لایب سان

4 A. Battisti of our metropolises, where about 18% of all housing units, numbering about 125 million, are made up of non-permanent structures and more than 30% of temporary dwellings will be in areas subject to noteworthy phenomena of environmental risks [2]. In Europe and in the OECD countries, the same process of human concentration in large urban agglomerations shows models of densely populated cities, with high rates of air pollution and land consumption, with an increasing number of social groups that are subject to socio-economic marginality and consequent housing and health problems [3]. From the beginning, the concept of public health is deeply connected to the social development of mankind within the housing environment, focusing on housing as a problem of primary urgency [4]. In literature, a healthy habitat is tightly connected to the importance of the physical and social environment as a determining factor for health and social equity [5, 6], and is currently character- ized by the COVID-19 pandemic and the POST-COVID transition. Consequently, we are witnessing the exacerbation of all those phenomena of social inequality that have clearly highlighted the structural lack of public spaces and services in the most disadvantaged areas of cities [7]. Due to the fact that this problem affects a quarter of the world’s population, it is clear that it is no longer elusive and that it requires a coordinated and multidisciplinary response. This response must contribute to the improvement of the living conditions of the beneficiary populations not only to ensure the satisfaction of the primary needs for development, but also to make communities less vulnerable to the climate-environmental emergency. In addition, these actions should move in the direction outlined by the major international institutions, which through the Sustainable Development Goals of the UN 2030 Agenda provides for the integration of three dimensions of sustainable development—environmental, social and economic [8]—as a prerequisite for eradicating poverty in all its forms and for ensuring health for all and guaranteeing sustainable cities. Moreover, this approach should be in line with those SDGs among the 17 objectives set out in the Agenda [9] that focus more on these problems, such as the third on the need to ensure health and well-being for all, which focuses on different areas of intervention, including specifically: fighting against epidemics of viral diseases in the world; countering communicable diseases as well as chronic diseases; and, promoting well-being and mental health. Over time, the spread of improved global hygiene had been making significant improvements, especially in the most disadvantaged parts of the world. More generally, attention to environmental factors was the necessary prerequisite for these advances, especially in the reduction of communicable diseases, a process that came partially to a halt during the recent pandemic. Furthermore, by focusing on solving the problems mentioned above, we find the sixth goal concerning the avail- ability of water, with the aim of making water accessible and safe for the population and for ecosystems as a guarantee of survival and good human and natural health. The thirteenth goal promotes actions to combat climate change, and the fifteenth is aimed at protecting and restoring a sustainable use of the terrestrial ecosystem and the eleventh focused on cities with the aim of making them inclusive, safe, resilient and sustainable. In this perspective, cooperation, solidarity and sustainability are Urban Regeneration ... 