لایب سان

ly nine-month period preceding the general presidential election in November, each state holds a primary or caucus in which voters select their preference for one of their party’s presidential candidates. Based on the results of these contests, delegates are awarded to each candidate. The candidate with a majority of delegates at the end of the process is officially endorsed as the party’s nominee for president at the party’s national convention held during the summer prior to the November presidential election. If no candidate receives a majority of the delegates, a further process is enacted during the national conventions to determine the party’s final nominee. In this book, we examine how this delegate allocation process occurs, from the initial division of delegates among states, to the classification of state and local delegates, to the awarding of delegates to the presidential candidates. Throughout, we focus on the role that apportionment plays in the many stages of delegate allocation. Apportionment problems arise any time a finite resource, such as a set of delegates, must be divided among several constituencies based on some criterion of proportion- ality, under the restriction that each share must be a nonnegative whole number. In primaries, apportionment problems occur when states are initially allocated dele- gates based on a combination of their population and previous voting patterns and when these delegates are then split among smaller geographic regions, such as con- gressional districts. Apportionment problems also arise after ballots are tallied for a state primary election, when candidates receive delegates based on their percentage of the vote share. © The Author(s), under exclusive license to Springer Nature Switzerland AG 2023 M. A. Jones et al., Delegate Apportionment in the US Presidential Primaries, Studies in Choice and Welfare, https://doi.org/10.1007/978-3-031-24954-9_1 3 4 1 Apportionment in the US Presidential Primaries Mathematically, the allocation of delegates is similar to other well-known appor- tionment problems such as determining representation in the US House of Rep- resentatives or party seats in a legislative body using proportional representation. However, the implementation of apportionment methods for delegate allocation in the primaries, as well as the criteria by which methods should be evaluated, are sufficiently different to warrant a close examination. In this chapter, we provide an introduction to the primary process. Section 1.1 gives a brief overview of how delegates are allocated in the US presidential primaries. In Sect. 1.2, the apportionment problem is described more generally, and some of the historical considerations for determining the number of representatives each state receives in the US House of Representatives are summarized. In Sect. 1.3, we characterize formally the apportionment problem and define several well-known apportionment methods. Section 1.4 provides a brief history of the delegate selection process in the US presidential primaries; this section also includes a description of how the primaries evolved into their current structure. In Sect. 1.5, we summarize some of the ways in which delegate apportionment raises different questions from apportionment in other contexts. 1.1 Apportionment and the Primaries The modern system by which the Republican Party and Democratic Party select their presidential candidates dates roughly from the late 1960s. Prior to this, decisions were largely made during national conventions, where compromises were brokered among party officials and leaders who had influence over large blocs of state del- egates (Coleman 2012). This process reached a head during the 1968 Democratic Convention when party officials nominated former Vice President and Minnesota Senator Hubert Humphrey despite wide-spread support for former Attorney General Robert Kennedy. The ensuing protests are largely credited with initiating widespread changes, leading ultimately to the system currently in place. Since the 1960s, first the Democratic Party, and then the Republican Party, enacted a series of reforms designed broadly to increase public input into the candidate selec- tion process while ensuring that the eventual nominee had the best chance of winning the general election. Overall, these reforms have had the effect of standardizing the timeline and the way