لایب سان

Central Asia will be heavily impacted by climate change. In its Sixth Assessment Report, the Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) concluded that climate change presents a major threat in Central Asia, where temperatures have been rising more than the global average (IPCC 2022). Climate change has the poten- tial to exacerbate existing economic and environmental challenges and fuel regional tensions over common resource management, particularly as Central Asia remains a politically and economically unintegrated region (Vakulchuk and Overland 2019). Climate change will compound existing water-related tensions between Kyrgyzstan, Tajikistan and Uzbekistan. Central Asia has long suffered from inef- ficient water resource management at the national level and sluggish regional collab- oration in the management of the limited water resources. Individual state capacities are also limited and remain insufficient to tackle climate change impacts. Further- more, Tajikistan and Kyrgyzstan are highly dependent on agriculture, the sector which is most vulnerable to climate change, while oil and gas exporters Kazakhstan and Turkmenistan may be impacted by looming carbon taxes in export markets and the risk that their fossil fuel could become stranded assets. The countries’ energy mix and contribution to the global GHG emissions (see Fig. 1). The Central Asian countries have declared ambitious climate goals but continue to rely heavily on fossil fuels and outdated, crumbling energy infrastructure. Fig. 1 CO2 equivalent emissions per capita and energy mix in Central Asia Introduction to Climate Change in Central Asia 3 Effective climate policy will require closer collaboration and more effective joint management of natural resources by the five Central Asian states. The current lack of scholarship on climate change in Central Asia limits efforts to fully understand the issues within each country and across the region, as well as the development of a coherent approach to climate change mitigation and adaptation. This volume represents an attempt to close some of the gaps in the scholarship, stimulate cross- country comparison, and identify both country-specific and shared challenges. We hope this will be a useful first step towards developing a more coordinated approach to tackling climate change across the region. 2 Decarbonisation in Central Asia For several decades, Central Asia has been a source of fossil fuels for the world economy, mainly in the form of oil and gas (Palazuelos and Fernández 2012; Vakulchuk 2016). This has made the region highly dependent on revenues from hydrocarbon exports (Vakulchuk and Overland 2021). Oil and gas revenues accounted for 35% of GDP and 75% of exports from Kazakhstan in 2020 (IMF 2021). Natural gas exports to China alone accounted for 25% of Turkmenistan’s GDP in 2020 (CIA 2021), while natural gas production made up 15% of Uzbek- istan’s GDP in 2018. Consumption of fossil fuels by the region itself has also been growing since 2010 (Vakulchuk et al. 2022b). Coal is one of the main energy sources in Central Asia, and its consumption is on the rise in Kyrgyzstan and Tajikistan. Coal heating was one of the main reasons why the Kyrgyz capital, Bishkek, was the world’s most polluted city in 2021 (World Air Quality 2021; Sabyrbekov and Overland 2020). Air pollution at this level is a severe health hazard. All Central Asian countries are signatories to the Paris Agreement and have announced decarbonisation targets. Since 2018, the Central Asian states have also been promoting renewable energy. Most of the region’s countries have adopted at least some type of green economy strategy or programme to increase resource use effi- ciency and reduce greenhouse gas (GHG) emissions. The results of these programmes are mixed. The share of renewables in power generation in Kazakhstan was only 2.5% in 2020, while that of coal was 70% (IEA 2021), and the share of solar and wind power in the energy mix remains negligible in all countries. A serious clean energy transition remains unlikely in the short term (Sabyrbekov and Ukueva 2019; Vakulchuk et al. 2022b). 