لایب سان

The Resilience of a Child Michelle K. Keating In medical school and residency, you always heard about the resilience of a child. I believed it, but I wasn’t quite sure what it meant. I had seen children quickly recover from severe bouts of croup or a 24-week preemie breathe on his own for the first time. But, I still didn’t know. That is, until I experienced it with my own child. My daughter, Abby, was 2 years and 3 months old to the day. She had the most beautiful, long brown hair, that she constantly wanted braided to be like Doc McStuffins. She stated with conviction that she wanted to be “a doctor like Mommy” since 18 months old. However, for a few months, she was more tired and clingy than usual, battling some weird symptoms—random bouts of vomiting, diarrhea, recurrent infections—that I couldn’t put together. She developed a painless limp. I turned to my husband nearly in tears, “Ty, I think Abby has leukemia.” His response wasn’t quite what I expected. “Michelle, you have to stop playing doctor-mom and just be mom!” He was frustrated as he had put up with a few months of my incessant worrying about our child. We discussed it further and both agreed to take her to her family doctor.

چکیده فارسی

تاب آوری یک کودک Michelle K. Keating در دانشکده پزشکی و رزیدنتی، همیشه در مورد انعطاف پذیری یک کودک شنیده اید. من آن را باور کردم، اما کاملاً مطمئن نبودم که چه معنایی دارد. من کودکانی را دیده بودم که به سرعت پس از حملات شدید کروپ بهبود می یابند یا یک ناهنجاری 24 هفته ای برای اولین بار به تنهایی نفس می کشند. اما، من هنوز نمی دانستم. یعنی تا زمانی که با بچه خودم تجربه کردم. دخترم ابی تا امروز 2 سال و 3 ماهش بود. او زیباترین و بلندترین موهای قهوه ای را داشت که مدام می خواست مانند داک مک استافین بافته شود. او با قاطعیت اظهار داشت که از 18 ماهگی می‌خواهد «پزشکی مثل مامان» شود. با این حال، برای چند ماه، او بیش از حد معمول خسته و چسبنده بود و با علائم عجیب و غریبی دست و پنجه نرم می کرد - حملات تصادفی استفراغ، اسهال، عفونت های مکرر - که من نمی توانستم آنها را کنار هم بگذارم. او دچار لنگی بدون درد شد. با گریه به شوهرم برگشتم و گفتم: «تای، فکر کنم ابی سرطان خون دارد.» پاسخ او آنطور که انتظار داشتم نبود. "میشل، تو باید از دکتر-مامان بازی کردن دست بکشی و فقط مامان شوی!" او ناامید بود زیرا چند ماه نگرانی بی وقفه من در مورد فرزندمان را تحمل کرده بود. ما بیشتر در مورد آن بحث کردیم و هر دو موافقت کردند که او را نزد پزشک خانواده‌اش ببریم.