لایب سان

The Bildungsroman, or "novel of formation," has long led a paradoxical life within literary studies, having been construed both as a peculiarly German genre, a marker of that country's cultural difference from Western Europe, and as a universal expression of modernity. In Formative Fictions, Tobias Boes argues that the dual status of the Bildungsroman renders this novelistic form an elegant way to negotiate the diverging critical discourses surrounding national and world literature.

Since the late eighteenth century, authors have employed the story of a protagonist's journey into maturity as a powerful tool with which to facilitate the creation of national communities among their readers. Such attempts always stumble over what Boes calls "cosmopolitan remainders," identity claims that resist nationalism's aim for closure in the normative regime of the nation-state. These cosmopolitan remainders are responsible for the curiously hesitant endings of so many novels of formation.

In Formative Fictions, Boes presents readings of a number of novels—Goethe’s Wilhelm Meister’s Apprenticeship, Karl Leberecht Immermann’s The Epigones, Gustav Freytag’s Debit and Credit, Alfred Döblin’s Berlin Alexanderplatz, and Thomas Mann’s Doctor Faustus among them—that have always been felt to be particularly "German" and compares them with novels by such authors as George Eliot and James Joyce to show that what seem to be markers of national particularity can productively be read as topics of world literature.

چکیده فارسی

Bildungsroman یا «رمان شکل‌گیری» مدت‌هاست که زندگی متناقضی در مطالعات ادبی داشته است، که هم به‌عنوان یک ژانر خاص آلمانی، نشانگر تفاوت فرهنگی آن کشور با اروپای غربی و هم به‌عنوان بیانی جهانی از مدرنیته توبیاس بوئز در داستان‌های تکوینی استدلال می‌کند که وضعیت دوگانه Bildungsroman این فرم رمان‌نویسی را راهی زیبا برای مذاکره درباره گفتمان‌های انتقادی متفاوت پیرامون ادبیات ملی و جهانی می‌کند.

از اواخر قرن هجدهم، نویسندگان داستان سفر قهرمان داستان به سوی بلوغ را به عنوان ابزار قدرتمندی برای تسهیل ایجاد جوامع ملی در میان خوانندگان خود به کار گرفته اند. چنین تلاش‌هایی همیشه بر سر آنچه که بوئز آن را «بقایای جهان‌وطن» می‌نامد، دچار تزلزل می‌شوند، ادعاهای هویتی که در برابر هدف ناسیونالیسم برای بسته شدن در رژیم هنجاری دولت-ملت مقاومت می‌کنند. این بقایای جهان وطنی مسئول پایان های عجیب و مردد بسیاری از رمان های شکل گیری هستند.

در داستان‌های شکل‌دهنده، بوئز خوانش تعدادی از رمان‌ها را ارائه می‌کند - کارآموزی گوته ویلهلم مایستر، اپیگون‌ها اثر کارل لبرشت ایمرمن، دبیت و اعتبار گوستاو فریتاگ، آلفرد دوبلین، آلفرد دوبلین، آلفرد دوبلین، الکساندر و توماس‌هات و توماس‌آلکساندراست و توماس‌هات و توماس‌ها توماس‌ها همیشه آنها بوده‌اند. احساس می شود به ویژه "آلمانی" هستند و آنها را با رمان های نویسندگانی مانند جورج الیوت و جیمز جویس مقایسه می کند تا نشان دهد که آنچه به نظر می رسد نشانگر ویژگی های ملی است را می توان به عنوان موضوعاتی در ادبیات جهان خواند.