لایب سان

Unseeing spouses and parents are not a rarity in real life; they are certainly familiar to those engaged in family therapy. Many people do not see. The consequences of such metaphorical blindness can be far reaching: when there is no insight into our own motives (and into those of others), we are on auto-pilot, we repeat our own past behaviors, dysfunctional as they may have been, unquestioningly copy the acts and opinion of others, bring unhealthy patterns of behavior from our family of origin to our nuclear family, all this without examining what builds relationships and what destroys them. Unless we stop and reflect, we cannot learn from past mistakes, and so we find ourselves in the same painful situations again and again

چکیده فارسی

نادیدن همسر و والدین در زندگی واقعی امری نادر نیست. آنها مطمئناً برای کسانی که در خانواده درمانی مشغول هستند آشنا هستند. خیلی ها نمی بینند. پیامدهای چنین نابینایی استعاری می تواند بسیار گسترده باشد: وقتی بینشی نسبت به انگیزه های خودمان (و دیگران) وجود ندارد، ما در خلبان خودکار هستیم، رفتارهای گذشته خود را تکرار می کنیم، هر چند ناکارآمد باشد، بدون چون و چرا. اعمال و نظرات دیگران را کپی کنید، الگوهای رفتاری ناسالم را از خانواده اصلی خود به خانواده هسته ای خود بیاورید، همه اینها بدون بررسی اینکه چه چیزی روابط را ایجاد می کند و چه چیزی آنها را از بین می برد. تا زمانی که متوقف نشویم و فکر نکنیم، نمی توانیم از اشتباهات گذشته درس بگیریم، و بنابراین بارها و بارها خود را در همان موقعیت های دردناک می یابیم