in which states hold contests, and how delegates are selected. While some of these reforms concern internal party structure or procedural rules, many of them affect not only how delegates are allocated among states and districts before the election, but also how delegates are distributed among the candidates fol- lowing the primary elections. The current delegate allocation process is a product of these reforms. While changes continue to be made, the last several primaries have been sufficiently stable to allow an analysis of the current rules. Prior to the start of the primary season, the national parties determine how many delegates to award each state party. A state party’s number of delegates is generally based on a combination of how many party members reside in the state, the number 1.1 Apportionment and the Primaries 5 of registered voters, and prior election results. In the Democratic primary, a portion of these delegates is allocated to each congressional district (CD) based on similar factors within the district. In the Republican primary, each CD automatically receives three delegates. After a state’s primary or caucus is held, an apportionment method is used to award delegates to each candidate based on the proportion of the vote the candidate received. Delegates are awarded at both the state and district level. In the Republican primary, state parties decide on what apportionment method to use, often creating their own methods. In the Democratic primary, each state party uses the same apportionment method, but there is variability in how delegates are awarded in the caucuses. Apportionment methods are widely studied for their roles in determining political and party representation. In the US, the 435 members of the House of Representatives are redistributed among the 50 states every ten years following the decennial census based on each state’s share of the population. Apportionment methods are also used to allocate members of the European Parliament among member countries. Both of these examples illustrate how apportionment is used to determine representation across different geographic constituencies. In a different setting, apportionment methods are also used to allocate seats in legislative bodies among different political parties based on their shares of the vote. In this context, apportionment methods determine representation across different political constituencies. The apportionment problems that arise in the presidential primaries share com- monalities with these situations, but also exhibit differences. Historically, apportion- ment methods used to allocate seats in the US House of Representatives have been evaluated for their degree of bias—the degree to which they favor either large or small states. Observations from 200 years of data from the census have given rise to an understanding of different methods’ bias, and their strengths and weaknesses more generally. The strengths include desirable properties, such as population monotonic- ity, where states which grow quickly in relative terms cannot lose seats to states that grow more slowly. The weaknesses are often framed as counterintuitive properties (or paradoxes), such as the Alabama paradox, where the number of House seats a state receives decreases despite the number of total representatives to be allocated increasing (while each state’s population remains fixed). In contrast to geographic-based apportionment, studies of apportionment for pro- portional representation have been less concerned with bias than with questions about how seat allocation impacts whether parties are able to form a majority government or to build stable party coalitions. In this situation, bias may be viewed favorably– whether in favor of large parties to encourage coalition building, or in favor of small parties to encourage a diversity of opinions. Apportionment methods are also com- pared based on the percentage of votes necessary or sufficient to receive a certain number of seats. This latter idea is embodied in the thresholds of inclusion (the vote shares below which a party cannot possibly receive a certain number of seats) and exclusion (the vote shares above which a party cannot fail to receive a certain number of seats). Other comparisons between methods are complicated by the fact that many proportional representation systems also employ a cutoff—a minimal percentage of votes a party must receive to have their votes count. 