3 Climate Change in Central Asia: Status of Knowledge Since the 2010s, the IPCC has expressed concern over the fact that Central Asia is the least studied region with respect to climate change despite the region’s vulnerability to its impacts (IPCC 2014). Out of 54 thematic areas critical to the impacts of climate 4 R. Sabyrbekov et al. change, 51 remain underexplored in Central Asia, with severe knowledge gaps or no data available at all in these areas. In response to the IPCC’s observation, Vakulchuk et al. (2022a) conducted a systematic review of the scholarship on climate change in Central Asia in the natural and social sciences over the past thirty years to ascertain the extent to which the academic community has engaged with this increasingly urgent multi-layered issue. The authors found that, out of 1,305 conference panels organised by international Central Asia studies associations between 1991 and 2020, none focused on climate change. Furthermore, out of the 10,249 individual conference presentations, only two (0.02%) were on a topic related to climate change. There is a particular lack of scholarship on climate change in Central Asia in the social sciences. According to Vakulchuk et al. (2022a), there were half as many publications on climate-related topics in Central Asia in the social sciences as in the natural sciences between 1991 in 2022, and only a handful of researchers have a track record of publishing in both the natural and social sciences (e.g., Kerimray et al. 2015, 2018). Therefore, in terms of research specialisation, funding and institutional infrastructure, the social sciences are lagging behind the natural sciences. Moreover, the existing literature has neglected the political, economic, social, health, security and geopolitical domains. For example, to our knowledge, only two articles have been published on climate change and health in Central Asia (Janes 2010; Bhuiyan and Khan 2011), and only one on climate change and gender (Kim and Standal 2019). No publications cover the issues of climate justice, transportation or climate diplomacy in Central Asia (Vakulchuk et al. 2022a). The recent dates on most of the published works do, however, indicate that social science scholars may finally be starting to take an interest in this field of research. 4 Our Mission To address the urgent need for scholarship on climate change in Central Asia, and in particular the need for research by social scientists, this book includes contributions from a range of contributors relating to climate change impacts, adaptation and mitigation in the region. Throughout the book, we try to capture the broader societal implications of climate-related issues. The book includes 12 chapters in addition to this introductory chapter. Each chapter makes an important contribution to social science scholarship on climate change and decarbonisation in Central Asia and covers a topic that has received little or no attention in the literature to date. Many of the chapters cover the entirety of the Central Asian region, while some focus on individual countries. This book is important in three ways. First, taking into consideration the signif- icant gaps in social science scholarship on climate change identified by Vakulchuk et al. (2022a), we aim to provide the first systematic contribution towards filling some of the urgent gaps in the knowledge and data. This can accelerate knowledge-building on climate change in Central Asia. Second, by inviting scholars in the field of Central Introduction to Climate Change in Central Asia 5 Asian studies to explore the nexus between