لایب سان

Chapter 3 Economic Inequality 3.1 Measuring Inequality Having clarified in the first chapter what are the limits and the range of interest of the present essay, in this second chapter we will analyse economic inequality with a specific focus on income inequality among economic agents or among different countries. It should also be clarified right at the beginning that, more generally, we should consider inequality in the distribution of global wealth thus including in the accountability also individual’s assets. However, mainly because of problems related to the collection of reliable data, the literature traditionally focused mainly on income inequality and on its relationship to economic growth. Coherently with the dominant literature we will also follow the same approach. “If you can’t measure it, you can’t improve it” said Lord Kelvin (), echoed more recently by Peter Drucker who stated “If you can’t measure it, you can’t manage it”. In our case, since we want to base our conclusions on empirically grounded facts, first of all we have to deal with the issue of measuring income inequality in the most possible objective way. Economic inequality is an intuitive concept, but at the same time very complex, the measure of which involves a series of difficulties, well known in the economic and statistical literature, to which over the decades a great number of researchers have proposed solutions. In fact, the phenomenon of inequality is not directly observable as it happens with other economic variables such as, for example, income, employment or price levels, which are quantities that, irrespective of an inevitable statistical error, can be measured without ambiguity. Therefore, to move from a theoretical treatment of the concept of “income inequality” to its “statistical” version, it is necessary to define its content in advance and then to build up measures and indicators that can help to grasp its essence in an objective way (internationally accepted to allow cross- country comparisons) and to describe its temporal dynamics. Intuitively, a measure of inequality reaches its minimum in the case of a perfect equitable distribution of resources when, each individual is endowed with exactly the same amount of income. On the other hand, an intuitive inequality measure should reach its maximum © The Author(s), under exclusive license to Springer Nature Switzerland AG 2023 G. Arbia, Income Inequality, Redistribution and Economic Growth, SpringerBriefs in Economics, https://doi.org/10.1007/978-3-031-24851-1_3 11 12 3 Economic Inequality when only one individual holds the full amount of disposable income and all others individuals have no income. However, from this intuitive definition it does not follow automatically a specific measure to objectively describe the intermediate cases that are observed in practice. A fundamental contribution to clarify this topic was provided by the Indian economist Amartya Kumar Sen awarded the Nobel Prize for Economics in 1998 for his contributions to the study of the complex relationship between economics and ethics and in particular for the results achieved in the analysis of social choices, in the distribution of well-being between individuals and in the study of poverty. In his essay entitled “On Economic Inequality” (Sen, 1972), the economist distinguishes between “objective” and “normative” measures. The former has the sole purpose of describing the phenomenon, whereas the latter express an ethical judgment and, as a consequence, not necessarily the maximum of distributional equity is achieved when all individuals are endowed with exactly the same amount of income. As a conse- quence, in this second case, a statistical measure of inequality should not