6 1 Apportionment in the US Presidential Primaries For the delegate allocation process in the presidential primaries, the first step of allocating delegates among the states is similar in spirit to apportionment in the US House of Representatives, with the proportionality criterion based not on state population but on compound measures related to the strength of the party in the state. In this step, a lack of bias is preferable. However, the final step in which delegates are allocated to candidates is more similar to apportionment in a legislative body, where bias is less of a concern. Similar to the case of party representation, bias may actually be desirable in delegate apportionment. Bias toward stronger candidates in the primaries helps narrow the field of can- didates and builds consensus in the selection of a party’s final nominee, while bias toward weaker candidates encourages a broad range of party members’ views. In addition, presidential primaries often apply cutoffs to keep inconsequential votes (sometimes for a candidate from another party) from affecting the calculations. Applications of apportionment methods to delegate allocation also have some unique features. One concerns the effects of aggregation, as when delegates are awarded to candidates in each CD in a state and then summed, rather than awarded in a single state-wide contest. Another feature is the use of apportionment at different points in the process, resulting in a composition or nesting of apportionment methods whose outcome may deviate greatly from true proportionality. The evaluation of apportionment methods in presidential primaries also differs in their susceptibility to paradoxes. Indeed, many of the well-known paradoxes dis- covered when apportioning the US House of Representatives are less relevant when assigning delegates to candidates. In the context of delegate allocation, the Alabama paradox corresponds to the situation when an increase in the total number of dele- gates results in a candidate receiving fewer delegates. This situation does not arise because the number of delegates is fixed during the primary season. On the other hand, the incorporation of cutoffs for delegate allocation may cause some apportion- ment methods to suffer the elimination paradox—when the elimination of a weaker candidate results in a stronger candidate receiving fewer delegates. We explore these ideas further in Chap. 6. A comprehensive historical and mathematical account of apportionment to the US House can be found in Balinski and Young (2001). A thorough analysis of apportionment in European parliaments is considered in Pukelsheim (2017). While the use of apportionment both in the US House of Representatives and in proportional representation has been well-studied, there has been little analysis of the applications of apportionment in the US presidential primaries or in the mathematical framework of delegate allocation more broadly. Geist et al. (2010) examine the effect of using Hamilton’s method in the Demo- cratic Party Delegate Selection Rules. Jones, McCune, and Wilson look at the effect of cutoffs on the Democratic selection process (Jones et al. 2019) and analyze the methods used in the state Republican primaries (Jones et al. 2020). This book takes a more comprehensive approach, examining the allocation of delegates in both parties throughout the whole primary process. 1.2 What is the Apportionment Problem? 7 1.2 What is the Apportionment Problem? In the US, apportionment is best known for its role in determining the composition of the House of Representatives. The number of House seats has increased from 65 representatives in 1789 to the current 435 representatives, fixed as part of the Apportionment Act of 1911. This act set the cap at 433 seats but included increases of one seat each for when Alaska and Hawaii were granted statehood. Each state receives a number of representatives based on its proportion of the country’s population. Mathematically, this is the same problem as allocating delegates to candidates based on their shares of the popular vote. In either case, an apportionment problem arises because the number of seats or delegates awarded must be integers. There are multiple approaches to solving these apportionment problems. Because the question of congressional apportionment is familiar in the US, we use this