لایب سان

This book is about hope and despair and the way in which as family thera- pists we meet and engage with this territory of human experience. For many families, the experience of hope and despair is complex. It can reflect a constellation of individual and family histories, current patterns and dynam- ics, the stresses of everyday life, the severity and chronicity of the family’s struggle, and their exposure to abuse, adversity, tragedy and social injustice. Beyond these immediate and personal constellations lie the overarching cultural and social contexts that create the social conditions of individuals’ and families’ relationships to hope and despair. Not surprisingly, engagement with clients’ experiences has a parallel in therapists’ own experience of hope and hopelessness. Psychotherapy itself stands as an activity of hope, for the collaborative project of client/s and therapist is always about the possibility of change. However, at the same time, as therapists we often find ourselves challenged by hopelessness and struggling with hope. We will also note that despite the frame of hope that psychotherapy offers, therapeutic practices also have the capacity to contri- bute to clients’ experience of hopelessness and, in some situations, clients’ despair is unmediated within the limits of what we have to offer.

چکیده فارسی

این کتاب درباره امید و ناامیدی و روشی است که به عنوان خانواده درمانگر با این قلمرو تجربیات انسانی ملاقات و درگیر می شویم. برای بسیاری از خانواده ها، تجربه امید و ناامیدی پیچیده است. می‌تواند مجموعه‌ای از تاریخچه‌های فردی و خانوادگی، الگوها و پویایی‌های کنونی، استرس‌های زندگی روزمره، شدت و مزمن بودن مبارزات خانواده، و قرار گرفتن آنها در معرض سوء استفاده، ناملایمات، تراژدی‌ها و بی‌عدالتی‌های اجتماعی را منعکس کند. فراتر از این صورت‌های فلکی فوری و شخصی، زمینه‌های فرهنگی و اجتماعی فراگیر وجود دارد که شرایط اجتماعی روابط افراد و خانواده‌ها را به امید و ناامیدی ایجاد می‌کند. جای تعجب نیست که تعامل با تجارب مراجع مشابهی در تجربه خود درمانگران از امید و ناامیدی دارد. روان درمانی به خودی خود به عنوان یک فعالیت امید است، زیرا پروژه مشارکتی مراجع/ها و درمانگر همیشه در مورد امکان تغییر است. با این حال، در همان زمان، ما به عنوان درمانگر اغلب خود را در معرض ناامیدی و مبارزه با امید می بینیم. ما همچنین متذکر می شویم که علیرغم چارچوب امیدی که روان درمانی ارائه می دهد، شیوه های درمانی نیز این ظرفیت را دارند که به تجربه ناامیدی مراجعان کمک کنند و در برخی شرایط، ناامیدی مراجع در محدوده چیزی که ما ارائه می دهیم بدون واسطه است. .