لایب سان

As I ruled out a quantitative approach and turned to considering a qualitative study, my first instinct was to turn to a Case method. Case studies were a genre with which I was familiar with from my business school experience. However, I was reminded about an observation I had made during my business studies that in cases involving family businesses there always seemed to be something missing. Even in the rare cases where a researcher tried to include more about the relational and emotional dynamics between generations, the results were boiled down to whether the father-son relationship was a strength or a weakness for the business and what kind of dysfunctional behaviors might be needed to address as part of the recommendations made to enhance the business. The typical case studies that I reviewed had clearly defined boundaries between the business and personal life, possibly because the authors of these studies needed to limit the scope of their interview or because the people being interviewed would only comfortably reveal so much about their inner live

چکیده فارسی

از آنجایی که رویکرد کمی را رد کردم و به مطالعه کیفی روی آوردم، اولین غریزه من روی آوردن به روش موردی بود. مطالعات موردی ژانری بود که من از تجربه مدرسه بازرگانی با آن آشنا بودم. با این حال، در مورد مشاهده ای که در طول مطالعات تجاری خود انجام داده بودم، یادآوری کردم که در مواردی که مربوط به مشاغل خانوادگی است، به نظر می رسید همیشه چیزی گم شده است. حتی در موارد نادری که محققی سعی می‌کرد بیشتر در مورد پویایی‌های رابطه‌ای و عاطفی بین نسل‌ها گنجانده شود، نتایج به این نتیجه رسید که آیا رابطه پدر و پسر یک نقطه قوت یا ضعف برای تجارت است و چه نوع رفتارهای ناکارآمدی ممکن است باشد. به عنوان بخشی از توصیه های ارائه شده برای ارتقای کسب و کار مورد نیاز است. مطالعات موردی معمولی که من مرور کردم، مرزهای مشخصی بین زندگی تجاری و شخصی داشتند، احتمالاً به این دلیل که نویسندگان این مطالعات نیاز داشتند که دامنه مصاحبه خود را محدود کنند یا به این دلیل که افرادی که با آنها مصاحبه می‌شوند به راحتی چیزهای زیادی در مورد زندگی درونی خود آشکار می‌کردند. /p>