لایب سان

The island, because of its supposed isolation, and its apparent small scale, has historically been a privileged site of colonial aggression and acquisitiveness. Yet the island has also been imagined as a uniquely sovereign space, and thus one in which the colonial enterprise can be seen as especially egregious. 'Islandedness' takes on a particular charge in the early twenty-first century, in the supposedly postcolonial period. While contemporary media offer a simulacrum of proximity to others, the reality is that we are ever more distant, inhabiting islands both real and conceptual. Meanwhile migrants from today's 'postcolonial' islands are routinely denied access to the perceived 'mainland'. And, in islands freed from overt colonialism, but often beset by neocolonial forces of domination and control, identities are constructed so as to differentiate insider from outsider - even when the outsider comes from within. 

چکیده فارسی

این جزیره، به دلیل انزوای فرضی، و مقیاس کوچک ظاهری آن، از لحاظ تاریخی یک مکان ممتاز برای تهاجم و اکتساب استعمار بوده است. با این حال، این جزیره همچنین به عنوان یک فضای مستقل منحصر به فرد تصور شده است، و بنابراین فضایی است که در آن شرکت استعماری می‌تواند به‌ویژه فاحش دیده شود. «جزیره گرایی» در اوایل قرن بیست و یکم، در دوره ظاهراً پسااستعماری، بار خاصی به خود می گیرد. در حالی که رسانه‌های معاصر شبیه‌سازی مجاورت با دیگران را ارائه می‌دهند، واقعیت این است که ما همیشه دورتر هستیم و در جزایر واقعی و مفهومی ساکن هستیم. در همین حال، مهاجران از جزایر "پسااستعماری" امروزی به طور معمول از دسترسی به "سرزمین اصلی" تلقی می شوند. و در جزایری که از استعمار آشکار رها شده‌اند، اما غالباً توسط نیروهای سلطه و کنترل نواستعماری محاصره شده‌اند، هویت‌ها به گونه‌ای ساخته می‌شوند که خودی را از غیرخودی متمایز می‌کنند - حتی زمانی که خارجی از درون می‌آید.