لایب سان

Thirty-Five years ago, I was one of the unhappiest lads in New York. I was selling motor-trucks for a living. I didn't know what made a motor-truck run. That wasn't all: I didn't want to know. I despised my job. I despised living in a cheap furnished room on West Fifty-sixth Street-a room infested with cockroaches. I still remember that I had a bunch of neckties hanging on the walls; and when I reached out of a morning to get a fresh necktie, the cockroaches scattered in all directions. I despised having to eat in cheap, dirty restaurants that were also probably infested with cockroaches.

I came home to my lonely room each night with a sick headache-a headache bred and fed by disappointment, worry, bitterness, and rebellion. I was rebelling because the dreams I had nourished back in my college days had turned into nightmares. Was this life? Was this the vital adventure to which I had looked forward so eagerly? Was this all life would ever mean to me-working at a job I despised, living with cockroaches, eating vile food-and with no hope for the future? ... I longed for leisure to read, and to write the books I had dreamed of writing back in my college days.

I knew I had everything to gain and nothing to lose by giving up the job I despised. I wasn't interested in making a lot of money, but I was interested in making a lot of living. In short, I had come to the Rubicon-to that moment of decision which faces most young people when they start out in life. So I made my decision-and that decision completely altered my future. It has made the last thirty-five years happy and rewarding beyond my most Utopian aspirations.

My decision was this: I would give up the work I loathed; and, since I had spent four years studying in the State Teachers' College at Warrensburg, Missouri, preparing to “How To Stop Worrying And Start Living” By Dale Carnegie 5 teach, I would make my living teaching adult classes in night schools. Then I would have my days free to read books, prepare lectures, write novels and short stories. I wanted "to live to write and write to live".

What subject should I teach to adults at night? As I looked back and evaluated my own college training, I saw that the training and experience I had had in public speaking had been of more practical value to me in business-and in life-than everything else I had studied in college all put together. Why? Because it had wiped out my timidity and lack of confidence and given me the courage and assurance to deal with people. It had also made clear that leadership usually gravitates to the man who can get up and say what he thinks.

I applied for a position teaching public speaking in the night extension courses both at Columbia University and New York University, but these universities decided they could struggle along somehow without my help.

I was disappointed then-but I now thank God that they did turn me down, because I started teaching in Y.M.C.A. night schools, where I had to show concrete results and show them quickly. What a challenge that was! These adults didn't come to my classes because they wanted college credits or social prestige. They came for one reason only: they wanted to solve their problems. They wanted to be able to stand up on their own feet and say a few words at a business meeting without fainting from fright. Salesmen wanted to be able to call on a tough customer without having to walk around the block three times to get up courage. They wanted to develop poise and self-confidence. They wanted to get ahead in business. They wanted to have more money for their families. And since they were paying their tuition on an installment basis-and they stopped paying if they didn't get results-and since I was being paid, not a salary, but a percentage of the profits, I had to be practical if I wanted to eat.

I felt at the time that I was teaching under a handicap, but I realise now that I was getting priceless training. I had to motivate my students. I had to help them solve their problems.

I had to make each session so inspiring that they wanted to continue coming.

It was exciting work. I loved it. I was astounded at how quickly these business men developed self-confidence and how quickly many of them secured promotions and increased pay. The classes were succeeding far beyond my most optimistic hopes. Within three seasons, the Y.M.C.A.s, which had refused to pay me five dollars a night in salary, were paying me thirty dollars a night on a percentage basis. At first, I taught only public speaking, but, as the years went by, I saw that these adults also needed the ability to win friends and influence people.

Since I couldn't find an adequate textbook on human relations, I wrote one myself. It was written-no, it wasn't written in the usual way. It grew and evolved out of the experiences of the adults in these classes. I called it How to Win Friends and Influence People. Since it was written solely as a textbook for my own adult classes, and since I had written four other books that no one had ever heard of, I never dreamed that it would have a large sale: I am probably one of the most astonished authors now living.

As the years went by, I realised that another one of the biggest problems of these adults was worry. A large majority of my students were business men-executives, salesmen, engineers, accountants: a cross section of all the trades and professions-and most of them had problems! There were women in the classes-business women and housewives. They, too, had problems! Clearly, what I needed was a textbook on how to “How To Stop Worrying And Start Living” By Dale Carnegie 6 conquer worry-so again I tried to find one. I went to New York's great public library at Fifth Avenue and Forty-second Street and discovered to my astonishment that this library had only twenty-two books listed under the title WORRY. I also noticed, to my amusement, that it had one hundred and eighty-nine books listed under WORMS. Almost nine times as many books about worms as about worry! Astounding, isn't it? Since worry is one of the biggest problems facing mankind, you would think, wouldn't you, that every high school and college in the land would give a course on "How to Stop Worrying"?