5 the three dimensions of a synergistic approach to the sustainable development of marginalized communities in Europe and the rest of the world [10]. 2 Public Health: From the Ethical Value to Social Determinants Already in 2010, Michael Marmot together with the UCL Institute of Health Equity research group—in the post-2010 Strategic review of health inequalities in England report entitled “Fair Society, Healthy Lives”, also known as the Marmot review—had highlighted how social determinants, (i.e. the conditions in which people are born, grow up, work, live and age and their access to power, money and resources), are the main factors that determine unfair, avoidable and remediable health inequali- ties among different social groups. The specific social determinants produced and continue to be produce these inequalities include: poverty and deprivation; mobility imposed on precarious low-wage workers; lack of social protection; overcrowded housing; poor protection at work and low standards of health at work; inequality of legal status or residence; stigmatization; inequality of access to acceptable infor- mation on public health; inequality of access to economic care, prevention and vaccination [11]. The report certainly marked a new way of thinking about health, and specifically urban health. No longer can it be considered as a collateral issue to social housing policies, shifting the focus beyond actions strictly focused on social welfare, making the issue of public health one of the cornerstones of practices that concern local devel- opment, urban regeneration, housing policies, security policies, education, services and employment opportunities [12]. The same concept had already been highlighted by Didier Fassin in Critique de la santé publique, when he wrote how public health was characterized by a conviction, necessarily shared among those who claim it, in a common value: health as a public good or asset. This definition—which in the writing of the French anthropologist— should allow us to understand, among the values that a society possesses, how health is the most important among all values. Moreover, in principle, this value is systemat- ically in favor of the collective interest towards a healthy city, or an abstract universe in which the common principle of public health would be realized as a question of ethics and values that must be defended by other values, in particular by economic aspects or values [13]

چکیده فارسی

4 A. Battisti از کلانشهرهای ما، که در آن حدود 18٪ از کل واحدهای مسکونی، که تعداد آنها حدود 125 میلیون نفر است، از سازه های غیر دائمی تشکیل شده است و بیش از 30٪ از خانه های موقت در مناطقی خواهد بود که در معرض پدیده های قابل توجهی هستند. خطرات زیست محیطی [2]. در اروپا و کشورهای OECD، همان فرآیند تمرکز انسان در تراکم‌های شهری بزرگ، مدل‌هایی از شهرهای پرجمعیت، با نرخ بالای آلودگی هوا و مصرف زمین، با افزایش تعداد گروه‌های اجتماعی که در معرض حاشیه‌نشینی اجتماعی-اقتصادی هستند، نشان می‌دهد. و در نتیجه مشکلات مسکن و بهداشت [3]. از ابتدا، مفهوم سلامت عمومی عمیقاً با توسعه اجتماعی بشر در محیط مسکن، با تمرکز بر مسکن به عنوان یک مشکل فوریت اولیه، مرتبط است [4]. در ادبیات، یک زیستگاه سالم به شدت با اهمیت محیط فیزیکی و اجتماعی به عنوان یک عامل تعیین کننده برای سلامت و برابری اجتماعی مرتبط است [5، 6]، و در حال حاضر با همه گیری COVID-19 و پس از COVID-COVID مشخص می شود. انتقال در نتیجه، شاهد تشدید همه آن پدیده‌های نابرابری اجتماعی هستیم که به وضوح کمبود ساختاری فضاها و خدمات عمومی را در محروم‌ترین مناطق شهرها نمایان کرده است. با توجه به اینکه این مشکل یک چهارم جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار می دهد، واضح است که دیگر گریزان نیست و نیاز به پاسخی هماهنگ و چند رشته ای دارد. این واکنش باید به بهبود شرایط زندگی جمعیت‌های ذینفع کمک کند نه تنها برای اطمینان