لایب سان

2 1 Introduction 1.1 Background of the G20 In this section, we highlight how the financial crisis developed and led to the formation of the G20. The widely held view before the crisis was that coordination is difficult but could provide economic benefits, though small. It was known that successful policy coordination would need to focus on technical issues, in a small group of like- minded countries (such as members of the G7), and aim to continue with existing policy regimes (Eichengreen, 2011). Before being promoted to the leaders’ level in 2008, the G20 meeting of finance ministers and central bank heads took place at a ministerial level in 1999 (Bery, 2018). The first inaugural meeting of G20 finance ministers and the central banks was held on 15–16 December 1999 in Berlin. The meeting resolved to establish a commitment of G20 members to comply with internationally accepted codes and standards set by the IMF, the World Bank, etc. Those codes and standards by the international standard-setting bodies aimed to strengthen the domestic financial systems. They covered a range of issues that included financial sector supervision, data and policy transparency, auditing, accounting, and insolvency arrangements. The group’s focus was on adopting “best practices” to reduce vulnerability to financial crises which continued in the early 2000s. These themes included crisis prevention and resolution (discussed from 1999 to 2004), challenges of globalisation (discussed from 2000 to 20,004), combating terror financing (2001–2004), development and aid (2002 and 2003, 2005 and 2006), financial abuse/financial crime (2003–2004), institution building in the financial sector (2003–2004), regional economic integration (2004), surveillance and domestic policies (2004–2007), Bretton Wood institutions reform (2005–2007), commodities and economic impact (2006–2007), and fiscal policies (discussed in 2007) (G20 Group, 2007 (South Africa summit)).1 This decade, wherein the G20 meetings happened on a ministerial level, was instrumental in weaving the Finance Track into the fabric of the G20. Consequently, smooth integration of the track with the key objectives and governance of the inter- national financial institutions (IFIs) (specifically the International Monetary Fund (IMF) and the Financial Stability Board (FSB)) was ensured (Bery, 2018). The first multilateral consultations with five systemically important economies (these were the USA, the Euro area, China, Japan, and Saudi Arabia) were launched by IMF in June 2006 (Lavigne & Sarker, 2012), with the aim to reduce global current account imbalances (IMF, 2007). However, there was no formal tracking of the implementation. Countries were unwilling to publicly commit to the joint plans (that were laid out like those in the G20 Framework). The process also was hampered by a lack of transparency, and political ownership was limited (Blustein, 2012). Following the collapse of Lehman Brothers in September 2008, the environ- ment for cooperation changed dramatically. The feasibility and usefulness of policy coordination were shown ably by policy-makers. The coordination involved major central banks quickly extending and expanding foreign currency liquidity swap lines to counter widespread US-dollar shortages (Lavigne & Sarker, 2012). In response to 1 http://www.g20.utoronto.ca/docs/g20history.pdf 1.2 G7/G8 3 the global shock, synchronous interest rate cuts were executed in October 2008. In addition, it was demonstrated that the costs of continuing the precrisis policies were potentially significant (Murray, 2011). After the global financial crisis, the Group of 20 (G20), now the main forum for international economic policy coordination, responded on several fronts. It acceler- ated the programme for global financial sector reform, strengthened the International Monetary Fund (IMF), and increased macroeconomic policy coordination among its members. Several initiatives were put forward at the Washington and London summits in November 2008 and April 2009, respectively. The measures included a dramatic augmentation of the IMF’s resources, a concerted push for global financial sector reform, and a clear commitment that the G20 was ready to respond as required. A key element was concerted fiscal stimulus: the total amount of stimulus from the G20 members in 2009 was close to 1.4% of their aggregate GDP, although countries varied widely in terms of size, speed, and composition of measures (Prasad & Sorkin, 2009). All these measures were designed to cool financial markets and re-establish confidence in global policy-making (Sheel, 2013). 