Yet, if there is even one course on that subject in any college in the land, I have never heard of it. No wonder David Seabury said in his book How to Worry Successfully: "We come to maturity with as little preparation for the pressures of experience as a bookworm asked to do a ballet."

The result? More than half of our hospital beds are occupied by people with nervous and emotional troubles.

I looked over those twenty-two books on worry reposing on the shelves of the New York Public Library. In addition, I purchased all the books on worry I could find; yet I couldn't discover even one that I could use as a text in my course for adults. So I resolved to write one myself.

I began preparing myself to write this book seven years ago. How? By reading what the philosophers of all ages have said about worry. I also read hundreds of biographies, all the way from Confucius to Churchill. I also interviewed scores of prominent people in many walks of life, such as Jack Dempsey, General Omar Bradley, General Mark Clark, Henry Ford, Eleanor Roosevelt, and Dorothy Dix. But that was only a beginning.

I also did something else that was far more important than the interviews and the reading. I worked for five years in a laboratory for conquering worry-a laboratory conducted in our own adult classes. As far as I know, it is the first and only laboratory of its kind in the world. This is what we did. We gave students a set of rules on how to stop worrying and asked them to apply these rules in their own lives and then talk to the class on the results they had obtained. Others reported on techniques they had used in the past.

As a result of this experience, I presume I have listened to more talks on "How I Conquered Worry" than has any other individual who ever walked this earth. In addition, I read hundreds of other talks on "How I Conquered Worry" talks that were sent to me by mail-talks that had won prizes in our classes that are held in more than a hundred and seventy cities throughout the United States and Canada. So this book didn't come out of an ivory tower. Neither is it an academic preachment on how worry might be conquered. Instead, I have tried to write a fast-moving, concise, documented report on how worry has been conquered by thousands of adults. One thing is certain: this book is practical. You can set your teeth in it.

I am happy to say that you won't find in this book stories about an imaginary "Mr. B--" or a vague "Mary and John|' whom no one can identify. Except in a few rare cases, this book names names and gives street addresses. It is authentic. It is documented. It is vouched for-and certified.

"Science," said the French philosopher Valery, "is a collection of successful recipes." That is what this book is, a collection of successful and time-tested recipes to rid our lives of worry. However, let me warn you: you won't find anything new in it, but you will find much that is not generally applied. And when it comes to that, you and I don't need “How To Stop Worrying And Start Living” By Dale Carnegie 7 to be told anything new. We already know enough to lead perfect lives. We have all read the golden rule and the Sermon on the Mount. Our trouble is not ignorance, but inaction. The purpose of this book is to restate, illustrate, streamline, air-condition, and glorify a lot of ancient and basic truths-and kick you in the shins and make you do something about applying them.

You didn't pick up this book to read about how it was written. You are looking for action. All right, let's go. Please read the first forty-four pages of this book-and if by that time you don't feel that you have acquired a new power and a new inspiration to stop worry and enjoy life-then toss this book into the dust-bin. It is no good for you. DALE CARNEGIE

چکیده فارسی

سی و پنج سال پیش، من یکی از بدبخت ترین بچه های نیویورک بودم. برای امرار معاش کامیون می فروختم. من نمی دانستم چه چیزی باعث شد یک کامیون موتوری به راه بیفتد. این همه چیز نبود: نمی خواستم بدانم. من شغلم را تحقیر کردم. زندگی در یک اتاق مبله ارزان قیمت در خیابان پنجاه و ششم غربی را نفرت داشتم - اتاقی که پر از سوسک بود. هنوز به یاد دارم که یک دسته کراوات به دیوارها آویزان بود. و هنگامی که از یک روز صبح دستم را دراز کردم تا یک کراوات تازه بیاورم، سوسک ها به هر طرف پراکنده شدند. من از غذا خوردن در رستوران‌های ارزان و کثیف که احتمالاً سوسک‌ها نیز داشتند، بیزار بودم.

هر شب با سردردی مریض به اتاق تنهای خود به خانه می آمدم - سردردی که از ناامیدی، نگرانی، تلخی و شورش ایجاد شده و تغذیه می شود. من عصیان می‌کردم، زیرا رویاهایی که در دوران دانشگاه پرورش داده بودم به کابوس تبدیل شده بودند. این زندگی بود؟ آیا این همان ماجراجویی حیاتی بود که من مشتاقانه منتظر آن بودم؟ آیا این تمام زندگی برای من معنی داشت: کار کردن در شغلی که از آن نفرت داشتم، زندگی با سوسک ها، خوردن غذای زشت و بدون امید به آینده؟ ... آرزوی فراغت برای خواندن و نوشتن کتاب هایی را داشتم که در دوران دانشگاه آرزو داشتم بنویسم.