climate change and other societal topics in Central Asia, we aim to raise awareness within the Central Asia studies commu- nity about the urgent need to integrate climate-related analysis into social science research. This, in turn, can facilitate more evidence-based decision-making, policies and projects in the areas of climate change adaptation and mitigation in Central Asia on the part of donors and the authorities in the Central Asian states. Third, through the production of new knowledge, we also seek to assist local communities in taking well-informed actions to adapt to climate change impacts. 5 Overview of Chapters 5.1 Part I: Climate Research on Central Asia: State of the Art In her chapter ‘Climate Change: A Growing Threat for Central Asia’, Anne Sophie Daloz takes stock of the major physical impacts of climate change in Central Asia based on the most recent literature, including the Sixth Assessment Report of the IPCC published in 2022. She identifies climate change-related risks and sectoral vulnerabilities across the region, and her analysis serves as a starting point for the other chapters of the book. Daloz explains how climate impact-drivers are expected to change over time, thus amplifying the vulnerability of the agriculture, health, energy, and transportation sectors. She also argues that, without adequate adaptation measures, Central Asia could face severe water scarcity, which will have detrimental knock-on effects on energy and food security in the region. In the second chapter in this part of the book, ‘Climate Change Research and Policy in Central Asia: Current Situation and Future Perspectives’, Alisher Mirzabaev conducts a bibliometric analysis to explore the state of scientific research related to climate change adaptation and mitigation. He assesses key trends and discusses investment priorities for research. Similarly to Vakulchuk et al. (2022a), Mirzabaev argues that, although the scientific literature on climate change in Central Asia has started growing, it remains too small and underdeveloped to grasp the complexity of climate impacts. He calls for open access to data, more investment in climate change research, the development of local climate modelling capacities, and support for regional knowledge and scientific exchange on climate change topics. 5.2 Part II: Central Asian Decarbonisation Pathways and Carbon Pricing In the chapter ‘Central Asian Climate Policy Pledges Under Paris Agreement: Can They Be Fulfilled?’ we explore the region’s preparedness to meet its climate policy goals under the Paris Agreement. We compare the countries’ Nationally Determined 6 R. Sabyrbekov et al. Contributions (NDCs) with their national strategic programmes and development trajectories. Our findings indicate that the Central Asian countries vary in their ability to meet their declared climate goals, and that successful implementation will require structural changes in energy systems, substantial investment in infras- tructure and, most importantly, the alignment of development plans with climate goals. In ‘Decarbonisation Opportunities and Emerging Carbon Pricing Instruments in Central Asia’, Gulim Abdi, Nurkhat Zhakiyev and Shynar Toilybayev discuss the region’s heavy dependence on fossil fuels and its vulnerability to climate change. They identify and discuss existing and potential carbon pricing instruments in Central Asia, including emissions trading measures. The authors demonstrate that different carbon pricing mechanisms and decarbonisation strategies are being considered across the entire region. They conclude by proposing mid- and long-term activities that could strengthen regional cooperation on decarbonisation. 