1.2 G7/G8 The Group of Seven (G7) comprises the USA, the UK, France, Germany, Italy, Japan, and Canada. The G7 together with Russia forms the Group of Eight (G8). In most cases, the G7 meetings have preceded the G20 summits (as is evident from Table 1.1). It has been observed that the G7 nations have brought issues discussed in the G7 meetings to the G20 deliberations. The fact that there is an intersection between the agenda of the G7 and the agenda of the G20 has also been pointed out by Alexander et al. (2016). This must be seen in the context that issues in G7 are “more political and security-related” as compared to the G20 where deliberations essentially focus on “global economic and finance governance.” The ensuing discussion highlights some instances wherein similarities have been noted in the G7 and G20 agendas. In the Hokkaido Toyako summit in 2008, the G8 discussed augmenting the financial system’s resilience2 highlighting that “serious strains still exist” in the financial market conditions and called on international organisations such as the World Bank, the IMF, and the OECD to improve harmony and synchronisation between them.3 Both of these agenda items made inroads to some extent in the G20 agenda during the 2 The Hokkaido Toyako summit (2008) declaration stated “financial market conditions have improved somewhat in the past few months. But serious strains still exist. While good progress has been made in implementing the recommendations by the Financial Stability Forum (FSF) in April, we urge private-sector players, national supervisory authorities and international bodies to rapidly implement all FSF recommendations to strengthen resilience of the financial system” (G8, 2008). 3 The Hokkaido Toyako summit (2008) declaration highlighted “we invite international organiza- tions, in particular the World Bank, the International Monetary Fund (IMF), the World Trade Orga- nization (WTO), the International Labor Organization (ILO) and the Organisation for Economic 4 1 Introduction 2008 Washington summit (hosted by a G8 member nation, the USA). The summit saw a focus on the financial markets reform and regulation, and the need for reforming the Bretton Woods Institutions was stressed. It is important to note at this juncture that the focus on issues that were financial was in part driven by the emergency arising out of the global financial crisis. The agenda of both forums (G8 and G20) included discussions related to these issues, and hence, agenda similarity in both the forums about these issues has been pointed out. Tax information exchange also formed part of the 2008 Hokkaido Toyako summit’s declaration,4 and this also formed part of the G20 agenda at the Washington summit in 2008. In the L’Aquila summit (2009), the G8 underscored their goal of balanced, as well as sustainable growth, and the declaration contained deliberations about “a common framework for balanced and sustainable growth” as the G8 leaders stated their forward-looking goal as being the following “going forward, we need a strategy to comprehensively address long-term issues and lead the global economy to stable, balanced and sustainable growth” (G8, 2009). At the G20 summit in Pittsburgh (hosted by a G8 member nation, the USA) later in the year in 2009, “a framework for strong, sustainable, and balanced growth” was launched. The G7 leaders indicated tuning their fiscal policies and structural policies to lend a hand to “sustainable social security services” for tackling their demographic concerns5 (G7, 2016). Challenges arising out of demographic changes featured in the G20 Osaka summit in 2019 hosted by a G7 nation, Japan (G20, 2019).6 1.3 Evolution of the Finance Track The G20 was a key element in the management of the global financial crisis of 2008. Bery et al. (2019) pointed out the crucial position that the G20 occupied during the global financial crisis in saving the world economy from a potential second Great Depression. The G20 has brought together twenty countries with approximately 85% of global GDP and two-thirds of the world’s population. It provided a platform where Co-operation and Development (OECD), to enhance their cooperation and to improve coherence” (G8, 2008). 4 According to the Hokkaido Toyako summit (2008), “we urge all countries that have not yet fully implemented the OECD standards of transparency and effective exchange of information in tax matters to do so without further delay, and encourage the OECD to strengthen its work on tax evasion and report back in 2010” (G8, 2008). 5 The G7 Ise-Shima Leaders’ Declaration stated that “We commit to ensuring that our fiscal and structural policies support sustainable social security services, which contribute to addressing our common demographic challenges” (G7, 2016). 6 The G20 Osaka Summit Declaration noted that “Demographic changes, including population ageing, pose challenges and opportunities for all G20 members, and these changes will require policy actions that span fiscal, monetary, financial, labour market and other structural policies” (G20, 2019).