می دانستم که با رها کردن شغلی که نفرت داشتم، همه چیز برای به دست آوردن دارم و چیزی برای از دست دادن ندارم. من علاقه ای به کسب درآمد زیاد نداشتم، اما به کسب درآمد زیاد علاقه داشتم. به طور خلاصه، من به روبیکون رسیده بودم، تا آن لحظه تصمیم گیری که اکثر جوانان هنگام شروع زندگی با آن روبرو می شوند. بنابراین من تصمیم خود را گرفتم و این تصمیم آینده من را کاملاً تغییر داد. این سی و پنج سال گذشته را فراتر از آرمان‌شهری‌ترین آرزوهای من شاد و پربار کرده است.

تصمیم من این بود: از کاری که از آن متنفر بودم دست میکشم. و از آنجایی که من چهار سال را در کالج معلمان ایالتی در وارنسبورگ، میسوری گذرانده بودم و برای آموزش "چگونه نگرانی را متوقف کنیم و زندگی را شروع کنیم" نوشته دیل کارنگی 5، گذرانده بودم، زندگی ام را با تدریس کلاس های بزرگسالان در مدارس شبانه تامین می کردم. سپس روزهای آزاد را برای خواندن کتاب، تهیه سخنرانی، نوشتن رمان و داستان کوتاه داشتم. می خواستم "زندگی کنم تا بنویسم و ​​بنویسم تا زندگی کنم".

چه موضوعی را باید در شب به بزرگسالان آموزش دهم؟ همانطور که به عقب نگاه کردم و آموزش های دانشگاهی خود را ارزیابی کردم، دیدم که آموزش و تجربه ای که در سخنرانی عمومی داشتم برای من در تجارت و زندگی ارزش عملی بیشتری نسبت به هر چیز دیگری که در کالج خوانده بودم، داشته است. . چرا؟ چون ترسو و عدم اعتماد به نفسم را از بین برده بود و به من جرأت و اطمینان داد که با مردم برخورد کنم. همچنین روشن کرده بود که رهبری معمولاً به سمت کسی است که می تواند بلند شود و آنچه فکر می کند بگوید.

من برای موقعیت تدریس سخنرانی عمومی در دوره های آموزشی شبانه در دانشگاه کلمبیا و دانشگاه نیویورک درخواست دادم، اما این دانشگاه ها تصمیم گرفتند که بدون کمک من به نوعی با مشکل مواجه شوند.

من در آن زمان ناامید شده بودم، اما اکنون خدا را شکر می کنم که مرا رد کردند، زیرا شروع به تدریس در Y.M.C.A کردم. مدارس شبانه، جایی که من باید نتایج مشخصی را نشان می دادم و آنها را به سرعت نشان می دادم. چه چالشی بود! این بزرگسالان به دلیل اینکه اعتبارات دانشگاهی یا اعتبار اجتماعی می خواستند به کلاس های من نمی آمدند. آنها فقط به یک دلیل آمدند: آنها می خواستند مشکلات خود را حل کنند. آنها می خواستند بتوانند روی پای خود بایستند و در یک جلسه کاری چند کلمه ای بگویند بدون اینکه از ترس غش کنند. فروشنده ها می خواستند بتوانند با یک مشتری سرسخت تماس بگیرند بدون اینکه مجبور باشند سه بار در اطراف بلوک قدم بزنند تا شجاعت پیدا کنند. آنها می خواستند متانت و اعتماد به نفس را توسعه دهند. آنها می خواستند در تجارت پیشروی کنند. آنها می خواستند پول بیشتری برای خانواده خود داشته باشند. و از آنجایی که آنها شهریه خود را به صورت اقساطی پرداخت می کردند - و اگر نتیجه نمی گرفتند از پرداخت منصرف می شدند - و از آنجایی که به من پرداخت می شد، نه حقوق، بلکه درصدی از سود، اگر می خواستم باید عملی می شدم. برای خوردن.

در آن زمان احساس می‌کردم که در شرایط معلولیت تدریس می‌کنم، اما اکنون می‌دانم که آموزش‌های گران‌قیمتی می‌بینم. باید به شاگردانم انگیزه می دادم. من باید به آنها کمک می کردم تا مشکلاتشان را حل کنند.