5.3 Part III: Energy Transition in Central Asia In their chapter ‘Energy Transition in Central Asia: A Systematic Literature Review’, Burulcha Sulaimanova, Indra Overland, Rahat Sabyrbekov and Roman Vakulchuk provide a comprehensive bibliometric overview of the profile and trajectory of the research on energy in Central Asia. The authors find that research shifted from fossil fuel towards clean energy topics between 1991 and 2022. However, despite recent growth in this area, research on energy transition and the importance of renewables in Central Asia is still sparse. The chapter reveals that US and European researchers initially published most of the energy research on the region but, starting from 2016, were overtaken by scholars from China, Japan, Kazakhstan and Russia. Morena Skalamera in her chapter ‘A “Steppe” into the Void: Central Asia in the Post-oil World’ delves into the nexus between the effects of energy transition, regime stability in Central Asia’s fossil-fuel-dominated economies and international stability. She raises concerns about the unpreparedness of Central Asian petrostates to shift to clean energy and decarbonise their economies, as well as the risks this poses internally and to external partners. In the chapter ‘Towards a Geoeconomics of Energy Transition in Central Asia’s Hydrocarbon-Producing Countries’, Yana Zabanova analyses the implications of energy transition for Kazakhstan, Uzbekistan and Turkmenistan. She finds that Kaza- khstan remains the region’s renewable energy frontrunner, that late starter Uzbekistan has attracted major industry players, and that Turkmenistan has yet to take its first steps. Overall, the chapter finds that the three countries do not plan a fossil-fuel phaseout. Rather, they seek to add renewables to the energy mix to bolster energy security and help decarbonise their economies

چکیده فارسی

آسیای مرکزی به شدت تحت تأثیر تغییرات آب و هوایی قرار خواهد گرفت. در ششمین گزارش ارزیابی خود، هیئت بین دولتی تغییرات آب و هوایی (IPCC) به این نتیجه رسید که تغییرات آب و هوایی یک تهدید بزرگ در آسیای مرکزی است، جایی که دما بیش از میانگین جهانی افزایش یافته است (IPCC 2022). تغییرات اقلیمی این پتانسیل را دارد که چالش‌های اقتصادی و زیست‌محیطی موجود را تشدید کند و تنش‌های منطقه‌ای بر سر مدیریت منابع مشترک را دامن بزند، به‌ویژه که آسیای مرکزی از نظر سیاسی و اقتصادی منطقه‌ای یکپارچه باقی مانده است (Vakulchuk and Overland 2019). تغییرات اقلیمی تنش های موجود مرتبط با آب بین قرقیزستان، تاجیکستان و ازبکستان را تشدید خواهد کرد. آسیای مرکزی مدت‌هاست که از مدیریت ناکارآمد منابع آب در سطح ملی و همکاری‌های منطقه‌ای کند در مدیریت منابع آب محدود رنج می‌برد. ظرفیت‌های دولتی نیز محدود است و برای مقابله با تأثیرات تغییرات آب و هوایی کافی نیست. علاوه بر این، تاجیکستان و قرقیزستان به شدت به کشاورزی وابسته هستند، بخشی که آسیب پذیرترین بخش در برابر تغییرات آب و هوایی است، در حالی که صادرکنندگان نفت و گاز قزاقستان و ترکمنستان ممکن است تحت تأثیر مالیات های احتمالی کربن در بازارهای صادراتی و خطر تبدیل شدن سوخت های فسیلی آنها قرار گیرند. دارایی های سرگردان ترکیب انرژی کشورها و سهم آنها در انتشار جهانی گازهای گلخانه ای (شکل 1 را ببینید). کشورهای آسیای مرکزی اهداف بلندپروازانه اقلیمی را اعلام کرده‌اند، اما همچنان به شدت به سوخت‌های فسیلی و زیرساخت‌های انرژی منسوخ و در حال فروپاشی متکی هستند. شکل 1 انتشار معادل CO2 سرانه و ترکیب انرژی در آسیای مرکزی مقدمه ای بر تغییر آب و هوا در آسیای مرکزی 3 سیاست آب و هوای موثر نیازمند همکاری نزدیکتر و مدیریت مشترک موثرتر منابع طبیعی توسط پنج کشور آسیای مرکزی است. فقدان مطالعات فعلی در زمینه تغییرات آب و هوایی در آسیای مرکزی، تلاش‌ها برای درک کامل مسائل در هر کشور و در سراسر منطقه و همچنین توسعه یک رویکرد منسجم برای کاهش و سازگاری با تغییرات آب و هوا را محدود می‌کند. این جلد تلاشی برای رفع برخی از شکاف‌های موجود در بورس تحصیلی، تحریک مقایسه بین کشوری و شناسایی چالش‌های خاص و مشترک کشور است. ما امیدواریم که این اولین گام مفید برای توسعه یک رویکرد هماهنگ تر برای مقابله با تغییرات آب و هوا در سراسر منطقه باشد. 2 کربن زدایی در آسیای مرکزی برای چندین دهه، آسیای مرکزی منبع سوخت های فسیلی برای اقتصاد جهانی بوده است، عمدتاً به شکل نفت و گاز (Palazuelos and