لایب سان

Before going further with a review of technology and how it has been incorporated into the emergency management profession, it must first be explained what the differences are between emergencies, disasters, and catastrophes. Emergencies are the most typical, day-to-day type of events that involve fire and police agencies. These are the daily traffic accidents, house fires, heart attacks, and lost or missing person’s type of low-level events. First responder agencies are sized and equipped to handle these events. Should there be a larger-scale emergency that exceeds the capabilities of a single department, e.g., a mass shooting of five people or a large apartment fire, agencies can call upon other like agencies from neighboring jurisdictions to come and assist them. It is these events that usually do not include the use of emergency management resources. Emergencies are considered routine. Disasters are those types of events that exceed the normal capabilities of first responder agencies and require a more coordinated response to the situation either due to the large scale of a disaster or the number of people or properties that are being impacted. Flooding is the most common disaster. Other natural disasters caused by severe weather include tornadoes, winter storms, and hurricanes. Human- caused events can also tip the scale of an event. These can include terrorism, hazardous material incidents, cybersecurity attacks, and the like. In the above cases, a more coordinated response is needed. Typically, a jurisdiction will activate what is called an emergency operations center (EOC) where representatives from a wide range of agencies and even the private sector can come together physically to coordinate a response to the events impacting the community. Each level of government, from a city to a county, to the state and even the federal government will operate an EOC in a disaster situation. Catastrophes are disasters on a much bigger scale. The impacts to people and property are the same as you see in disasters, only with either a larger footprint or more devastating impact to, for example, a high population density geographic area. A catastrophe will automatically require the injection of federal resources and other states outside of the impacted area due to the overwhelming impact of the disaster. An example for what will be categorized as a catastrophe will be a full-rip Cascadia subduction fault earthquake that impacts the coasts of the states of Washington, Oregon, and parts of Northern California. Local and immediately available regional resources will be overwhelmed. Emergency Management’s Journey with Technology 5 The challenge of technology is that it is likely to be used daily for emergencies and then also be needed for disasters and even catastrophes. The ability of technology to “scale up” is one of the challenges people and agencies must plan for. Additionally, with the larger-scale events, electrical power may not be available, so an overdependence on technology can hinder a community’s response at the worst possible moment. Communities must look at mitigating all the possible impacts that could take their technology “offline” when the solutions provided by the technological system are at their highest need. Another challenge with any technology being used in a larger event is the interoperability of the technology across the first responder and federal assets coming to assist in responding to the disaster. Much money has been invested in communications interoperability, following the events of the terrorist attacks of 9/11, which in itself remains a challenge. As we continue to adopt more sophisticated technological systems, not all of them will be interoperable across the responding agencies that flow into a disaster zone to assist with the response and recovery operations. History of Emergency Management The Civil Defense Era It is important to put the history of emergency management into context. Before there was an emergency management profession, there was civil defense. Civil defense sprung from the beginnings of the Cold War and the threat of nuclear attack by the Soviet Union. Once intercontinental ballistic missiles with nuclear warheads were developed, the need for an organized function of civil defense was promulgated. The primary activities of the civil defense era focused on trying, to the best of the nation’s capability, to have the maximum number of people survive a nuclear attack. The planning function was oriented on two major areas. The first area was identifying publicly available civil defense shelters. These were primarily commercial buildings made out of concrete, steel, and stone. The basements of these buildings were identified as places where people could congregate and achieve some modicum of protection from an initial nuclear blast and the subsequent nuclear fallout that would follow. The second planning function included planning for the evacuation of major population centers that were believed to be targets in a nuclear war. The principal function of the planning was purely evacuating people out of cities with little thought to where they would go or how they would be cared for following the evacuatio