setting to explore some of these approaches. House apportionment traces its origin to the following passage from Article I Section 2 of the US Constitution: Representatives [to the US House] and direct taxes shall be apportioned among the several states which may be included in this union, according to their respective numbers . . . In simpler terms, if a state has p% of the nation’s population then that state should receive p% of the seats in the US House of Representatives. Proportional representation as a model for fair representation is seemingly universal: governmental structures across the world are built on this principle. But while the concept is intuitive and easy to understand, it is not always easy to implement. At the heart of the problem is that representation is usually based on individuals, who are indivisible. To illustrate the kind of difficulties that can arise, consider the following example. Example 1.1 Suppose a small country has 100 seats in its house of representatives and contains five states A, B, C, D, and E, whose populations are shown in Table 1.1, totaling 100,000 people. The second row identifies each state’s quota—the percent- age of a state’s population multiplied by the total number of seats. A state’s quota represents the number of seats that each state would receive in a purely proportional allocation if house seats were divisible. Given these quotas, how should the 100 seats be distributed to the states? The intuitive solution to the question posed in Example 1.1 is to round each quota to the nearest integer. This leads to an apportionment of (54, 19, 17, 6, 3), resulting in an under allocation of 1 seat. Thus, apportioning seats are not merely a matter Table 1.1 Example with 100 seats to apportion among 5 states with a total population of 100,000 State A B C D E Population 54,440 19,380 17,290 6370 2520 Quota 54.44 19.38 17.29 6.37 2.52 8 1 Apportionment in the US Presidential Primaries of standard rounding. What if we accepted the apportionment of (54, 19, 17, 6, 3), thereby changing the size of the house to 99? There are two problems with this solution. First, the size of the house is often prescribed by law. Second, and more importantly, if the house size changes, then the quotas do as well. In this example, if the house size were changed to 99 then the quota of state E falls to 2.4948, in which case standard rounding allocates only 2 seats to E, for a total of 98 seats. This kind of reasoning can result in a non-ending cycle where changing the house size to accommodate nearest integer rounding leads to a change in quotas which leads in turn to another potential change in the house size. Although this is probably not the reason why the size of the house is fixed in practice, it certainly supports that the house size should be fixed in apportionment theory. Assuming then that we must allocate all 100 seats in Example 1.1, there are several possible apportionments that might be appropriate depending on the context including the following: • (55, 19, 17, 6, 3): This apportionment would be advocated by Alexander Hamil- ton, who proposed a method to allocate seats in the first US House following the 1790 census. He stipulated that each state should be apportioned the integer part of its quota, and the remaining k seats should be allocated one at a time to the k states with largest fractional parts. In this example, rounding down the states’ quotas allocates a total of 98 seats. States A and E have the two largest fractional parts and thus each is awarded an additional seat. As an added bonus, (55, 19, 17, 6, 3) is the integer lattice point in R5 that is closest to (54.44, 19.38, 17.29, 6.37, 2.52) in the standard Euclidean metric, and thus there is a natural distance argument for this apportionment because it is the closest apportionment to the vector of quotas. Hence, one could argue that (55, 19, 17, 6, 3) is the most fair or most proportional apportionment. • (54, 19, 17, 7, 3): Beginning with each state receiving the integer value of their quotas, this allocation gives the two remaining seats one each to the states with the smallest populations. For state A, having 55 versus 54 seats probably does not make much of a difference in terms of the state’s representation. For a smaller state like E, on the other hand, the difference between 2 and 3 seats creates a sizable difference in the state’s quality of