the Center for American Progress, Before COVID-19, half of all renters were moderately or severely cost- burdened, with at least 30 to 50 percent of their household income going toward housing costs. Cost-burdened renters, particularly those of color, are the most at risk of eviction due to the increased likelihood of missing rent payments. People of color, who have faced higher rates of lost employment during the pandemic, continue to be dispropor- tionately cost-burdened and at increased risk of eviction. (Lake 2020) When Will the COVID Be Over? 15 Black Women Living with Disabilities, Incarceration, and Transgenderism There is much ado about Black women’s exposure to COVID-19. Some of us are engaging in conversations that bring us to a postpandemic period and the question of how we begin to build infrastructure to sup- port Black women. However, amid these conversations, some bodies are missing. Incarcerated and transgender Black women and those with disabilities are shadow bodies (see Jordan-Zachery 2017) in the public discourses on COVID-19. Their absence is in part due to how data are collected. Data are collected on race or gender while often ignoring that some are simultaneously raced and gendered. Part of the story of how some bodies go missing also has to do with boundaries (see Cohen 1999), and the decision about who is allowed into public discourse is the result of policing the boundaries of “normal” and respectable. “Black people with disabilities are in a health equity crisis in the United States that is compounded by the COVID-19 pandemic—we just don’t know exactly how bad it is” (Young 2020). Daniel Young is not exaggerating when he claims that we simply do not know how Black individuals with disabilities, and Black women specifically, are experiencing COVID-19. Black feminists speak of invisibility and the need to bring Black women from the margin to the center. If there was ever a need for us to systematically apply this, it is now. One in four Black-identified individuals are living with a disability (Courtney- Long et al. 2017). Research tells us that this population faces chal- lenges in securing employment (Mitra and Kruse 2016), accessing health care (Campbell et al. 2009), and finding affordable housing. We can ill afford not to pay attention, socially and politically, to how Black women with disabilities are experiencing and living with COVID-19. Thus, we need to expand the boundaries to make space for the needs of Black women with disabilities. And it is the same case for incarcerated Black girls and women. Black girls in the United States are more than three times as likely, 18 Julia S. Jordan-Zachery like the Spanish flu, COVID-19 will end. And Black women will be left wondering “when will the COVID be over?” as its impact will be long felt among us
چکیده فارسی
که همه‌گیری اچ‌آی‌وی/ایدز نحوه جمع‌آوری داده‌ها را به شما اطلاع می‌دهد، و ما در مواجهه با کووید-19 به شیوه‌ای متفاوت عمل می‌کنیم. در اینجا چیزی است که ما می دانیم. COVID-19، مانند HIV و AIDS، بر روی نابرابری های اجتماعی موجود ترسیم می شود. در نتیجه، COVID-19، مانند اچ‌آی‌وی و ایدز، تأثیر متفاوتی بر زنان آفریقایی/سیاهپوست دارد و این مورد در سراسر مکان‌های جغرافیایی است. و مانند اچ‌آی‌وی و ایدز، تأثیر کووید هم مستقیم و هم غیرمستقیم است و مالی و عاطفی، فیزیکی و روانی است. برای شروع تصویری از چگونگی تجربه زنان آفریقایی/آفریقایی دیاسپورا/سیاهپوست از COVID-19، من داده‌هایی را در مورد برخی از متغیرها ارائه می‌دهم، با آنها به شیوه‌ای مجزا برخورد می‌کنم و تشخیص می‌دهم که تأثیر آن در واقع غیرخطی است. من داده‌هایی را در مورد سلامت مادر و کودک ارائه می‌دهم و به دنبال آن پیامدهای مالی، سلامت روانی زنان آفریقایی/آفریقایی دیاسپورا/سیاه‌پوستان، ناامنی مسکن، خشونت بین شرکای و سایر خشونت‌ها ارائه می‌شود. برای تمرکز بر کثرت سیاهی و جنسیت، من برخی از داده‌ها را در مورد تأثیر کووید بر زنان سیاه پوست دارای معلولیت و زنان تراجنسیتی ارائه می‌دهم (هیچ داده‌ای برای زنان آفریقایی همراه با این معیار وجود نداشت). من به عنوان یک زن سیاه پوست، این کار را انجام می دهم زیرا باید داستانمان در تاریخ ثبت شود تا مانند زنان سیاه پوست در ضبط آنفولانزای اسپانیایی ۱۹۱۸-۱۹۱۸ ناپدید نشویم. سلامت مادران از گذشته چه می دانیم؟ به گفته دوریت استاین، کوین وارد، و کاترین کانتلمو (2020)، در طول اپیدمی ابولا در غرب آفریقا در سال‌های 2014 تا 2016، استفاده از خدمات مراقبت‌های بهداشتی باروری و مادر به‌قدری کاهش یافت که مرگ و میر مادران و نوزادان و مرده‌زایی به‌طور غیرمستقیم ناشی از این همه‌گیری بود. از مرگ و میر مستقیم مرتبط با ابولا بیشتر است. . . . برخی از این زنان به دلیل ترس از عفونت و افزایش موانع فیزیکی و مالی از رفتن به مراکز درمانی منصرف شدند. 12 جولیا اس. جردن-زاچری سلامت روانی سلامت کلی زنان سیاهپوست حتی در زمان‌های «عادی» متزلزل است. بیشتر این بی‌ثباتی در قالب «استرس» و سایر مسائل مربوط به سلامت روان ظاهر می‌شود و تا حدی نتیجه ستم طبقاتی نژادی است که بسیاری از زنان سیاهپوست با آن مواجه هستند. این ناامنی در طول COVID-19 ادامه دارد. در نظر بگیرید که «زنان باردار سیاهپوست احتمال بیشتری برای تأثیر منفی بر اشتغال، نگرانی‌های بیشتر در مورد بار اقتصادی پایدار، و نگرانی‌های بیشتر در مورد مراقبت‌های دوران بارداری، تجربه زایمان، و نیازهای پس از زایمان گزارش کردند» (Gur et al. 2020). زنان باردار سیاه پوست استرس دارند. جید کانر و همکاران (2020) به ما می گویند که "استرس چند عاملی به طور منحصر به فردی در بین زنان در طول کووید-19 تشدید می شود." علاوه بر این، جوامع سیاه پوست تمایل کمتری به مراقبت از سلامت روان و سوء مصرف مواد دارند. دستورات ماندن در خانه این وضعیت را بدتر کرده است. وضعیت خط مقدم آنها، نیاز به "آموزش" و نظارت بر کودکان در سن مدرسه از خانه، و بی ثباتی مالی و مسکن در ارتباط با تهاجمات مداوم به بدن سیاه پوستان، همه به سطح استرس زنان سیاه پوست در طول COVID-19 کمک می کند. (اندرسون 2020). ناامنی مسکن با همه حساب‌ها، کووید ناامنی مسکن را برای کسانی که در آستانه یافتن و حفظ مسکن پایدار هستند، تشدید کرده است. بر اساس گزارش مرکز پیشرفت آمریکا، قبل از کووید-19، نیمی از مستاجران به طور متوسط یا شدید تحت فشار بودند و حداقل 30 تا 50 درصد از درآمد خانوار آنها صرف هزینه های مسکن می شد. مستاجران پر هزینه، به ویژه آنهایی که رنگین پوست هستند، به دلیل افزایش احتمال عدم پرداخت اجاره، بیشترین خطر اخراج را دارند. رنگین پوستان که در طول همه‌گیری با نرخ‌های بالاتری از اشتغال از دست رفته مواجه شده‌اند، همچنان به طور نامتناسبی تحت فشار هستند و در معرض خطر اخراج هستند. (دریاچه 2020) چه زمانی کووید به پایان می رسد؟ 15 زن سیاهپوست که با معلولیت، حبس و تراجنسیتی زندگی می‌کنند، در مورد قرار گرفتن زنان سیاهپوست در معرض COVID-19 شایعات زیادی وجود دارد. برخی از ما درگیر گفتگوهایی هستیم که ما را به دوره پس از همه گیری و این پرسش که چگونه شروع به ایجاد زیرساخت برای حمایت از زنان سیاه پوست می کنیم، می پردازیم. با این حال، در میان این گفتگوها، برخی از اجساد مفقود شده است. زنان سیاهپوست زندانی و تراجنسیتی و افراد دارای معلولیت بدن‌های سایه‌ای هستند (به Jordan-Zachery 2017 مراجعه کنید) در گفتمان‌های عمومی درباره COVID-19. غیبت آنها تا حدی به دلیل نحوه جمع آوری داده ها است. داده‌ها در مورد نژاد یا جنسیت جمع‌آوری می‌شوند، در حالی که اغلب نادیده گرفته می‌شوند که برخی از آنها به طور همزمان دارای نژاد و جنسیت هستند. بخشی از داستان ناپدید شدن برخی از بدن‌ها نیز به مرزها مربوط می‌شود (به کوهن 1999 مراجعه کنید)، و تصمیم در مورد اینکه چه کسی اجازه ورود به گفتمان عمومی را دارد، نتیجه نظارت بر مرزهای "عادی" و قابل احترام است. «سیاه‌پوستان دارای معلولیت در یک بحران عدالت سلامت در ایالات متحده هستند که با همه‌گیری کووید-19 تشدید شده است - ما دقیقاً نمی‌دانیم چقدر بد است» (Young 2020). دنیل یانگ اغراق نمی کند وقتی ادعا می کند که ما به سادگی نمی دانیم افراد سیاه پوست دارای معلولیت، و به طور خاص زنان سیاه پوست، چگونه COVID-19 را تجربه می کنند. فمینیست های سیاه پوست از نامرئی بودن و نیاز به آوردن زنان سیاه پوست از حاشیه به مرکز صحبت می کنند. اگر زمانی نیاز بود که ما به طور سیستماتیک این را اعمال کنیم، اکنون است. از هر چهار فرد سیاهپوست، یک نفر با معلولیت زندگی می‌کند (Courtney-Long et al. 2017). تحقیقات به ما می گوید که این جمعیت در تامین شغل (میترا و کروزه 2016)، دسترسی به مراقبت های بهداشتی (کمپبل