چکیده فارسی

قبل از بررسی بیشتر فناوری و نحوه ادغام آن در حرفه مدیریت اضطراری، ابتدا باید توضیح داده شود که چه تفاوت هایی بین شرایط اضطراری، بلایا و بلایا وجود دارد. موارد اضطراری معمولی ترین نوع رویدادهای روزمره هستند که سازمان های آتش نشانی و پلیس را درگیر می کنند. اینها حوادث ترافیکی روزانه، آتش‌سوزی خانه‌ها، حملات قلبی، و رویدادهای سطح پایین افراد گمشده یا گم شده هستند. سازمان‌های پاسخ‌دهنده برای رسیدگی به این رویدادها اندازه و مجهز هستند. اگر یک وضعیت اضطراری در مقیاس بزرگ‌تر وجود داشته باشد که از توانایی‌های یک بخش فراتر باشد، به عنوان مثال، تیراندازی دسته جمعی به پنج نفر یا آتش‌سوزی بزرگ آپارتمان، آژانس‌ها می‌توانند از آژانس‌های مشابه دیگر از حوزه‌های قضایی همسایه تماس بگیرند تا به آنها کمک کنند. این رویدادها هستند که معمولاً شامل استفاده از منابع مدیریت اضطراری نمی شوند. موارد اضطراری امری عادی تلقی می شوند. بلایا آن دسته از رویدادها هستند که از توانایی های عادی سازمان های واکنش دهنده فراتر می روند و به دلیل مقیاس بزرگ فاجعه یا تعداد افراد یا دارایی هایی که تحت تأثیر قرار می گیرند، نیاز به واکنش هماهنگ تری نسبت به وضعیت دارند. سیل شایع ترین فاجعه است. سایر بلایای طبیعی ناشی از آب و هوای سخت عبارتند از گردباد، طوفان زمستانی و طوفان. رویدادهای ناشی از انسان نیز می توانند مقیاس یک رویداد را افزایش دهند. اینها می تواند شامل تروریسم، حوادث مواد خطرناک، حملات امنیت سایبری و موارد مشابه باشد. در موارد فوق، پاسخ هماهنگ تری لازم است. به طور معمول، یک حوزه قضایی چیزی را فعال می کند که مرکز عملیات اضطراری (EOC) نامیده می شود که در آن نمایندگان طیف گسترده ای از آژانس ها و حتی بخش خصوصی می توانند به صورت فیزیکی گرد هم آیند تا واکنشی را به رویدادهایی که جامعه را تحت تأثیر قرار می دهند هماهنگ کنند. هر سطح از دولت، از یک شهر به یک شهرستان، به ایالت و حتی دولت فدرال، یک EOC را در شرایط فاجعه اجرا می کند. فجایع بلایایی در مقیاس بسیار بزرگتر هستند. تأثیرات بر افراد و دارایی‌ها همان است که در بلایا مشاهده می‌کنید، فقط با تأثیر بیشتر یا تأثیر مخرب‌تر، برای مثال، یک منطقه جغرافیایی با تراکم جمعیت بالا. یک فاجعه به طور خودکار به تزریق منابع فدرال و سایر ایالت ها خارج از منطقه آسیب دیده به دلیل تأثیر شدید فاجعه نیاز دارد. یک مثال برای آنچه که به عنوان فاجعه طبقه بندی می شود، زمین لرزه گسل فرورانش کامل کاسکادیا است که سواحل ایالت های واشنگتن، اورگان و بخش هایی از کالیفرنیای شمالی را تحت تاثیر قرار می دهد. منابع محلی و فوراً در دسترس منطقه ای غرق خواهند شد. سفر مدیریت اضطراری با فناوری 5 چالش فناوری این است که احتمالاً روزانه برای مواقع اضطراری استفاده می شود و سپس برای بلایا و حتی بلایا نیز مورد نیاز است. توانایی فناوری در «مقیاس‌سازی» یکی از چالش‌هایی است که مردم و سازمان‌ها باید برای آن برنامه‌ریزی کنند. علاوه بر این، با رویدادهای بزرگتر، ممکن است برق در دسترس نباشد، بنابراین وابستگی بیش از حد به فناوری می تواند مانع از واکنش جامعه در بدترین لحظه ممکن شود. جوامع باید به کاهش همه تأثیرات احتمالی که می تواند فناوری آنها را "آفلاین" کند، زمانی که راه حل های ارائه شده توسط سیستم فناورانه در بالاترین نیاز آنها باشد، نگاه کنند. چالش دیگر در مورد هر فناوری که در یک رویداد بزرگتر مورد استفاده قرار می گیرد، قابلیت همکاری فناوری در سراسر اولین پاسخ دهنده و دارایی های فدرال است که برای کمک به واکنش به فاجعه می آیند. پس از حوادث تروریستی 11 سپتامبر، که به خودی خود یک چالش باقی مانده است، پول زیادی در قابلیت همکاری ارتباطات سرمایه گذاری شده است. همانطور که ما به اتخاذ سیستم‌های فن‌آوری پیچیده‌تر ادامه می‌دهیم، همه آنها در میان آژانس‌های پاسخ‌دهنده که برای کمک به عملیات واکنش و بازیابی به منطقه فاجعه سرازیر می‌شوند، قابل همکاری نخواهند بود. تاریخچه مدیریت اضطراری دوران دفاع غیرنظامی مهم است که تاریخچه مدیریت اضطراری را در متن قرار دهیم. قبل از اینکه حرفه مدیریت اضطراری وجود داشته باشد، دفاع مدنی وجود داشت. دفاع مدنی از آغاز جنگ سرد و تهدید حمله اتمی توسط اتحاد جماهیر شوروی سرچشمه گرفت. هنگامی که موشک های بالستیک قاره پیما با کلاهک هسته ای توسعه یافتند، نیاز به عملکرد سازمان یافته دفاع غیرنظامی اعلام شد. فعالیت‌های اولیه دوران دفاع غیرنظامی بر تلاش، تا حد توان کشور، برای زنده ماندن حداکثری افراد از حمله هسته‌ای متمرکز بود. تابع برنامه ریزی بر دو حوزه اصلی متمرکز بود. اولین منطقه شناسایی پناهگاه های دفاع مدنی در دسترس عموم بود. اینها عمدتاً ساختمانهای تجاری بودند که از بتن، فولاد و سنگ ساخته شده بودند. زیرزمین‌های این ساختمان‌ها به‌عنوان مکان‌هایی شناسایی شدند که افراد می‌توانستند در آن تجمع کنند و از یک انفجار هسته‌ای اولیه و پس از آن پس از آن، محافظت کمی داشته باشند. دومین کارکرد برنامه ریزی شامل برنامه ریزی برای تخلیه مراکز عمده جمعیتی بود که گمان می رفت در یک جنگ هسته ای هدف باشند. کارکرد اصلی برنامه ریزی صرفاً تخلیه مردم از شهرها بود با اندک فکر کردن به اینکه به کجا بروند یا چگونه از آنها مراقبت شود پس از تخلیه