چکیده فارسی

2 1 مقدمه 1.1 پیشینه G20 در این بخش، چگونگی توسعه بحران مالی و منجر به تشکیل G20 را برجسته می کنیم. دیدگاه عمومی قبل از بحران این بود که هماهنگی دشوار است، اما می‌تواند منافع اقتصادی داشته باشد، هرچند اندک. مشخص بود که هماهنگی موفقیت آمیز خط مشی باید بر روی مسائل فنی تمرکز کند، در گروه کوچکی از کشورهای همفکر (مانند اعضای G7)، و با هدف ادامه رژیم های سیاستی موجود (Eichengreen, 2011). قبل از ارتقاء به سطح رهبران در سال 2008، نشست گروه 20 وزرای دارایی و روسای بانک های مرکزی در سال 1999 در سطح وزیران برگزار شد (بری، 2018). اولین نشست افتتاحیه وزرای دارایی G20 و بانک های مرکزی در 15 تا 16 دسامبر 1999 در برلین برگزار شد. در این نشست تصمیم به ایجاد تعهد اعضای گروه 20 برای پیروی از کدها و استانداردهای پذیرفته شده بین المللی تعیین شده توسط صندوق بین المللی پول، بانک جهانی و غیره شد. آنها طیفی از موضوعات را پوشش دادند که شامل نظارت بخش مالی، شفافیت داده ها و سیاست ها، حسابرسی، حسابداری و ترتیبات ورشکستگی می شد. تمرکز این گروه بر اتخاذ "بهترین شیوه ها" برای کاهش آسیب پذیری در برابر بحران های مالی بود که در اوایل دهه 2000 ادامه یافت. این موضوعات شامل پیشگیری و حل بحران (مورد بحث از 1999 تا 2004)، چالش های جهانی شدن (مورد بحث از 2000 تا 20004)، مبارزه با تامین مالی تروریسم (2001-2004)، توسعه و کمک (2002 و 2003، 2005 و 2006)، سوء استفاده مالی بود. جرایم مالی (2003-2004)، نهادسازی در بخش مالی (2003-2004)، یکپارچگی اقتصادی منطقه ای (2004)، نظارت و سیاست های داخلی (2004-2007)، اصلاح مؤسسات برتون وود (2005-2007)، کالاها و تأثیر اقتصادی (2006-2007)، و سیاست‌های مالی (مورد بحث در سال 2007) (گروه G20، 2007 (اجلاس آفریقای جنوبی)). پارچه G20 در نتیجه، ادغام صاف مسیر با اهداف کلیدی و حاکمیت موسسات مالی بین‌المللی (IFIs) (به ویژه صندوق بین‌المللی پول (IMF) و هیئت ثبات مالی (FSB)) تضمین شد (بری، 2018). اولین مشاوره چندجانبه با پنج اقتصاد مهم سیستمی (اینها شامل ایالات متحده آمریکا، منطقه یورو، چین، ژاپن و عربستان سعودی) توسط صندوق بین المللی پول در ژوئن 2006 (لاوین و سارکر، 2012) با هدف کاهش حساب جاری جهانی آغاز شد. عدم تعادل (IMF، 2007). با این حال، هیچ پیگیری رسمی از اجرا وجود نداشت. کشورها تمایلی نداشتند به طور علنی به برنامه‌های مشترک (که مانند طرح‌هایی که در چارچوب G20 ارائه شده بود) متعهد شوند. این روند همچنین به دلیل عدم شفافیت با مشکل مواجه شد و مالکیت سیاسی محدود شد (Blustein, 2012). پس از فروپاشی Lehman Brothers در سپتامبر 2008، محیط همکاری به طور چشمگیری تغییر کرد. امکان سنجی و سودمندی هماهنگی سیاست ها به خوبی توسط سیاست گذاران نشان داده شد. این هماهنگی شامل بانک‌های مرکزی بزرگ می‌شود که به سرعت خطوط سوآپ نقدینگی ارز خارجی را برای مقابله با کمبود گسترده دلار گسترش داده و گسترش دهند (لاوین و سارکر، 2012). در پاسخ به 1 