من باید هر جلسه را آنقدر الهام بخش می کردم که می خواستند ادامه دهند.

کار هیجان انگیزی بود. من آن را دوست داشتم. من از این که این مردان تاجر چقدر سریع اعتماد به نفس پیدا کردند و بسیاری از آنها چقدر سریع ترفیع و حقوق خود را افزایش دادند شگفت زده شدم. کلاس ها بسیار فراتر از خوش بینانه ترین امیدهای من موفق بودند. در طی سه فصل، Y.M.C.A. ها که از پرداخت شبی پنج دلار حقوق به من خودداری کرده بودند، شبی 30 دلار به من بر اساس درصد پرداخت می کردند. در ابتدا فقط سخنرانی عمومی تدریس می‌کردم، اما با گذشت سال‌ها، دیدم که این بزرگسالان نیز به توانایی یافتن دوستان و تأثیرگذاری بر مردم نیاز دارند.

از آنجایی که نتوانستم کتاب درسی مناسبی در مورد روابط انسانی پیدا کنم، خودم یکی نوشتم. نوشته شده بود - نه، به روش معمولی نوشته نشده بود. از تجربیات بزرگسالان در این کلاس ها رشد کرد و تکامل یافت. من اسمش را گذاشتم چگونه دوستان به دست آوریم و بر مردم تأثیر بگذاریم. از آنجایی که این کتاب صرفاً به عنوان یک کتاب درسی برای کلاس های بزرگسالان خودم نوشته شده بود، و از آنجایی که من چهار کتاب دیگر را نوشته بودم که هیچ کس تا به حال نام آنها را نشنیده بود، هرگز تصور نمی کردم که فروش زیادی داشته باشد: من احتمالاً یکی از شگفت زده ترین نویسندگان هستم. اکنون زندگی می کنم.

با گذشت سالها، متوجه شدم که یکی دیگر از بزرگترین مشکلات این بزرگسالان نگرانی است. اکثریت بزرگی از شاگردان من بازرگانان-مدیران، فروشندگان، مهندسان، حسابداران بودند: بخش متقاطع همه مشاغل و حرفه ها - و بیشتر آنها مشکل داشتند! زنان در کلاس ها حضور داشتند - زنان تاجر و خانه دار. آنها هم مشکل داشتند! واضح است که آنچه من به آن نیاز داشتم کتاب درسی در مورد چگونگی «چگونه نگرانی را متوقف کنیم و زندگی را شروع کنیم» نوشته دیل کارنگی 6 غلبه بر نگرانی بود، بنابراین دوباره سعی کردم یکی را پیدا کنم. به کتابخانه عمومی بزرگ نیویورک در خیابان پنجم و خیابان چهل و دوم رفتم و در کمال حیرت متوجه شدم که این کتابخانه تنها بیست و دو کتاب دارد که تحت عنوان نگرانی فهرست شده است. همچنین برای سرگرمی متوجه شدم که یکصد و هشتاد و نه کتاب در زیر WORMS فهرست شده است. تقریباً نه برابر تعداد کتاب‌های مربوط به کرم‌ها در مورد نگرانی! حیرت انگیز است، اینطور نیست؟ از آنجایی که نگرانی یکی از بزرگ‌ترین مشکلات پیش روی بشر است، فکر می‌کنید، اینطور نیست که هر دبیرستان و دانشگاهی در این سرزمین دوره‌ای با عنوان «چگونه از نگرانی دست برداریم» برگزار می‌کند؟

با این حال، اگر حتی یک دوره در مورد آن موضوع در هر کالج در کشور وجود داشته باشد، من هرگز در مورد آن نشنیده ام. جای تعجب نیست که دیوید سیبری در کتاب خود چگونه با موفقیت نگران باشیم می‌گوید: «ما با آمادگی کمی برای فشار تجربه به بلوغ می‌رسیم، همان‌طور که یک کتاب‌خوان از یک کتاب‌خوان برای اجرای باله خواسته است».

نتیجه؟ بیش از نیمی از تخت های بیمارستان ما را افرادی اشغال کرده اند که دارای مشکلات عصبی و عاطفی هستند.

من به آن بیست و دو کتاب در مورد نگرانی در قفسه‌های کتابخانه عمومی نیویورک نگاه کردم. علاوه بر این، من تمام کتاب‌هایی را که می‌توانستم پیدا کنم، خریدم. هنوز نتوانستم حتی یکی را پیدا کنم که بتوانم از آن به عنوان متن در دوره آموزشی خود برای بزرگسالان استفاده کنم. بنابراین تصمیم گرفتم خودم یکی بنویسم.