از ارضای نیازهای اولیه برای توسعه، بلکه برای کاهش آسیب‌پذیری جوامع در برابر شرایط اضطراری اقلیمی-محیطی. علاوه بر این، این اقدامات باید در جهتی حرکت کنند که توسط نهادهای بین‌المللی اصلی مشخص شده است، که از طریق اهداف توسعه پایدار دستور کار 2030 سازمان ملل متحد، ادغام سه بعد توسعه پایدار - محیطی، اجتماعی و اقتصادی [8] را به عنوان یک پیش نیاز ریشه کنی فقر در همه اشکال آن و تضمین سلامت برای همه و تضمین شهرهای پایدار است. علاوه بر این، این رویکرد باید در راستای اهداف SDG در میان 17 هدف تعیین شده در دستور کار [9] باشد که بیشتر بر این مشکلات تمرکز دارد، مانند مورد سوم در مورد نیاز به تضمین سلامت و رفاه برای همه، که بر حوزه های مختلف مداخله، از جمله: مبارزه با اپیدمی بیماری های ویروسی در جهان؛ مقابله با بیماری های مسری و همچنین بیماری های مزمن؛ و ارتقاء رفاه و سلامت روان. با گذشت زمان، گسترش بهداشت جهانی بهبود یافته، به ویژه در محروم‌ترین بخش‌های جهان، پیشرفت‌های چشمگیری داشته است. به طور کلی، توجه به عوامل محیطی پیش نیاز لازم برای این پیشرفت ها، به ویژه در کاهش بیماری های واگیر بود، روندی که در طول همه گیری اخیر تا حدی متوقف شد. همچنین با تمرکز بر حل مشکلات ذکر شده در بالا، هدف ششم را در مورد دسترسی به آب، با هدف قابل دسترس و ایمن ساختن آب برای جمعیت و اکوسیستم ها به عنوان ضامن بقا و سلامت انسان و طبیعی می یابیم. . هدف سیزدهم اقدامات برای مبارزه با تغییرات آب و هوایی را ترویج می کند و پانزدهمین هدف با هدف حفاظت و احیای استفاده پایدار از اکوسیستم زمینی و یازدهم با تمرکز بر شهرها با هدف فراگیر، ایمن، انعطاف پذیر و پایدار است. در این منظر، همکاری، همبستگی و پایداری بازآفرینی شهری هستند... 5 ابعاد سه گانه رویکرد هم افزایی به توسعه پایدار جوامع حاشیه نشین در اروپا و سایر نقاط جهان [10]. 2 بهداشت عمومی: از ارزش اخلاقی تا عوامل اجتماعی در حال حاضر در سال 2010، مایکل مارموت به همراه گروه تحقیقاتی مؤسسه عدالت بهداشت UCL - در گزارش بررسی استراتژیک نابرابری های بهداشتی در انگلستان پس از سال 2010 با عنوان "جامعه منصفانه، زندگی سالم"، همچنین به عنوان بررسی مارموت شناخته می‌شود - نشان داده بود که چگونه عوامل اجتماعی (یعنی شرایطی که در آن افراد متولد می‌شوند، رشد می‌کنند، کار می‌کنند، زندگی می‌کنند و سن و دسترسی آنها به قدرت، پول و منابع)، عوامل اصلی تعیین کننده ناعادلانه هستند. نابرابری های بهداشتی قابل اجتناب و قابل اصلاح در میان گروه های مختلف اجتماعی. عوامل تعیین‌کننده اجتماعی خاص که این نابرابری‌ها را تولید کرده و ادامه می‌دهند عبارتند از: فقر و محرومیت. تحرک تحمیل شده بر کارگران ناپایدار با دستمزد پایین؛ عدم حمایت اجتماعی؛ مسکن پر ازدحام؛ حفاظت ضعیف در محل کار و استانداردهای پایین سلامت در محل کار؛ نابرابری وضعیت قانونی یا اقامت؛ انگ زدن; نابرابری در دسترسی به اطلاعات قابل قبول در مورد بهداشت عمومی. نابرابری دسترسی به مراقبت های اقتصادی، پیشگیری و واکسیناسیون [11]. این گزارش مطمئناً نشان دهنده شیوه جدیدی از تفکر در مورد سلامت و به ویژه سلامت شهری است. دیگر نمی توان آن را به عنوان یک موضوع وثیقه برای سیاست های مسکن اجتماعی در نظر گرفت، تمرکز را به سمت اقدامات متمرکز بر رفاه اجتماعی سوق داد و موضوع بهداشت عمومی را به یکی از سنگ بنای اقدامات مربوط به توسعه محلی، بازآفرینی شهری، سیاست های مسکن تبدیل کرد. ، سیاست های امنیتی، آموزش، خدمات و فرصت های شغلی [12]. همان مفهوم قبلاً توسط دیدیه فاسین در Critique de la santé publique برجسته شده بود، زمانی که او نوشت که چگونه سلامت عمومی با اعتقادی مشخص می شود که لزوماً در بین کسانی که ادعای آن را دارند مشترک است، در یک ارزش مشترک: سلامت به عنوان یک کالا یا دارایی عمومی. این تعریف - که در نوشته‌ی انسان‌شناس فرانسوی - به ما اجازه می‌دهد تا در میان ارزش‌هایی که یک جامعه دارد، بفهمیم که چگونه سلامت از همه ارزش‌ها مهم‌تر است. علاوه بر این، در اصل، این ارزش به طور سیستماتیک به نفع منافع جمعی نسبت به یک شهر سالم، یا یک جهان انتزاعی است که در آن اصل مشترک بهداشت عمومی به عنوان یک مسئله اخلاقی و ارزش هایی که باید توسط دیگران دفاع شود، تحقق می یابد. ارزش ها، به ویژه بر اساس جنبه های اقتصادی یا ارزش ها [13]