Fernández 2012؛ Vakulchuk 2016). این امر منطقه را به شدت به درآمدهای حاصل از صادرات هیدروکربن وابسته کرده است (Vakulchuk and Overland 2021). درآمدهای نفت و گاز 35 درصد تولید ناخالص داخلی و 75 درصد از صادرات قزاقستان در سال 2020 (IMF 2021) بوده است. صادرات گاز طبیعی به چین به تنهایی 25 درصد از تولید ناخالص داخلی ترکمنستان در سال 2020 (سیا 2021) بود، در حالی که تولید گاز طبیعی 15 درصد از تولید ناخالص داخلی ازبکستان در سال 2018 را تشکیل می داد. مصرف سوخت های فسیلی توسط خود منطقه نیز از سال 2010 در حال رشد بوده است. (واکولچوک و همکاران 2022b). زغال سنگ یکی از منابع اصلی انرژی در آسیای مرکزی است و مصرف آن در قرقیزستان و تاجیکستان رو به افزایش است. گرمایش زغال سنگ یکی از دلایل اصلی این بود که بیشکک، پایتخت قرقیزستان، آلوده‌ترین شهر جهان در سال 2021 بود (کیفیت هوای جهانی 2021؛ سابیربکوف و اورلند 2020). آلودگی هوا در این سطح یک خطر جدی برای سلامتی است. همه کشورهای آسیای مرکزی امضاکنندگان توافقنامه پاریس هستند و اهداف کربن زدایی را اعلام کرده اند. از سال 2018، کشورهای آسیای مرکزی نیز انرژی های تجدیدپذیر را ترویج می کنند. اکثر کشورهای منطقه حداقل نوعی استراتژی یا برنامه اقتصاد سبز را برای افزایش کارایی استفاده از منابع و کاهش انتشار گازهای گلخانه ای (GHG) اتخاذ کرده اند. نتایج این برنامه ها متفاوت است. سهم انرژی های تجدیدپذیر در تولید برق در قزاقستان در سال 2020 تنها 2.5 درصد بود، در حالی که سهم زغال سنگ 70 درصد بود (IEA 2021)، و سهم انرژی خورشیدی و بادی در ترکیب انرژی در همه کشورها ناچیز است. انتقال جدی انرژی پاک در کوتاه مدت بعید است (Sabyrbekov and Ukueva 2019؛ Vakulchuk et al. 2022b). 3 تغییر اقلیم در آسیای مرکزی: وضعیت دانش از دهه 2010، IPCC نسبت به این واقعیت ابراز نگرانی کرده است که آسیای مرکزی کمترین منطقه مورد مطالعه با توجه به تغییرات اقلیمی است، علیرغم آسیب پذیری منطقه نسبت به تأثیرات آن (IPCC 2014). از 54 حوزه موضوعی حیاتی برای تأثیرات آب و هوا، 4 R. Sabyrbekov et al. با تغییر، 51 مورد در آسیای مرکزی کم‌کاوش باقی می‌مانند، با شکاف‌های دانشی شدید یا هیچ داده‌ای در این زمینه‌ها در دسترس نیست. در پاسخ به مشاهدات IPCC، Vakulchuk و همکاران. (2022a) یک بررسی سیستماتیک از بورس تحصیلی در زمینه تغییرات آب و هوایی در آسیای مرکزی در علوم طبیعی و اجتماعی در طول سی سال گذشته انجام داد تا مشخص کند که جامعه دانشگاهی تا چه اندازه با این موضوع چند لایه فوری و فزاینده درگیر شده است. نویسندگان دریافتند که از 1305 پانل کنفرانسی که توسط انجمن‌های بین‌المللی مطالعات آسیای مرکزی بین سال‌های 1991 تا 2020 سازمان‌دهی شده‌اند، هیچ یک بر تغییرات آب و هوا متمرکز نشده‌اند. علاوه بر این، از 10249 ارائه کنفرانس انفرادی، تنها دو مورد (0.02٪) در مورد موضوعی مربوط به تغییرات آب و هوایی بود. کمبود خاصی در زمینه تغییرات آب و هوایی در آسیای مرکزی در علوم اجتماعی وجود دارد. به گفته Vakulchuk و همکاران. (2022a)، بین سال 1991 در سال 2022، نصف تعداد انتشارات مربوط به آب و هوا در آسیای مرکزی در علوم اجتماعی وجود داشته است، و تنها تعداد انگشت شماری از محققین سابقه انتشار در علوم طبیعی و اجتماعی دارند. علوم (به عنوان مثال، Kerimray و همکاران 2015، 2018). بنابراین، از نظر تخصص پژوهشی، بودجه و زیرساخت نهادی، علوم اجتماعی از علوم طبیعی عقب‌تر است. علاوه بر این، ادبیات موجود حوزه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، بهداشتی، امنیتی و ژئوپلیتیکی را نادیده گرفته است. به عنوان مثال، تا آنجا که ما می دانیم، تنها دو مقاله در مورد تغییرات آب و هوا و سلامت در آسیای مرکزی منتشر شده است (Janes 2010؛ Bhuiyan and Khan 2011)، و تنها یک مقاله در مورد تغییر آب و هوا و جنسیت (Kim and Standal 2019). هیچ نشریه ای مسائل مربوط به عدالت آب و هوا، حمل و نقل یا دیپلماسی آب و هوا در آسیای مرکزی را پوشش نمی دهد (Vakulchuk et al. 2022a). با این حال، تاریخ های اخیر در اکثر آثار منتشر شده نشان می دهد که محققان علوم اجتماعی در نهایت ممکن است شروع به علاقه مندی به این زمینه تحقیقاتی کنند. 4 مأموریت ما برای پرداختن به نیاز فوری به بورس تحصیلی در مورد تغییرات آب و هوا در آسیای مرکزی، و به ویژه نیاز به تحقیق توسط دانشمندان علوم اجتماعی، این کتاب شامل مشارکت‌های طیفی از مشارکت‌کنندگان در رابطه با تأثیرات تغییر آب و هوا، سازگاری و کاهش آن در منطقه است. در سراسر کتاب، ما سعی می‌کنیم