measure an absolute quantity, but should only indicate how much the observed distribution of income is far from an “ideally” desired situation made explicit through a “social welfare function” defined by Bergson and Samuelson as “any order of the set of alternative social states” (Bergson, 1938, Samuelson, 1947). In dealing with measures of inequality, Sen summarizes the many contributions that may be found in the literature and suggests that a good measure of income inequality should satisfy at least four properties namely: (i) anonymity, (ii) invariance, (iii) sensitivity and (iv) a fourth condition that he called the Pigou - Dalton condition (after Pigou, 1912 and Dalton, 1920). The property of anonymity is a minimum condi- tion of coherence which prescribes that a reliable measure of inequality should not be influenced by the name of the income earner and therefore must remain constant if two individuals exchange their own income. The second property, that of invari- ance, is again a condition of logical coherence which requires that a good indicator of income inequality should not be changed by changing the unit of measurement in which it is calculated. In other words, should income be doubled to all income earners, the inequality index should remain the same. The third property, called sensitivity, prescribes that the inequality measures must be more sensitive to transfers occur- ring between lower income than to those occurring between higher income. In other words, a transfer of 1 euro from the richest to the second richest individual must have a lower impact on the measure of inequality than the one produced by a transfer of 1 euro from the second poorest individual to the poorest. Finally, the fourth property (Pigou-Dalton condition) prescribes that any transfer from a richer individual to a poorer individual, all other conditions remaining constant, must always produce a decrease in the overall inequality (Sen, 1992). The statistical literature contains several measures which satisfy some of the aforementioned properties. The large number of alternatives proposed is justified by the fact that, however, no measure satisfies them all. Among the objective measures, a first alternative, simple but rather inaccurate, is represented by the difference (or the ratio) between the income of the richest and the income of the poorer. As said, this is rather a rough measure which satisfies only 

چکیده فارسی

فصل 3 نابرابری اقتصادی 3.1 اندازه گیری نابرابری پس از اینکه در فصل اول مشخص شد که حدود و محدوده مورد علاقه مقاله حاضر چیست، در این فصل دوم به تحلیل نابرابری اقتصادی با تمرکز خاص بر نابرابری درآمد در بین فعالان اقتصادی می پردازیم. در میان کشورهای مختلف همچنین در ابتدا باید روشن شود که، به طور کلی، نابرابری را در توزیع ثروت جهانی در نظر بگیریم، بنابراین در پاسخگویی، دارایی های افراد را نیز شامل می شود. با این حال، عمدتاً به دلیل مشکلات مربوط به جمع آوری داده های قابل اعتماد، ادبیات به طور سنتی عمدتاً بر نابرابری درآمد و رابطه آن با رشد اقتصادی متمرکز شده است. منسجم با ادبیات غالب، ما نیز همین رویکرد را دنبال خواهیم کرد. لرد کلوین () که اخیراً توسط پیتر دراکر تکرار شد، گفت: "اگر نمی توانید آن را اندازه گیری کنید، نمی توانید آن را بهبود ببخشید." در مورد ما، از آنجایی که می‌خواهیم نتیجه‌گیری‌های خود را بر اساس واقعیت‌های مبتنی بر تجربی استوار کنیم، اول از همه باید به موضوع سنجش نابرابری درآمدی به عینی‌ترین شکل ممکن بپردازیم. نابرابری اقتصادی یک مفهوم شهودی، اما در عین حال بسیار پیچیده است که اندازه گیری آن شامل یک سری مشکلات است که در ادبیات اقتصادی و آماری به خوبی شناخته شده است، که در طول دهه ها تعداد زیادی از محققان راه حل هایی برای آن ارائه کرده اند. در واقع، پدیده نابرابری به طور مستقیم قابل مشاهده نیست، همانطور که در مورد سایر متغیرهای اقتصادی مانند، به عنوان مثال، سطح درآمد، اشتغال یا قیمت