لایب سان

Formulation as a Basis for Planning Psychotherapy Treatment utilizes a step-by-step structure and copious case illustrations to teach psychiatrists, residents in psychiatry and psychology, social workers, and marriage and family counselors how to plan treatment after the initial diagnosis. This new edition arrives two decades after the first, with revised content, updated case studies, and new insights gleaned over the author's noteworthy career. Clinical formulation, also known as case formulation and problem formulation, is a theoretically-based explanation or conceptualization of the information obtained from a clinical assessment. Although formulation systems vary by different schools of psychotherapy, the author has adopted and here explores a systematic approach based on an integrative effort. This system of configurational analysis combines concepts derived from psychodynamic, interpersonal, cognitive-behavioral, and family system approaches.

After an overview of psychological change processes, each of the five steps of configurational analysis is covered systematically: ? Step one involves selecting and describing the patient's currently most important symptoms, signs, problems, and topics of concern. For example, symptoms may consist of trouble sleeping or feelings of depression; signs may include discordant verbal and physical expression; problems may include reluctance to go to work or care for family members; and topics of concern might be unresolved grief the patient feels helpless to process without assistance. Since both patient and therapist want to know if these observable phenomena are changing, this list is modified as treatment progresses.? Step two entails describing states in which the patterns of phenomena do and do not occur, with attention to patterns of shifts in states, especially maladaptive state cycles. The therapist is taught how to aggregate and organize this information by describing states of mind -- for example, undermodulated (e.g., unthinking rage) or overmodulated (e.g., numbness and lack of affect).? Step three involves describing the challenging topics that patients may both approach and avoid because they are conflicted or unresolved, as well as the obstacles patients may create to divert attention from those topics. For example, patients may avoid a topic or shift attention from it by changing the subject and so forth.? Step four entails describing the organizing roles, beliefs, and scripts of expression and action that seem to organize repetitions in each state, with an effort made to identify dysfunctional attitudes and how these may have evolved from past attachments and traumas. ? Finally, step five involves figuring out how to stabilize working states by enhancing the therapeutic alliance and helping the patient contain and master emotional attitudes. At this point, the clinician plans how to counteract avoidances by direction of attention and promotes adaptive social cognitive capacities.

From surface observation to deeper inferences, Formulation as a Basis for Planning Psychotherapy Treatment transcends DSM diagnoses, helping clinicians to use information gleaned in the immediacy of the moment to make sound, sensitive, and effective psychotherapeutic decisions.

چکیده فارسی

فرمولاسیون به عنوان مبنایی برای برنامه ریزی درمان روان درمانی از ساختار گام به گام و نمونه های موردی فراوان برای آموزش روانپزشکان، دستیاران روانپزشکی و روانشناسی، مددکاران اجتماعی و مشاوران ازدواج و خانواده استفاده می کند که چگونه برای درمان پس از تشخیص اولیه برنامه ریزی کنند. این نسخه جدید دو دهه پس از نسخه اول، با محتوای اصلاح شده، مطالعات موردی به روز شده، و بینش های جدیدی که در مورد حرفه قابل توجه نویسنده به دست آمده است، وارد می شود. فرمولاسیون بالینی، همچنین به عنوان فرمول بندی مورد و فرمول مشکل شناخته می شود، توضیحی مبتنی بر نظری یا مفهوم سازی اطلاعات به دست آمده از ارزیابی بالینی است. اگرچه سیستم‌های فرمول‌بندی بر اساس مکاتب مختلف روان‌درمانی متفاوت است، نویسنده رویکردی نظام‌مند بر اساس تلاشی یکپارچه را اتخاذ کرده و در اینجا به بررسی آن می‌پردازد. این سیستم تجزیه و تحلیل پیکربندی، مفاهیمی را که از رویکردهای روان پویشی، بین فردی، شناختی-رفتاری و سیستم خانواده به دست آمده است، ترکیب می کند.

پس از مروری بر فرآیندهای تغییر روانشناختی، هر یک از پنج مرحله تجزیه و تحلیل پیکربندی به طور سیستماتیک پوشش داده شده است: مرحله اول شامل انتخاب و توصیف مهمترین علائم، علائم، مشکلات و موضوعات مورد علاقه بیمار است. برای مثال، علائم ممکن است شامل مشکلات خواب یا احساس افسردگی باشد. علائم ممکن است شامل بیان کلامی و فیزیکی ناهماهنگ باشد. مشکلات ممکن است شامل بی میلی برای رفتن به سر کار یا مراقبت از اعضای خانواده باشد. و موضوعات نگران کننده ممکن است غم و اندوه حل نشده باشد که بیمار از رسیدگی بدون کمک احساس درماندگی می کند. از آنجایی که هم بیمار و هم درمانگر می خواهند بدانند که آیا این پدیده های قابل مشاهده در حال تغییر هستند یا خیر، این لیست با پیشرفت درمان اصلاح می شود. مرحله دوم مستلزم توصیف حالت هایی است که در آن الگوهای پدیده ها رخ می دهند و رخ نمی دهند، با توجه به الگوهای تغییر در حالت ها، به ویژه چرخه های حالت ناسازگار. به درمانگر آموزش داده می‌شود که چگونه این اطلاعات را با توصیف حالات ذهنی جمع‌آوری و سازمان‌دهی کند - به عنوان مثال، تعدیل‌شده (مثلاً خشم غیرقابل فکر) یا تعدیل بیش از حد (مانند بی‌حسی و فقدان تأثیر). مرحله سوم شامل تشریح موضوعات چالش برانگیز است که بیماران ممکن است هم به آنها نزدیک شوند و هم از آنها اجتناب کنند، زیرا آنها متناقض یا حل نشده هستند، و همچنین موانعی که بیماران ممکن است برای منحرف کردن توجه از آن موضوعات ایجاد کنند. به عنوان مثال، ممکن است بیماران از یک موضوع اجتناب کنند یا با تغییر موضوع و غیره توجه خود را از آن تغییر دهند. مرحله چهارم مستلزم تشریح نقش‌های سازمان‌دهنده، باورها و متن‌های بیان و عمل است که به نظر می‌رسد تکرارها را در هر حالت سازماندهی می‌کند، با تلاشی برای شناسایی نگرش‌های ناکارآمد و اینکه چگونه ممکن است از دلبستگی‌ها و آسیب‌های گذشته تکامل یافته باشند. ? در نهایت، مرحله پنجم شامل کشف چگونگی تثبیت حالت های کاری با تقویت اتحاد درمانی و کمک به بیمار در حفظ و تسلط بر نگرش های عاطفی است. در این مرحله، پزشک برنامه‌ریزی می‌کند که چگونه با جهت‌گیری توجه، با اجتناب‌ها مقابله کند و ظرفیت‌های شناختی اجتماعی سازگار را ارتقا دهد.

از مشاهده سطحی تا استنتاج عمیق تر، فرمولاسیون به عنوان مبنایی برای برنامه ریزی درمان روان درمانی فراتر از تشخیص های DSM است و به پزشکان کمک می کند تا از اطلاعات جمع آوری شده در لحظه لحظه به لحظه برای تصمیم گیری صحیح، حساس و موثر روان درمانی استفاده کنند.