representation, an argument for smaller states to be given a boost at the expense of larger states. • (55, 20, 17, 6, 2): As before, each state receives initially the integer value of its quota, leaving two seats to be allocated. In this allocation, the two remaining seats are awarded to the states with the largest populations, ensuring that the proportional advantage given to any state by rounding up is minimized. This approach may be reasonable if this country also has a senate-type body that operates like the US Senate where each state receives 2 senators regardless of size. Since that body has an explicit bias in favor of small states, it might make sense to favor the large states in the house of representatives as this apportionment does. • (56, 19, 17, 6, 2): This apportionment takes a different approach, based on the idea that each representative should represent roughly 10,000/100 = 1000 peo- ple. Thus, we consider each state’s population divided by 1000. Of course these

چکیده فارسی

در دوره نه ماهه قبل از انتخابات ریاست جمهوری عمومی در نوامبر، هر ایالت یک انتخابات مقدماتی یا گروهی برگزار می کند که در آن رأی دهندگان اولویت خود را برای یکی از نامزدهای ریاست جمهوری حزب خود انتخاب می کنند. بر اساس نتایج این رقابت ها به هر نامزد نمایندگانی تعلق می گیرد. نامزدی که اکثریت نمایندگان را در پایان پروسه داشته باشد، رسماً به عنوان نامزد حزب برای ریاست جمهوری در همایش ملی حزب که در تابستان قبل از انتخابات ریاست جمهوری نوامبر برگزار شد، تأیید می شود. اگر هیچ کاندیدایی اکثریت نمایندگان را به دست نیاورد، روند دیگری در طول کنوانسیون های ملی برای تعیین نامزد نهایی حزب تصویب می شود. در این کتاب، نحوه انجام این فرآیند تخصیص نمایندگان را بررسی می کنیم، از تقسیم اولیه نمایندگان بین ایالت ها، طبقه بندی نمایندگان ایالتی و محلی، تا اعطای نمایندگان به نامزدهای ریاست جمهوری. در سراسر، ما بر نقشی که تقسیم در بسیاری از مراحل تخصیص نمایندگان ایفا می کند، تمرکز می کنیم. هر زمانی که یک منبع محدود، مانند مجموعه ای از نمایندگان، باید بر اساس معیار تناسب بین چندین حوزه انتخابیه تقسیم شود، با این محدودیت که هر سهم باید یک عدد صحیح غیرمنفی باشد، مشکلات تقسیم به وجود می آید. در انتخابات مقدماتی، مشکلات تقسیم زمانی اتفاق می‌افتد که در ابتدا به ایالت‌ها نمایندگان بر اساس ترکیبی از جمعیت و الگوهای رأی‌گیری قبلی اختصاص داده می‌شد و زمانی که این نمایندگان بین مناطق جغرافیایی کوچک‌تر، مانند مناطق کنگره تقسیم می‌شوند. مشکلات تقسیم بندی نیز پس از جمع آوری آرا برای انتخابات مقدماتی ایالتی، زمانی که نامزدها نمایندگان را بر اساس درصد سهم خود دریافت می کنند، ایجاد می شود. © نویسندگان، تحت مجوز انحصاری Springer Nature Switzerland AG 2023 M. A. Jones et al., Delegate Apportionment در انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری ایالات متحده، مطالعات در انتخاب و رفاه، https://doi.org/10.1007/978-3- 031-24954-9_1 3 4 1 تقسیم بندی در انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری ایالات متحده از نظر ریاضی، تخصیص نمایندگان مشابه دیگر مشکلات شناخته شده تقسیم بندی مانند تعیین نمایندگی در مجلس نمایندگان ایالات متحده یا کرسی های حزب در یک نهاد قانونگذاری است. با استفاده از نمایندگی تناسبی با این حال، اجرای روش‌های تخصیص برای تخصیص نمایندگان در انتخابات مقدماتی، و همچنین معیارهایی که روش‌ها باید توسط آن‌ها ارزیابی شوند، به اندازه‌ای متفاوت هستند که نیاز به بررسی دقیق دارند. در این فصل، مقدمه ای بر فرآیند اولیه ارائه می کنیم. بخش 1.1 یک نمای کلی از نحوه تخصیص نمایندگان در انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری ایالات متحده ارائه می دهد. در بخش 1.2، مشکل تقسیم به طور کلی توضیح داده شده است، و برخی از ملاحظات تاریخی برای تعیین تعداد نمایندگانی که هر ایالت در مجلس نمایندگان ایالات متحده دریافت می کند، خلاصه شده است. در بخش 1.3، ما به طور رسمی مشکل تقسیم را مشخص می کنیم و چندین روش تقسیم بندی معروف را تعریف می کنیم. بخش 1.4 تاریخچه مختصری از روند انتخاب نمایندگان در انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری ایالات متحده ارائه می دهد. این بخش همچنین شامل توضیحی در مورد چگونگی تبدیل حزب اولیه به ساختار فعلی خود است. در بخش 1.5، ما برخی از راه هایی را که در آن تقسیم نمایندگان سؤالات متفاوتی را نسبت به تقسیم در زمینه های دیگر مطرح می کند، خلاصه می کنیم. 1.1 تقسیم بندی و انتخابات مقدماتی سیستم مدرنی که حزب جمهوری خواه و حزب دموکرات نامزدهای ریاست جمهوری خود را انتخاب می کنند تقریباً به اواخر دهه 1960 باز می گردد. قبل از این، تصمیمات عمدتاً در طول کنوانسیون های ملی گرفته می شد، جایی که مصالحه میان مقامات حزب و رهبرانی که بر بلوک های بزرگ نمایندگان دولتی نفوذ داشتند، میانجی گری می شد (کلمن 2012). این روند در طول کنوانسیون دموکرات در سال 1968 زمانی که