http://www.g20.utoronto.ca/docs/g20history.pdf 1.2 G7/G8 3 شوک جهانی، کاهش همزمان نرخ بهره در اکتبر 2008 اجرا شد. علاوه بر این، نشان داده شد که هزینه های ادامه سیاست های پیش از بحران به طور بالقوه قابل توجه بود (Murray, 2011). پس از بحران مالی جهانی، گروه 20 (گروه 20) که اکنون مجمع اصلی هماهنگی سیاست های اقتصادی بین المللی است، در چندین جبهه واکنش نشان داد. برنامه اصلاحات بخش مالی جهانی را تسریع بخشید، صندوق بین المللی پول (IMF) را تقویت کرد و هماهنگی سیاست های کلان اقتصادی را بین اعضای آن افزایش داد. چندین ابتکار در اجلاس واشنگتن و لندن به ترتیب در نوامبر 2008 و آوریل 2009 مطرح شد. این اقدامات شامل افزایش چشمگیر منابع صندوق بین المللی پول، فشار هماهنگ برای اصلاحات بخش مالی جهانی و تعهد آشکار به این موضوع بود که گروه 20 آماده پاسخگویی در صورت لزوم است. یک عنصر کلیدی محرک مالی هماهنگ بود: مقدار کل محرک های اعضای G20 در سال 2009 نزدیک به 1.4 درصد از کل تولید ناخالص داخلی آنها بود، اگرچه کشورها از نظر اندازه، سرعت و ترکیب اقدامات بسیار متفاوت بودند (پراساد و سورکین، 2009). ). همه این اقدامات برای خنک کردن بازارهای مالی و ایجاد مجدد اعتماد در سیاست گذاری جهانی طراحی شده اند (شیل، 2013). 1.2 G7/G8 گروه هفت (G7) شامل ایالات متحده آمریکا، بریتانیا، فرانسه، آلمان، ایتالیا، ژاپن و کانادا است. G7 به همراه روسیه گروه هشت (G8) را تشکیل می دهند. در بیشتر موارد، جلسات G7 قبل از اجلاس سران G20 بوده است (همانطور که از جدول 1.1 مشخص است). مشاهده شده است که کشورهای G7 موضوعات مورد بحث در جلسات G7 را به مذاکرات G20 آورده اند. الکساندر و همکاران نیز به این واقعیت اشاره کرده اند که بین دستور کار G7 و دستور کار G20 تلاقی وجود دارد. (2016). این را باید در شرایطی دید که مسائل در G7 در مقایسه با G20 که در آن بحث‌ها اساساً بر «حکومت اقتصادی و مالی جهانی» متمرکز است، «بیشتر به مسائل سیاسی و امنیتی مرتبط هستند». بحث بعدی مواردی را برجسته می کند که در آن شباهت هایی در دستور کار G7 و G20 ذکر شده است. در اجلاس هوکایدو تویاکو در سال 2008، G8 در مورد افزایش انعطاف‌پذیری سیستم مالی بحث کرد و تاکید کرد که "فشارهای جدی هنوز" در شرایط بازار مالی وجود دارد و از سازمان‌های بین‌المللی مانند بانک جهانی، صندوق بین‌المللی پول و OECD خواست تا هماهنگی و هماهنگی را بهبود بخشند. هر دوی این موارد دستور کار تا حدی در دستور کار G20 در طی بیانیه 2 نشست هوکایدو تویاکو (2008) آمده است: «شرایط بازار مالی در چند ماه گذشته تا حدودی بهبود یافته است. اما فشارهای جدی هنوز وجود دارد. در حالی که پیشرفت خوبی در اجرای توصیه‌های مجمع ثبات مالی (FSF) در آوریل حاصل شده است، ما از بازیگران بخش خصوصی، مقامات نظارتی ملی و نهادهای بین‌المللی می‌خواهیم تا به سرعت همه توصیه‌های FSF را برای تقویت انعطاف‌پذیری سیستم مالی اجرا کنند.» ، 2008). 