لایب سان

This book critically engages the shortcomings of the field of international heritage law, seen through the lenses of the five major UNESCO treaties for the safeguarding of different types of heritage. It argues that these five treaties have effectively prevented local communities, who bear the brunt of the costs associated with international heritage protection, from having a say in how their heritage is managed. The exclusion of local communities often alienates them not only from international decision-making processes but also from their cultural heritage itself, ultimately meaning that systems put in place for the protection of cultural heritage contribute to its disappearance in the long term.

International Heritage Law for Communities adds to existing literature by looking at these UNESCO treaties not as isolated regimes, but rather as belonging to a discursive continuum on cultural heritage. In doing so, the book focuses on themes that cut across the relevant UNESCO regimes like the use of expert rule in international heritage law, economics, the relationship between heritage and the environment, among others, rather than the regimes themselves. It uses this mechanism to highlight the blind spots and unintended consequences of UNESCO treaties and how choices made in their drafting have continuing and potentially negative impacts on how we think about and safeguard heritage.

چکیده فارسی

این کتاب به طور انتقادی کاستی‌های حوزه حقوق میراث بین‌المللی را که از دریچه پنج معاهده اصلی یونسکو برای حفاظت از انواع مختلف میراث دیده می‌شود، درگیر می‌کند. این سازمان استدلال می‌کند که این پنج معاهده به طور مؤثری جوامع محلی را که بیشترین هزینه‌های مربوط به حفاظت از میراث بین‌المللی را متحمل می‌شوند، از اظهار نظر در نحوه مدیریت میراث خود باز می‌دارند. طرد جوامع محلی اغلب آنها را نه تنها از فرآیندهای تصمیم گیری بین المللی، بلکه از خود میراث فرهنگی آنها نیز بیگانه می کند، در نهایت به این معنی که سیستم هایی که برای حفاظت از میراث فرهنگی در نظر گرفته شده اند به ناپدید شدن آن در دراز مدت کمک می کنند.

قانون میراث بین‌المللی برای جوامع با نگاه کردن به این معاهدات یونسکو نه به‌عنوان رژیم‌های منزوی، بلکه به‌عنوان متعلق به یک پیوستار گفتمانی در مورد میراث فرهنگی، به ادبیات موجود می‌افزاید. در انجام این کار، کتاب بر موضوعاتی تمرکز می‌کند که در بین رژیم‌های مربوطه یونسکو مانند استفاده از قوانین متخصص در حقوق میراث بین‌المللی، اقتصاد، رابطه بین میراث و محیط‌زیست، در میان دیگران، به جای خود رژیم‌ها، تمرکز دارد. از این مکانیسم برای برجسته کردن نقاط کور و پیامدهای ناخواسته معاهدات یونسکو استفاده می‌کند و اینکه چگونه انتخاب‌هایی که در تهیه پیش‌نویس آن‌ها انجام می‌شود تأثیرات منفی مستمر و بالقوه‌ای بر نحوه تفکر و حفاظت از میراث ما دارد.