مقامات حزب معاون رئیس جمهور سابق و سناتور مینه سوتا، هوبرت هامفری را با وجود حمایت گسترده از رابرت کندی، دادستان کل سابق، نامزد کردند، به اوج رسید. اعتراضات متعاقب آن تا حد زیادی باعث ایجاد تغییرات گسترده ای می شود که در نهایت به سیستم فعلی منجر می شود. از دهه 1960، ابتدا حزب دموکرات و سپس حزب جمهوری خواه، مجموعه ای از اصلاحات را به اجرا گذاشتند که به طور گسترده برای افزایش مشارکت عمومی در فرآیند انتخاب نامزدها طراحی شده بود و در عین حال اطمینان حاصل کرد که نامزد نهایی بهترین شانس را برای برنده شدن در انتخابات عمومی دارد. به طور کلی، این اصلاحات در استانداردسازی جدول زمانی و نحوه برگزاری مسابقات و نحوه انتخاب نمایندگان تأثیر داشته است. در حالی که برخی از این اصلاحات مربوط به ساختار داخلی حزب یا قوانین رویه ای است، بسیاری از آنها نه تنها بر نحوه تخصیص نمایندگان در بین ایالت ها و مناطق قبل از انتخابات، بلکه بر نحوه توزیع نمایندگان بین نامزدهای پس از انتخابات مقدماتی نیز تأثیر می گذارد. روند فعلی تخصیص نمایندگان محصول این اصلاحات است. در حالی که تغییرات ادامه دارد، چندین دوره مقدماتی گذشته به اندازه کافی پایدار بوده اند تا امکان تجزیه و تحلیل قوانین فعلی را فراهم کنند. قبل از شروع فصل مقدماتی، احزاب ملی تعیین می کنند که چه تعداد نماینده به هر حزب ایالتی جایزه بدهند. تعداد نمایندگان یک حزب ایالتی معمولاً بر اساس ترکیبی از تعداد اعضای حزب ساکن در ایالت، تعداد 1.1 تقسیم بندی و انتخابات مقدماتی 5 رأی دهندگان ثبت نام شده و نتایج انتخابات قبلی است. در انتخابات مقدماتی دموکرات ها، بخشی از این نمایندگان بر اساس عوامل مشابه در منطقه به هر حوزه کنگره (CD) اختصاص داده می شود. در انتخابات مقدماتی جمهوری خواهان، هر سی دی به طور خودکار سه نماینده را دریافت می کند. پس از برگزاری انتخابات مقدماتی یا گروهی یک ایالت، از روش تقسیم بندی برای اعطای نمایندگان به هر نامزد بر اساس نسبت آرایی که نامزد دریافت کرده استفاده می شود. نمایندگان در هر دو سطح ایالتی و منطقه ای اعطا می شوند. در انتخابات مقدماتی جمهوری خواهان، احزاب ایالتی تصمیم می گیرند که از چه روش تقسیم بندی استفاده کنند و اغلب روش های خود را ایجاد می کنند. در انتخابات مقدماتی دموکرات ها، هر حزب ایالتی از روش تقسیم یکسانی استفاده می کند، اما در نحوه اعطای نمایندگان در گروه های حزبی تفاوت هایی وجود دارد. روش های تقسیم بندی به دلیل نقش آنها در تعیین نمایندگی سیاسی و حزبی به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است. در ایالات متحده، 435 عضو مجلس نمایندگان هر ده سال پس از سرشماری ده ساله بر اساس سهم هر ایالت از جمعیت، بین 50 ایالت توزیع می‌شوند. روش های تقسیم بندی نیز برای تخصیص اعضای پارلمان اروپا در بین کشورهای عضو استفاده می شود. هر دوی این مثال‌ها نشان می‌دهند که چگونه از تقسیم‌بندی برای تعیین بازنمایی در حوزه‌های مختلف جغرافیایی استفاده می‌شود. در شرایطی متفاوت، روش‌های تقسیم نیز برای تخصیص کرسی‌ها در نهادهای قانون‌گذاری میان احزاب سیاسی مختلف بر اساس سهم آراء آنها استفاده می‌شود. در این زمینه، روش های تقسیم بندی، نمایندگی در میان حوزه های سیاسی مختلف را تعیین می کند. مشکلات تقسیم‌بندی که در انتخابات مقدماتی ریاست‌جمهوری به وجود می‌آیند وجوه مشترکی با این موقعیت‌ها دارند، اما تفاوت‌هایی را نیز نشان می‌دهند. از لحاظ تاریخی، روش‌های تقسیمی که برای تخصیص کرسی‌ها در مجلس نمایندگان ایالات متحده استفاده می‌شود، از نظر میزان سوگیری آن‌ها ارزیابی شده است - میزانی که آنها از ایالت‌های بزرگ یا کوچک حمایت می‌کنند. مشاهدات از داده های 200 ساله سرشماری منجر به درک سوگیری روش های مختلف و به طور کلی تر نقاط قوت و ضعف آنها شده است. نقاط قوت شامل ویژگی‌های مطلوب، مانند یکنواختی جمعیت است، که در آن کشورهایی که در شرایط نسبی سریع رشد می‌کنند، نمی‌توانند جایگاه خود را نسبت به ایالاتی که رشد کندتر دارند از دست بدهند. نقاط ضعف اغلب به عنوان ویژگی‌های غیرمستقیم (یا پارادوکس‌ها)، مانند پارادوکس آلاباما، که در آن تعداد کرسی‌های مجلس نمایندگان یک ایالت با وجود افزایش تعداد نمایندگانی که باید تخصیص داده شوند، کاهش می‌یابد (در حالی که جمعیت هر ایالت ثابت می‌ماند). در مقایسه با تقسیم بندی مبتنی بر جغرافیایی، مطالعات مربوط به تخصیص برای نمایندگی متناسب کمتر با سوگیری در ارتباط بوده است تا این که چگونه تخصیص کرسی ها بر اینکه احزاب قادر به تشکیل دولت اکثریت هستند یا ایجاد ائتلاف های حزبی باثبات تأثیر می گذارد. در این شرایط، سوگیری ممکن است به نفع احزاب بزرگ برای تشویق ائتلاف سازی باشد، یا به نفع احزاب کوچک برای تشویق تنوع عقاید. روش های تقسیم بندی نیز بر اساس درصد آرای لازم یا کافی برای دریافت تعداد معینی از کرسی ها مقایسه می شود. این ایده اخیر در آستانه دربرگیری (سهام آرایی که کمتر از آن یک حزب نمی تواند تعداد معینی کرسی دریافت کند) و حذف (سهام آرایی که بالاتر از آن یک حزب نمی تواند تعداد معینی از کرسی ها را دریافت نکند) تجسم یافته است. مقایسه‌های دیگر بین روش‌ها به دلیل این واقعیت پیچیده است که بسیاری از سیستم‌های نمایندگی