لایب سان

Introduction Marc Gronwald and Beat Hintermann Climate change is among the most important challenges we face today. Although the severity and distribution of its effects are not known with certainty, it seems clear that every part of the world will be affected in some way, and that the damages are likely to outweigh any potential benefits by a significant margin. Emissions trading schemes (also known as cap-and-trade markets) figure prominently among the policy instruments used to tackle this problem. The largest such market so far, the European Emissions Trading Scheme (EU ETS), started in 2005. Emission permit markets are also increasingly being used outside of Europe — for example, in China, in Canada, and in the United States. The experience gained during the first years of the EU ETS, however, indicates that the task of establishing an emissions trading scheme in the real world, as opposed to in an economic model, is anything but simple. Evidence for the necessary learning process includes the allow- ance price crash observed at the end of Phase I, price volatility in general, and the apparent oversupply during the first two phases. Although the theory behind emissions markets is straightforward and states that they reduce emissions below a certain limit at the least cost, there are several complications that may arise in practice. Particular design features, the prevailing market structure, and interactions with other policy instruments can influence the efficiency of the scheme, in the sense that the abatement costs associated with attaining the emis- sions goal are not minimized. And because no obvious counterfactual exists, the reduction in emissions that can be attributed to the introduc- tion of the EU ETS itself is not known, nor is its economic cost

چکیده فارسی

مقدمه Marc Gronwald و Beat Hintermann تغییر اقلیم یکی از مهم ترین چالش هایی است که امروزه با آن روبرو هستیم. اگرچه شدت و توزیع اثرات آن به طور قطع مشخص نیست، به نظر می رسد واضح است که هر بخش از جهان به نحوی تحت تأثیر قرار خواهد گرفت و احتمالاً خسارات آن به میزان قابل توجهی از منافع احتمالی آن بیشتر خواهد بود. طرح‌های تجارت انتشار (همچنین به عنوان بازارهای سقف و تجارت شناخته می‌شوند) در میان ابزارهای سیاستی مورد استفاده برای مقابله با این مشکل قرار دارند. بزرگترین چنین بازاری تاکنون، طرح تجارت انتشار گازهای گلخانه ای اروپا (EU ETS)، در سال 2005 آغاز شد. بازارهای مجوز انتشار نیز به طور فزاینده ای در خارج از اروپا مورد استفاده قرار می گیرند - به عنوان مثال، در چین، در کانادا، و در ایالات متحده. با این حال، تجربه به‌دست‌آمده در سال‌های اول اتحادیه اروپا ETS نشان می‌دهد که کار ایجاد یک طرح تجارت انتشار گازهای گلخانه‌ای در دنیای واقعی، برخلاف مدل اقتصادی، هر چیزی جز ساده نیست. شواهد برای فرآیند یادگیری ضروری شامل سقوط قیمت کمک هزینه مشاهده شده در پایان فاز I، نوسانات قیمت به طور کلی، و مازاد عرضه آشکار در طول دو فاز اول است. اگرچه تئوری پشت بازارهای انتشار ساده است و بیان می کند که آنها انتشار گازهای گلخانه ای را با کمترین هزینه کمتر از حد معینی کاهش می دهند، اما در عمل ممکن است چندین پیچیدگی وجود داشته باشد. ویژگی‌های طراحی خاص، ساختار بازار غالب و تعاملات با سایر ابزارهای سیاستی می‌تواند بر کارایی طرح تأثیر بگذارد، به این معنا که هزینه‌های کاهش مرتبط با دستیابی به هدف انتشار گازهای گلخانه‌ای به حداقل نمی‌رسد. و از آنجایی که هیچ خلاف آشکاری وجود ندارد، کاهش انتشار گازهای گلخانه ای که می تواند به معرفی EU ETS نسبت داده شود، شناخته شده نیست، همچنین هزینه اقتصادی آن نیز مشخص نیست