من هفت سال پیش شروع به آماده کردن خودم برای نوشتن این کتاب کردم. چگونه؟ با خواندن آنچه فیلسوفان همه اعصار درباره نگرانی گفته اند. من همچنین صدها بیوگرافی خواندم، از کنفوسیوس تا چرچیل. من همچنین با تعداد زیادی از افراد برجسته در بسیاری از اقشار زندگی مصاحبه کردم، مانند جک دمپسی، ژنرال عمر بردلی، ژنرال مارک کلارک، هنری فورد، النور روزولت و دوروتی دیکس. اما این فقط یک شروع بود.

من همچنین کار دیگری انجام دادم که بسیار مهمتر از مصاحبه و خواندن بود. من پنج سال در آزمایشگاهی برای غلبه بر نگرانی کار کردم - آزمایشگاهی که در کلاس های بزرگسالان خودمان انجام می شود. تا جایی که من می دانم اولین و تنها آزمایشگاه در نوع خود در جهان است. این کاری است که ما انجام دادیم. ما مجموعه ای از قوانین را به دانش آموزان دادیم که چگونه نگران نباشند و از آنها خواستیم این قوانین را در زندگی خود اعمال کنند و سپس در مورد نتایجی که به دست آورده اند با کلاس صحبت کنند. دیگران در مورد تکنیک هایی که در گذشته استفاده کرده بودند گزارش کردند.

در نتیجه این تجربه، تصور می‌کنم بیشتر از هر فرد دیگری که تا به حال در این زمین قدم گذاشته است، به سخنرانی‌های «چگونه بر نگرانی غلبه کردم» گوش داده‌ام. علاوه بر این، من صدها سخنرانی دیگر در مورد گفتگوهای "چگونه بر نگرانی غلبه کردم" خواندم که از طریق نامه های پستی برای من ارسال شد و در کلاس های ما که در بیش از صد و هفتاد شهر در سراسر ایالات متحده و کانادا برگزار می شود جوایزی را کسب کرده بود. . بنابراین این کتاب از یک برج عاج بیرون نیامده است. همچنین این یک موعظه دانشگاهی در مورد چگونگی غلبه بر نگرانی نیست. در عوض، سعی کرده‌ام گزارشی سریع، مختصر و مستند بنویسم که چگونه نگرانی‌ها توسط هزاران بزرگسال غلبه شده است. یک چیز مسلم است: این کتاب کاربردی است. می توانید دندان های خود را در آن قرار دهید.

خوشحالم که بگویم در این کتاب داستان هایی در مورد یک "آقای B--" خیالی یا یک "مری و جان|" مبهم پیدا نمی کنید. کسی نمی تواند آنها را شناسایی کند. جز در موارد نادر، این کتاب نام ها و آدرس خیابان ها را می دهد. معتبر است. مستند است. ضمانت نامه و تأیید شده است.

والری فیلسوف فرانسوی گفت: "علم مجموعه ای از دستور العمل های موفق است." این همان چیزی است که این کتاب، مجموعه ای از دستور العمل های موفق و آزمایش شده برای رهایی از نگرانی از زندگی ماست. با این حال، اجازه دهید به شما هشدار دهم: چیز جدیدی در آن پیدا نخواهید کرد، اما چیزهای زیادی خواهید یافت که به طور کلی کاربرد ندارند. و وقتی نوبت به آن می‌رسد، من و شما نیازی به «چگونه نگرانی را متوقف کنیم و زندگی را شروع کنیم» اثر دیل کارنگی 7 نداریم تا چیز جدیدی به ما گفته شود. ما در حال حاضر به اندازه کافی می دانیم که بتوانیم زندگی کاملی داشته باشیم. همه ما قانون طلایی و خطبه روی کوه را خوانده ایم. دردسر ما نادانی نیست، بی عملی است. هدف این کتاب بیان مجدد، نشان دادن، ساده‌سازی، تهویه مطبوع، و تجلیل از بسیاری از حقایق باستانی و اساسی است - و لگد زدن به شما و وادار کردن شما به انجام کاری برای به کارگیری آنها.

شما این کتاب را برای خواندن نحوه نگارش آن انتخاب نکردید. شما به دنبال اقدام هستید. باشه بریم لطفاً چهل و چهار صفحه اول این کتاب را بخوانید - و اگر تا آن زمان احساس نکردید که به قدرتی جدید و الهام جدیدی برای دست کشیدن از نگرانی و لذت بردن از زندگی دست یافته اید، این کتاب را به سطل زباله بیندازید. برای شما خوب نیست. دیل کارنگی