لایب سان

Taking a fresh look at the first two centuries of French colonialism in the Americas, this book answers the long-standing question of how and how well Indigenous Americans and the Europeans who arrived on their shores communicated with each other. French explorers and colonists in the sixteenth century noticed that Indigenous peoples from Brazil to Canada used signs to communicate. The French, in response, quickly embraced the nonverbal as a means to overcome cultural and language barriers. Celine Carayon's close examination of their accounts enables her to recover these sophisticated Native practices of embodied expressions.

In a colonial world where communication and trust were essential but complicated by a multitude of languages, intimate and sensory expressions ensured that French colonists and Indigenous peoples understood each other well. Understanding, in turn, bred both genuine personal bonds and violent antagonisms. As Carayon demonstrates, nonverbal communication shaped Indigenous responses and resistance to colonial pressures across the Americas just as it fueled the imperial French imagination. Challenging the notion of colonial America as a site of misunderstandings and insurmountable cultural clashes, Carayon shows that Natives and newcomers used nonverbal means to build relationships before the rise of linguistic fluency--and, crucially, well afterward.
 

چکیده فارسی

با نگاهی تازه به دو قرن اول استعمار فرانسه در قاره آمریکا، این کتاب به این سوال دیرینه پاسخ می‌دهد که چگونه و چگونه بومیان آمریکایی و اروپایی‌هایی که به سواحل خود رسیده‌اند با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند. کاشفان و استعمارگران فرانسوی در قرن شانزدهم متوجه شدند که مردم بومی از برزیل تا کانادا از علائمی برای برقراری ارتباط استفاده می کردند. فرانسوی ها در پاسخ، به سرعت غیرکلامی را به عنوان وسیله ای برای غلبه بر موانع فرهنگی و زبانی پذیرفتند. بررسی دقیق گزارش‌های سلین کاریون او را قادر می‌سازد تا این شیوه‌های پیچیده بومی عبارات تجسم‌یافته را بازیابی کند.

در دنیای استعماری که در آن ارتباطات و اعتماد ضروری بود، اما با تعداد زیادی زبان پیچیده بود، عبارات صمیمی و حسی تضمین می‌کرد که استعمارگران فرانسوی و مردم بومی یکدیگر را به خوبی درک می‌کردند. درک، به نوبه خود، پیوندهای شخصی واقعی و تضادهای خشونت آمیز را ایجاد کرد. همانطور که Carayon نشان می دهد، ارتباطات غیرکلامی واکنش های بومی و مقاومت در برابر فشارهای استعماری در سراسر قاره آمریکا را شکل داد، همانطور که تخیل امپراتوری فرانسوی را تقویت کرد. کاریون با به چالش کشیدن مفهوم آمریکای استعماری به عنوان محل سوء تفاهم ها و درگیری های غیرقابل حل فرهنگی، نشان می دهد که بومیان و تازه واردان از ابزارهای غیرکلامی برای ایجاد روابط قبل از ظهور روانی زبانی - و مهمتر از آن پس از آن استفاده می کردند.