لایب سان

relationship with the person’s life partner. This relationship is often overlooked or discounted by health professionals as an active source of healing. It is addressed, if at all, only when distress between partners clearly and irrevocably undermines the effectiveness of one partner’s in- dividual therapy. This book focuses particularly on the aftereffects of different kinds of trauma and takes the position that if a person’s con- nection with significant others is not part of the coping and healing pro- cess, then, inevitably, it becomes part of the problem and even a source of retraumatization. As healers, we may sometimes forget the brilliance of ordinary people in healing themselves and the people they love. My client couples have taught me that, in general, we underestimate the ability of a husband to comfort his wife when a traumatic flashback wakes her in the middle of the night. We tend to forget the powerful, positive impact of such events on a survivor. As therapists, we may have focused too much on the individual and underutilized the power of a client’s attachment to a significant other as a natural and potent anti- dote to helplessness and loss. Perhaps the field of couple therapy is now ready to take up the challenge, not only of healing relationships, but of helping couples create relationships that heal the traumatic wounds that life inflicts on so many of us. Why is this the time for the field of couple therapy to address such a challenge

چکیده فارسی

رابطه با شریک زندگی فرد. این رابطه اغلب توسط متخصصان بهداشت به عنوان یک منبع فعال شفا نادیده گرفته می شود. تنها زمانی که ناراحتی بین شرکا به طور واضح و غیرقابل برگشتی اثربخشی درمان فردی یکی از طرفین را تضعیف می‌کند، اگر اصلاً باشد، به آن پرداخته می‌شود. این کتاب به ویژه بر پیامدهای انواع مختلف تروما تمرکز می کند و این موضع را اتخاذ می کند که اگر ارتباط فرد با افراد مهم بخشی از روند مقابله و درمان نباشد، به ناچار بخشی از مشکل و حتی می شود. منبع آسیب مجدد به عنوان شفا دهنده، ممکن است گاهی اوقات درخشش افراد عادی در شفای خود و افرادی که دوستشان دارند را فراموش کنیم. زوج‌های مشتری من به من آموخته‌اند که به‌طور کلی، ما توانایی یک شوهر برای آرامش همسرش را دست کم می‌گیریم، وقتی یک فلاش بک آسیب‌زا او را در نیمه‌شب از خواب بیدار می‌کند. ما تمایل داریم تأثیر قدرتمند و مثبت چنین رویدادهایی را بر یک بازمانده فراموش کنیم. به‌عنوان درمانگر، ممکن است بیش از حد روی فرد تمرکز کرده باشیم و از قدرت دلبستگی مراجع به دیگری به‌عنوان یک پادزهر طبیعی و قوی برای درماندگی و از دست دادن کم استفاده کرده باشیم. شاید رشته زوج درمانی اکنون آماده باشد تا چالش را نه تنها بهبود روابط، بلکه برای کمک به زوج‌ها در ایجاد روابطی که زخم‌های آسیب‌رسانی را که زندگی بر بسیاری از ما وارد می‌کند، التیام بخشد. چرا اکنون زمان آن است که حوزه زوج درمانی به چنین چالشی بپردازد

؟