لایب سان

The Sahrawi and Afghan refugee youth in the Middle East have been stereotyped regionally and internationally: some have been objectified as passive victims; others have become the beneficiaries of numerous humanitarian aid packages which presume the primacy of the Western model of child development. This book compares and contrasts both the stereotypes and Western-based models of humanitarian assistance among Sahrawi youth with the lack of programming and near total self-sufficiency of Afghan refugee youth in Iran. Both extremes offer an important opportunity to further explore the impact which forced migration and prolonged conflict have had, and continue to have, on the lives of these refugee youth and their families. This study examines refugee communities closely linked with the United Nations High Commission for Refugees (UNHCR) and a host of other UN agencies in the case of the Sahrawi and near total lack of humanitarian aid in the case of Afghan refugees in Iran.

چکیده فارسی

جوانان صحراوی و پناهنده افغان در خاورمیانه در سطح منطقه ای و بین المللی کلیشه شده اند: برخی به عنوان قربانیان منفعل تبدیل شده اند. برخی دیگر از بسته‌های کمک‌های بشردوستانه متعددی بهره‌مند شده‌اند که اولویت الگوی غربی رشد کودک را فرض می‌کنند. این کتاب هم کلیشه‌ها و هم مدل‌های غربی کمک‌های بشردوستانه را در میان جوانان صحراوی با فقدان برنامه‌ریزی و تقریباً خودکفایی کامل جوانان پناهنده افغان در ایران مقایسه و مقایسه می‌کند. هر دو افراط فرصت مهمی را برای بررسی بیشتر تأثیر مهاجرت اجباری و درگیری های طولانی مدت بر زندگی این جوانان پناهنده و خانواده هایشان ارائه می دهند. این مطالعه به بررسی جوامع پناهندگان مرتبط نزدیک با کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد (UNHCR) و تعدادی دیگر از آژانس‌های سازمان ملل در مورد صحراوی و کمبود تقریباً کامل کمک‌های بشردوستانه در مورد پناهندگان افغان در ایران می‌پردازد.