اتفاق می افتد، که مقادیری هستند که صرف نظر از یک خطای آماری اجتناب ناپذیر، بدون ابهام قابل اندازه گیری هستند. بنابراین، برای حرکت از یک بررسی نظری مفهوم «نابرابری درآمد» به نسخه «آماری» آن، لازم است محتوای آن را از قبل تعریف کنیم و سپس معیارها و شاخص‌هایی را ایجاد کنیم که می‌توانند به درک ماهیت آن در یک هدف کمک کنند. راه (در سطح بین المللی پذیرفته شده برای اجازه مقایسه بین کشوری) و برای توصیف پویایی زمانی آن. به طور شهودی، معیاری از نابرابری در صورت توزیع عادلانه کامل منابع زمانی به حداقل خود می رسد که هر فرد دقیقاً به همان میزان درآمد داشته باشد. از سوی دیگر، یک معیار نابرابری شهودی باید به حداکثر خود برسد © The Author(s)، تحت مجوز انحصاری Springer Nature Switzerland AG 2023 G. Arbia, Income Inequality, Redistribution and Economic Growth, SpringerBriefs in Economics, https://doi .org/10.1007/978-3-031-24851-1_3 11 12 3 نابرابری اقتصادی زمانی که فقط یک فرد دارای مقدار کامل درآمد قابل تصرف است و بقیه افراد هیچ درآمدی ندارند. با این حال، از این تعریف شهودی، به طور خودکار معیار خاصی برای توصیف عینی موارد میانی که در عمل مشاهده می‌شوند، دنبال نمی‌شود. کمک اساسی برای روشن شدن این موضوع توسط اقتصاددان هندی آمارتیا کومار سن که در سال 1998 جایزه نوبل اقتصاد را به دلیل مشارکت در مطالعه رابطه پیچیده بین اقتصاد و اخلاق و به ویژه برای نتایج به دست آمده در تجزیه و تحلیل مسائل اجتماعی دریافت کرد، ارائه شد. انتخاب، در توزیع رفاه بین افراد و در مطالعه فقر. اقتصاددان در مقاله خود با عنوان «درباره نابرابری اقتصادی» (Sen, 1972) بین معیارهای «عینی» و «هنجاری» تمایز قائل می شود. هدف اولی تنها توصیف پدیده است، در حالی که دومی بیانگر یک قضاوت اخلاقی است و در نتیجه، زمانی که همه افراد دقیقاً به همان میزان درآمد داشته باشند، لزوماً حداکثر عدالت توزیعی حاصل نمی شود. در نتیجه، در این مورد دوم، معیار آماری نابرابری نباید یک کمیت مطلق را اندازه گیری کند، بلکه فقط باید نشان دهد که توزیع مشاهده شده درآمد تا چه اندازه از وضعیت مطلوب «ایده‌آل» که از طریق «رفاه اجتماعی» آشکار شده است فاصله دارد. تابع» توسط برگسون و ساموئلسون به عنوان «هر نظمی از مجموعه ای از دولت های اجتماعی جایگزین» تعریف شده است (برگسون، 1938، ساموئلسون، 1947). در برخورد با معیارهای نابرابری، سن مشارکت‌های زیادی را که ممکن است در ادبیات پیدا شود خلاصه می‌کند و پیشنهاد می‌کند که یک معیار خوب از نابرابری درآمد باید حداقل چهار ویژگی را برآورده کند: (1) ناشناس بودن، (2) تغییر ناپذیری، (iii) حساسیت. و (IV) شرط چهارم که او آن را شرط پیگو - دالتون نامید (پس از پیگو، 1912 و دالتون، 1920). ویژگی ناشناس بودن حداقل شرط انسجام است که تجویز می کند که معیار قابل اعتماد نابرابری نباید تحت تأثیر نام صاحب درآمد قرار گیرد و بنابراین اگر دو نفر درآمد خود را مبادله کنند باید ثابت بماند. خاصیت دوم، تغییر ناپذیری، مجدداً شرط انسجام منطقی است که مستلزم آن است که یک شاخص خوب از نابرابری درآمد نباید با تغییر واحد اندازه گیری که در آن محاسبه می شود، تغییر یابد. به عبارت دیگر، اگر درآمد به همه افراد درآمد دو برابر شود، شاخص نابرابری باید ثابت بماند. ویژگی سوم که حساسیت نامیده می‌شود، تجویز می‌کند که معیارهای نابرابری باید نسبت به انتقال‌هایی که بین درآمد پایین‌تر اتفاق می‌افتد حساس‌تر باشند تا نسبت به مواردی که بین درآمد بالاتر رخ می‌دهند. به عبارت دیگر، انتقال 1 یورو از ثروتمندترین فرد به دومین فرد ثروتمند باید تأثیر کمتری بر میزان نابرابری نسبت به انتقال 1 یورو از دومین فرد فقیر به فقیرترین فرد داشته باشد. در نهایت، ویژگی چهارم (شرط پیگو-دالتون) تجویز می کند که هر انتقال از یک فرد ثروتمندتر به فرد فقیرتر، با ثابت ماندن سایر شرایط، همیشه باید باعث کاهش نابرابری کلی شود (Sen, 1992). ادبیات آماری شامل چندین معیار است که برخی از ویژگی های فوق الذکر را برآورده می کند. تعداد زیادی از گزینه های پیشنهادی با این واقعیت توجیه می شود که، با این حال، هیچ معیاری همه آنها را برآورده نمی کند. در میان معیارهای عینی، اولین جایگزین، ساده اما نسبتاً نادرست، با تفاوت (یا نسبت) بین درآمد ثروتمندترین و درآمد فقیرتر نشان داده می شود. همانطور که گفته شد، این یک معیار تقریبی است که فقط 

را برآورده می کند