لایب سان

The treatment of an entire family, interviewed together regularly as a group, is a new procedure in psychiatry. Just when Family Therapy originated is difficult to estimate because the movement has been largely a secret one. Until recently, therapists who treat whole families have not published on their methods, and their papers are still quite rare – although we may soon expect a deluge. The secrecy about Family Therapy has two sources: those using this method have been too uncertain about their techniques and results to commit them- selves to print (therapists of individuals have not let this dissuade them), and there has apparently been a fear of charges of heresy because the influence of family members has been considered irrele- vant to the nature and cure of psychopathology in a patient. As a result, since the late 1940’s one could attend psychiatric meetings and hear nothing about Family Therapy unless, in a quiet hotel room, one happened to confess that he treated whole families. Then another therapist would put down his drink and reveal that he too had attempted this type of therapy. These furtive conversations ultimately led to an underground movement of therapists devoted to this most challenging of all types of psychotherapy and this movement is now appearing on the surface. (Haley, 1962) So wrote Jay Haley in the first edition of the pre-eminent journal of the field – Family Process. In these opening remarks Haley alludes to a number of features of the family therapy endeavour. Firstly, its origins lie in the developments of the practice of psychiatric psycho- therapeutic treatment; secondly, it is a practice utilised by clinicians; thirdly, it is presented as being one thing with a unity of purpose; fourthly, in meeting a resistance from professional hegemony and dogma it has a critical almost delinquent stance. It is on this critical stance that we wish to base our analysis of family therapy.

چکیده فارسی

درمان کل یک خانواده، که به طور منظم با هم به صورت گروهی مصاحبه می شود، یک روش جدید در روانپزشکی است. زمانی که خانواده درمانی سرچشمه گرفت، تخمین زدن آن دشوار است، زیرا این جنبش تا حد زیادی مخفی بوده است. تا همین اواخر، درمانگرانی که تمام خانواده‌ها را درمان می‌کنند، روش‌های خود را منتشر نکرده‌اند، و مقالات آنها هنوز بسیار نادر است - اگرچه ممکن است به زودی انتظار یک سیل را داشته باشیم. رازداری در مورد خانواده درمانی دو منبع دارد: کسانی که از این روش استفاده می کنند در مورد تکنیک ها و نتایج خود آنقدر نامطمئن بوده اند که متعهد به چاپ نیستند (درمانگران افراد اجازه نداده اند که آنها را منصرف کند) و ظاهراً ترس از اتهام وجود داشته است. بدعت، زیرا تأثیر اعضای خانواده به ماهیت و درمان آسیب شناسی روانی در بیمار بی ربط تلقی شده است. در نتیجه، از اواخر دهه 1940 می توان در جلسات روانپزشکی شرکت کرد و چیزی در مورد خانواده درمانی نشنید، مگر اینکه در اتاقی آرام در هتل اعتراف کند که تمام خانواده ها را درمان کرده است. سپس یک درمانگر دیگر نوشیدنی خود را کنار می گذاشت و نشان می داد که او نیز این نوع درمان را انجام داده است. این مکالمات پنهانی در نهایت منجر به جنبش زیرزمینی درمانگران شد که به چالش‌برانگیزترین انواع روان‌درمانی اختصاص دادند و این جنبش اکنون در سطح ظاهر می‌شود. (هیلی، 1962) جی هیلی در اولین نسخه از مجله برجسته این رشته - فرآیند خانواده - چنین نوشت. هیلی در این سخنان آغازین به تعدادی از ویژگی های تلاش خانواده درمانی اشاره می کند. اولاً، منشأ آن در پیشرفت عمل درمان روان درمانی روانپزشکی نهفته است. ثانیاً، این عملی است که توسط پزشکان استفاده می شود. ثالثاً، به عنوان یک چیز با وحدت هدف معرفی می شود. چهارم، در مواجهه با مقاومت هژمونی و دگم حرفه ای، موضعی انتقادی تقریباً بزهکارانه دارد. ما می‌خواهیم تحلیل خود را از خانواده‌درمانی مبتنی بر این موضع انتقادی قرار دهیم.