و همکاران 2009)، و یافتن مسکن مقرون به صرفه با چالش هایی روبرو هستند. ما نمی توانیم از نظر اجتماعی و سیاسی به نحوه تجربه و زندگی زنان سیاه پوست با COVID-19 توجه نکنیم. بنابراین، ما باید مرزها را برای ایجاد فضایی برای نیازهای زنان سیاه پوست دارای معلولیت گسترش دهیم. و در مورد دختران و زنان سیاه پوست زندانی نیز همین گونه است. دختران سیاه پوست در ایالات متحده بیش از سه برابر احتمال دارد، 18 جولیا اس. جردن-زاچری مانند آنفولانزای اسپانیایی، COVID-19 پایان خواهد یافت. و زنان سیاهپوست در این فکر خواهند ماند که "چه زمانی کووید تمام می‌شود؟" زیرا تأثیر آن برای مدت طولانی در بین ما احساس خواهد شد
ادامه ...
بستن ...
as terms such as methods and methodology can take us into a place of Western philosophic understanding and, as such, can decenter Black women’s ways of knowing (see Hill Collins 2000). Using Alice Walker’s account of her journey to find Zora Neale Hurston’s grave, I craft a four-pronged technique that centers Black women’s way of knowing as a means of engaging their testimonies as captured across the ten essays and thought pieces. The four elements—markers, the in-between space of knowing–unknowing–not knowing, community and lineage, and desires—speak to the radical curation that Black girls and women engage in when they declare “I am here!” Element 1: Markers It was not enough for Walker to simply locate Zora’s grave; she had to erect a marker. The grave marker reads, “Zora Neale Hurston / ‘a genius of the south’ / 1901–1960 / Novelist, Folklorist / anthropologist,” thereby inviting us not only to see Zora but to understand her and the work she did. All her books were out of print at the time of Walker’s sojourn to find Zora. Zora Neale Hurston had faded into obscurity. Some folks from her hometown did not know of her or had never read her works (Walker 1975). Thus, this marker allowed Walker to resurrect the dead through the process of naming and defining—which then allowed the unknown to become known. As a form of speech/narrative, markers are meant to offer both context and voice. As such, they provide psychic space for reclama- tion, recovery, and healing. Markers declare “I am here,” and conse- quently, we (Black women) are here. A marker allows the unseen to be seen. In the case of Zora, the physical grave marker is a form of radical curation. And markers allow us to speak beyond ourselves, thus bending time. Through markers, we can go into the past, stay in the present, and speak to the future. They do not just respond “we are here”; they show how and when we are here, in space and through time. In writing about Black girls’ curation, Ashleigh Greene Wade 22 Julia S. Jordan-Zachery room for us to move alongside it in modes of joy and community?” She then shows how Black South African women use the Xhosa phrases semhle and sbwl (“You are beautiful” and “craving,” respectively) to be in community—by cooking and using fashion in online spaces to come together as a means of managing COVID-19. As she argues, “the longing to be in the presence of loved ones, to sbwl, was alternated with our sharing of food and recipes online, where we turn a supposedly oppressive thing into a pleasurable and community-building exercise.” Elizabeth Peart speaks to how community helped her overcome her fears of contracting COVID-19. She describes how her school friends helped her work through her fears—naming them and finding a way to overcome them. Angela K. Lewis-Maddox explores the value of “sacred” community organized through an online writing group and how that allowed her to heal and feel empowered. reelaviolette botts- ward says, “From sonic healing arts to downtown murals of mourning, Black womxn artists saved me from losing my mind this year.” Nimot Ogunfemi relies on the community of such groups as the Women of Irmandande da Boa Morte, and the political and spiritual healing work of such women to inform her own “ritual of research.”
ادامه ...
بستن ...