تناسبی نیز از یک بریدگی استفاده می‌کنند - حداقل درصد آرایی که یک حزب باید برای شمارش آرای خود دریافت کند. 6 1 تقسیم در انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری ایالات متحده برای فرآیند تخصیص نمایندگان در انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری، اولین گام از تخصیص نمایندگان در بین ایالت ها از نظر روحی مشابه با تقسیم در مجلس نمایندگان ایالات متحده است، با معیار تناسب نه بر اساس جمعیت ایالت، بلکه در مورد اقدامات مرکب مربوط به قدرت حزب در ایالت. در این مرحله، عدم تعصب ارجح است. با این حال، مرحله نهایی که در آن نمایندگان به نامزدها تخصیص داده می شوند، بیشتر شبیه به تقسیم بندی در یک نهاد قانونگذاری است، جایی که سوگیری کمتر نگران کننده است. مشابه با مورد نمایندگی حزب، تعصب ممکن است واقعاً در تقسیم نمایندگان مطلوب باشد. سوگیری نسبت به نامزدهای قوی‌تر در انتخابات مقدماتی به محدود کردن حوزه نامزدها و ایجاد اجماع در انتخاب نامزد نهایی حزب کمک می‌کند، در حالی که تعصب نسبت به نامزدهای ضعیف‌تر طیف وسیعی از دیدگاه‌های اعضای حزب را تشویق می‌کند. علاوه بر این، انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری اغلب برای جلوگیری از تأثیرگذاری آرای بی اهمیت (گاهی برای نامزدی از حزب دیگر) بر محاسبات، محدودیت هایی اعمال می کند. کاربرد روش‌های تقسیم‌بندی برای واگذاری تخصیص نیز دارای ویژگی‌های منحصربه‌فردی است. یکی به اثرات تجمیع مربوط می شود، مانند زمانی که نمایندگان به جای اینکه در یک مسابقه سراسری ایالتی به نامزدهای هر سی دی در یک ایالت اعطا می شوند و سپس جمع بندی می شوند. ویژگی دیگر استفاده از تقسیم در نقاط مختلف فرآیند است که منجر به ترکیب یا تودرتویی از روش های تقسیم می شود که نتیجه آن ممکن است تا حد زیادی از تناسب واقعی منحرف شود. ارزیابی روش‌های تقسیم‌بندی در انتخابات مقدماتی ریاست‌جمهوری نیز در حساسیت آن‌ها به پارادوکس‌ها متفاوت است. در واقع، بسیاری از پارادوکس‌های معروفی که در هنگام تقسیم مجلس نمایندگان ایالات متحده کشف می‌شوند، در تعیین نمایندگان به نامزدها کمتر مرتبط هستند. در زمینه تخصیص نمایندگان، پارادوکس آلاباما با وضعیتی مطابقت دارد که افزایش در تعداد کل نمایندگان منجر به دریافت نمایندگان کمتری از نامزدها می شود. این وضعیت به این دلیل نیست که تعداد نمایندگان در فصل ابتدایی ثابت است. از سوی دیگر، ادغام محدودیت‌ها برای تخصیص نمایندگان ممکن است باعث شود برخی از روش‌های تقسیم‌بندی دچار پارادوکس حذف شوند - زمانی که حذف یک نامزد ضعیف‌تر منجر به دریافت نماینده‌های کمتری توسط نامزد قوی‌تر شود. ما این ایده ها را بیشتر در فصل بررسی می کنیم. 6. یک گزارش تاریخی و ریاضی جامع از تخصیص به خانه ایالات متحده را می توان در Balinski and Young (2001) یافت. تحلیل کاملی از تقسیم بندی در پارلمان های اروپایی در Pukelsheim (2017) در نظر گرفته شده است. در حالی که استفاده از تقسیم بندی هم در مجلس نمایندگان ایالات متحده و هم در نمایندگی های تناسبی به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته است، تحلیل کمی از کاربردهای تقسیم در انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری ایالات متحده یا در چارچوب ریاضی تخصیص نمایندگان به طور گسترده تر انجام شده است. Geist و همکاران (2010) تأثیر استفاده از روش همیلتون را در قوانین انتخاب نمایندگان حزب دموکرات بررسی کرد. جونز، مک‌کون و ویلسون به تأثیر برش‌ها بر فرآیند انتخاب دموکرات‌ها نگاه می‌کنند (جونز و همکاران 2019) و روش‌های مورد استفاده در انتخابات مقدماتی جمهوری‌خواهان را تحلیل می‌کنند (جونز و همکاران 2020). این کتاب رویکرد جامع تری دارد و به بررسی تخصیص نمایندگان در هر دو طرف در کل فرآیند اولیه می پردازد. 1.2 مشکل تقسیم چیست؟ 7 1.2 مشکل تقسیم چیست؟ در ایالات متحده، تقسیم بندی بیشتر به دلیل نقش آن در تعیین ترکیب مجلس نمایندگان شناخته می شود. تعداد کرسی های مجلس از 65 نماینده در سال 1789 به 435 نماینده فعلی افزایش یافته است، که به عنوان بخشی از قانون تقسیم در سال 1911 تعیین شده است. این قانون سقف را 433 کرسی تعیین می کند، اما شامل افزایش هر یک از یک کرسی برای زمانی که آلاسکا و هاوایی اعطا شده بودند، می شود. دولتی بودن هر ایالت بر اساس نسبت جمعیت کشور، تعدادی نماینده دریافت می کند. از نظر ریاضی، این همان مشکل تخصیص نمایندگان به نامزدها بر اساس سهم آنها از آرای مردم است. در هر صورت، یک مشکل تقسیم به وجود می آید زیرا تعداد کرسی ها یا نمایندگانی که اعطا می شوند باید اعداد صحیح باشند. رویکردهای متعددی برای حل این مشکلات تقسیم بندی وجود دارد. از آنجا که مسئله تقسیم کنگره در ایالات متحده آشنا است، ما از این تنظیمات برای بررسی برخی از این رویکردها استفاده می کنیم. تقسیم مجلس منشأ خود را به قسمت زیر از ماده 1 بخش 2 قانون اساسی ایالات متحده بازمی‌گرداند: نمایندگان [به مجلس ایالات متحده] و مالیات‌های مستقیم باید بین چندین ایالتی که ممکن است در این اتحادیه گنجانده شوند، بر اساس تعداد آنها تقسیم می‌شود. . . به عبارت ساده تر، اگر یک ایالت p٪ از جمعیت کشور را داشته باشد، آن ایالت باید p٪ از کرسی های مجلس نمایندگان ایالات متحده را دریافت کند. نمایندگی متناسب به عنوان مدلی برای نمایندگی عادلانه به ظاهر جهانی است: ساختارهای دولتی در سراسر جهان بر اساس این اصل بنا شده اند. اما در حالی که این مفهوم شهودی و به راحتی قابل درک است، پیاده سازی آن همیشه آسان نیست. در قلب مشکل این است که نمایندگی معمولاً مبتنی بر افراد است که غیرقابل تقسیم هستند. برای نشان دادن نوع مشکلاتی که ممکن است ایجاد شود، به مثال زیر توجه کنید. مثال 1.1 فرض کنید یک کشور کوچک دارای 100 کرسی در مجلس نمایندگان خود است و شامل پنج ایالت A، ​​B، C، D و E است که جمعیت آنها در جدول 1.1 نشان داده شده است که مجموعاً 100000 نفر است. ردیف دوم سهمیه هر ایالت را مشخص می کند - درصد جمعیت یک ایالت ضربدر تعداد کل کرسی ها. سهمیه یک ایالت نشان‌دهنده تعداد کرسی‌هایی است که هر ایالت در یک تخصیص کاملاً متناسب دریافت می‌کند اگر کرسی‌های مجلس قابل تقسیم باشد. با توجه به این سهمیه ها، 100 کرسی چگونه باید بین ایالت ها تقسیم شود؟ راه حل شهودی برای سوال مطرح شده در مثال 1.1 گرد کردن هر سهمیه به نزدیکترین عدد صحیح است. این منجر به تقسیم (54، 19، 17، 6، 3) می شود که منجر به کاهش 1 کرسی می شود. بنابراین، تقسیم کرسی ها صرفاً یک موضوع نیست جدول 1.1 مثال با 100 کرسی به تقسیم بین 5 ایالت با جمعیت کل 100000 ایالت A B C D E جمعیت 54,440 19,380 17,290 6370 6370 25239.25204.25204 Quota. 0.52 8 1 تقسیم بندی در انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری ایالات متحده استاندارد گرد کردن اگر تقسیم بندی (54، 19، 17، 6، 3) را بپذیریم و در نتیجه اندازه خانه را به 99 تغییر دهیم، چه؟ این راه حل دو مشکل دارد. اولاً، اندازه خانه اغلب توسط قانون تجویز می شود. دوم، و مهمتر از آن، اگر اندازه خانه تغییر کند، سهمیه ها نیز تغییر می کنند. در این مثال، اگر اندازه خانه به 99 تغییر یابد، سهمیه ایالت E به 2.4948 کاهش می یابد، در این صورت گرد کردن استاندارد تنها 2 کرسی را به E اختصاص می دهد، در مجموع 98 کرسی. این نوع استدلال می تواند منجر به یک چرخه بی پایان شود که در آن تغییر اندازه خانه برای تطبیق با نزدیکترین گرد کردن عدد صحیح منجر به تغییر در سهمیه ها می شود که به نوبه خود منجر به تغییر بالقوه دیگری در اندازه خانه می شود. اگرچه احتمالاً این دلیلی نیست که چرا اندازه خانه در عمل ثابت است، اما مطمئناً تأیید می کند که اندازه خانه باید در تئوری تقسیم بندی ثابت شود. با فرض اینکه باید تمام 100 کرسی را در مثال 1.1 اختصاص دهیم، چندین تقسیم بندی ممکن است که بسته به زمینه مناسب باشد، از جمله موارد زیر: • (55، 19، 17، 6، 3): این تقسیم بندی توسط الکساندر حمایت می شود. همیلتون، که پس از سرشماری سال 1790 روشی را برای تخصیص کرسی ها در اولین مجلس نمایندگان ایالات متحده پیشنهاد کرد. او تصریح کرد که هر ایالت باید بخش صحیح سهمیه خود را تقسیم کند و k کرسی های باقی مانده باید یک به یک به k ایالت هایی که بیشترین بخش های کسری را دارند اختصاص یابد. در این مثال، گرد کردن سهمیه ایالت ها در مجموع 98 کرسی را به خود اختصاص می دهد. ایالات A و E دارای دو بخش بزرگ کسری هستند و بنابراین به هر کدام یک صندلی اضافی تعلق می گیرد. به عنوان یک امتیاز اضافه، (55، 19، 17، 6، 3) نقطه شبکه عدد صحیح در R5 است که نزدیکترین نقطه به (54.44، 19.38، 17.29، 6.37، 2.52) در متریک اقلیدسی استاندارد است و بنابراین یک طبیعی وجود دارد. آرگومان فاصله برای این تسهیم زیرا نزدیکترین تقسیم به بردار سهمیه است. از این رو، می توان استدلال کرد که (55، 19، 17، 6، 3) منصفانه ترین یا متناسب ترین تقسیم بندی است. • (54، 19، 17، 7، 3): از زمانی که هر ایالت مقدار صحیح سهمیه خود را دریافت می کند، این تخصیص دو کرسی باقی مانده را هر کدام یک کرسی به ایالت هایی با کمترین جمعیت می دهد. برای ایالت A، ​​داشتن 55 کرسی در مقابل 54 کرسی احتمالاً از نظر نمایندگی ایالت تفاوت چندانی ایجاد نمی کند. از سوی دیگر، برای یک ایالت کوچکتر مانند E، تفاوت بین 2 و 3 کرسی تفاوت قابل توجهی در کیفیت نمایندگی ایالت ایجاد می کند، استدلالی برای تقویت ایالت های کوچکتر به ازای هزینه ایالت های بزرگتر. • (55، 20، 17، 6، 2): مانند قبل، هر ایالت در ابتدا مقدار صحیح سهمیه خود را دریافت می کند و دو کرسی برای تخصیص باقی می گذارد. در این تخصیص، دو کرسی باقی‌مانده به ایالت‌هایی با بیشترین جمعیت اعطا می‌شود، تا اطمینان حاصل شود که مزیت متناسبی که با گرد کردن به هر ایالت داده می‌شود به حداقل می‌رسد. این رویکرد ممکن است منطقی باشد اگر این کشور دارای یک نهاد سنا نیز باشد که مانند سنای ایالات متحده عمل می کند که در آن هر ایالت بدون در نظر گرفتن اندازه، 2 سناتور دریافت می کند. از آنجایی که آن نهاد به نفع دولت های کوچک تعصب آشکار دارد، ممکن است مانند این تقسیم بندی، طرفداری از دولت های بزرگ در مجلس نمایندگان منطقی باشد. • (56، 19، 17، 6، 2): این تقسیم بندی رویکرد متفاوتی دارد، بر اساس این ایده که هر نماینده باید تقریباً 1000/100 = 1000 نفر را نمایندگی کند. بنابراین، ما جمعیت هر ایالت را تقسیم بر 1000 در نظر می گیریم. البته این ها