3 بیانیه اجلاس هوکایدو تویاکو (2008) تاکید کرد: «ما از سازمان‌های بین‌المللی به ویژه بانک جهانی، صندوق بین‌المللی پول (IMF)، سازمان تجارت جهانی (WTO)، سازمان بین‌المللی کار (ILO) و the Organization for Economic 4 1 مقدمه اجلاس واشنگتن 2008 (به میزبانی یکی از کشورهای عضو G8، ایالات متحده آمریکا). در این اجلاس بر اصلاح و تنظیم بازارهای مالی تمرکز شد و بر لزوم اصلاح موسسات برتون وودز تاکید شد. توجه به این نکته مهم است که تمرکز بر مسائل مالی تا حدی ناشی از وضعیت اضطراری ناشی از بحران مالی جهانی بود. دستور کار هر دو مجمع (G8 و G20) شامل بحث های مرتبط با این موضوعات بود و از این رو به شباهت دستور کار در هر دو انجمن در مورد این موضوعات اشاره شده است. تبادل اطلاعات مالیاتی نیز بخشی از بیانیه اجلاس هوکایدو تویاکو در سال 2008 بود. همچنین رشد پایدار، و این بیانیه حاوی بحث‌هایی در مورد «یک چارچوب مشترک برای رشد متعادل و پایدار» بود، زیرا رهبران گروه 8 هدف آینده‌نگر خود را این موارد عنوان کردند: «در آینده، ما به یک استراتژی برای رسیدگی جامع به مسائل بلندمدت نیاز داریم. و اقتصاد جهانی را به سمت رشد پایدار، متعادل و پایدار سوق دهد» (G8، 2009). در اجلاس G20 در پیتسبورگ (به میزبانی یکی از کشورهای عضو G8، ایالات متحده آمریکا) در اواخر سال 2009، "چارچوبی برای رشد قوی، پایدار و متوازن" راه اندازی شد. رهبران G7 نشان دادند که سیاست‌های مالی و سیاست‌های ساختاری خود را تنظیم کرده‌اند تا به «خدمات تأمین اجتماعی پایدار» برای مقابله با نگرانی‌های جمعیتی خود کمک کنند (G7، 2016). چالش‌های ناشی از تغییرات جمعیتی در اجلاس G20 اوزاکا در سال 2019 به میزبانی یک کشور G7، ژاپن (G20، 2019) به نمایش درآمد. بری و همکاران (2019) به موقعیت حیاتی که گروه 20 در طول بحران مالی جهانی در نجات اقتصاد جهان از یک رکود بزرگ بالقوه بالقوه داشت، اشاره کرد. گروه 20 بیست کشور با حدود 85 درصد تولید ناخالص داخلی جهانی و دو سوم جمعیت جهان را گرد هم آورده است. این پلت فرمی را فراهم کرد که در آن همکاری و توسعه (OECD)، برای افزایش همکاری و بهبود انسجام" (G8، 2008). 4 طبق اجلاس هوکایدو تویاکو (2008)، "ما از همه کشورهایی که هنوز استانداردهای OECD را در خصوص شفافیت و تبادل موثر اطلاعات در امور مالیاتی به طور کامل اجرا نکرده‌اند می‌خواهیم این کار را بدون تاخیر بیشتر انجام دهند و OECD را تشویق کنیم تا کار خود را تقویت کند. در مورد فرار مالیاتی و گزارش در سال 2010» (G8، 2008). 5 بیانیه رهبران G7 Ise-Shima بیان کرد که "ما متعهد می شویم که اطمینان حاصل کنیم که سیاست های مالی و ساختاری ما از خدمات تامین اجتماعی پایدار حمایت می کند، که به پرداختن به چالش های جمعیتی مشترک ما کمک می کند" (G7، 2016). بیانیه اجلاس سران G20 اوزاکا خاطرنشان کرد که «تغییرات جمعیتی، از جمله پیری جمعیت، چالش‌ها و فرصت‌هایی را برای همه اعضای گروه ۲۰ ایجاد می‌کند، و این تغییرات مستلزم اقدامات سیاستی است که شامل سیاست‌های مالی، پولی، مالی، بازار کار و سایر سیاست‌های ساختاری می‌شود» (G20, 2019).