پیامدهای اجتماعی گسترده‌تر مسائل مربوط به آب و هوا را به تصویر بکشیم. این کتاب علاوه بر این فصل مقدماتی شامل 12 فصل است. هر فصل سهم مهمی در تحقیقات علوم اجتماعی در مورد تغییرات آب و هوا و کربن زدایی در آسیای مرکزی دارد و موضوعی را پوشش می دهد که تا به امروز در ادبیات توجه اندکی یا اصلاً مورد توجه قرار نگرفته است. بسیاری از فصل‌ها کل منطقه آسیای مرکزی را پوشش می‌دهند، در حالی که برخی از آن‌ها بر کشورهای جداگانه تمرکز دارند. این کتاب از سه جهت حائز اهمیت است. اول، با در نظر گرفتن شکاف های قابل توجه در مطالعات علوم اجتماعی در مورد تغییرات آب و هوا که توسط Vakulchuk و همکاران شناسایی شده است. (2022a)، هدف ما ارائه اولین مشارکت سیستماتیک برای پر کردن برخی از شکاف های فوری در دانش و داده است. این می تواند دانش سازی در مورد تغییرات آب و هوا در آسیای مرکزی را تسریع کند. دوم، با دعوت از محققان در زمینه مقدمه مرکزی بر تغییر اقلیم در آسیای مرکزی 5 مطالعات آسیایی برای کشف رابطه بین تغییرات آب و هوا و سایر موضوعات اجتماعی در آسیای مرکزی، هدف ما افزایش آگاهی در جامعه مطالعات آسیای مرکزی در مورد نیاز فوری به ادغام تجزیه و تحلیل مرتبط با آب و هوا در تحقیقات علوم اجتماعی. این به نوبه خود می‌تواند تصمیم‌گیری، سیاست‌ها و پروژه‌های مبتنی بر شواهد بیشتری را در زمینه‌های سازگاری و کاهش تغییرات آب و هوایی در آسیای مرکزی از سوی اهداکنندگان و مقامات کشورهای آسیای مرکزی تسهیل کند. سوم، از طریق تولید دانش جدید، ما همچنین به دنبال کمک به جوامع محلی در انجام اقدامات آگاهانه برای انطباق با اثرات تغییرات آب و هوا هستیم. 5 مروری بر فصول 5.1 بخش اول: تحقیقات آب و هوا در آسیای مرکزی: وضعیت هنر در فصل خود "تغییر آب و هوا: تهدیدی رو به رشد برای آسیای مرکزی"، آن سوفی دالوز اثرات فیزیکی عمده تغییرات آب و هوایی در آسیای مرکزی را بررسی می کند. در مورد جدیدترین ادبیات، از جمله گزارش ششم ارزیابی IPCC منتشر شده در سال 2022. او خطرات مرتبط با تغییرات آب و هوا و آسیب پذیری های بخش را در سراسر منطقه شناسایی می کند، و تجزیه و تحلیل او به عنوان نقطه شروع برای فصل های دیگر کتاب است. دالوز توضیح می دهد که چگونه انتظار می رود عوامل تاثیرگذار آب و هوا در طول زمان تغییر کنند و در نتیجه آسیب پذیری بخش های کشاورزی، بهداشت، انرژی و حمل و نقل را تقویت کنند. او همچنین استدلال می کند که، بدون اقدامات سازگاری کافی، آسیای مرکزی ممکن است با کمبود شدید آب مواجه شود، که اثرات مخربی بر انرژی و امنیت غذایی در منطقه خواهد داشت. در فصل دوم این بخش از کتاب، «تحقیقات و سیاست‌گذاری تغییرات آب و هوا در آسیای مرکزی: وضعیت کنونی و چشم‌اندازهای آینده»، علیشیر میرزابائف یک تحلیل کتاب‌سنجی برای بررسی وضعیت تحقیقات علمی مرتبط با سازگاری و کاهش تغییرات آب و هوایی انجام می‌دهد. او روندهای کلیدی را ارزیابی می کند و اولویت های سرمایه گذاری را برای تحقیق مورد بحث قرار می دهد. به طور مشابه Vakulchuk و همکاران. (2022a)، میرزابایف استدلال می کند که، اگرچه ادبیات علمی در مورد تغییرات آب و هوایی در آسیای مرکزی شروع به رشد کرده است، اما برای درک پیچیدگی تأثیرات آب و هوایی بسیار کوچک و توسعه نیافته باقی مانده است. او خواستار دسترسی آزاد به داده‌ها، سرمایه‌گذاری بیشتر در تحقیقات تغییرات آب و هوایی، توسعه ظرفیت‌های مدل‌سازی آب و هوای محلی، و حمایت از دانش منطقه‌ای و تبادل علمی در مورد موضوعات تغییر اقلیم است. 5.2 قسمت دوم: مسیرهای کربن زدایی از آسیای مرکزی و قیمت گذاری کربن در فصل «تعهدات سیاست آب و هوایی آسیای مرکزی تحت توافقنامه پاریس: آیا می توان آنها را برآورده کرد؟» ما آمادگی منطقه را برای دستیابی به اهداف سیاست آب و هوایی تحت توافق پاریس بررسی می کنیم. ما کشورهای تعیین شده ملی را مقایسه می کنیم. 6 R. Sabyrbekov et al. مشارکت ها (NDCs) با برنامه های استراتژیک ملی و مسیرهای توسعه. یافته‌های ما نشان می‌دهد که کشورهای آسیای مرکزی در توانایی‌هایشان برای دستیابی به اهداف اقلیمی اعلام‌شده‌شان متفاوت هستند و اجرای موفقیت‌آمیز مستلزم تغییرات ساختاری در سیستم‌های انرژی، سرمایه‌گذاری اساسی در زیرساخت‌ها و مهم‌تر از همه، همسویی برنامه‌های توسعه با اهداف اقلیمی است. . گلیم عبدی، نورخات ژاکیف و شینار تویلی‌بایف در «فرصت‌های کربن‌زدایی و ابزارهای نوظهور قیمت‌گذاری کربن در آسیای مرکزی» در مورد وابستگی شدید منطقه به سوخت‌های فسیلی و آسیب‌پذیری آن در برابر تغییرات آب و هوایی بحث می‌کنند. آنها ابزارهای موجود و بالقوه قیمت‌گذاری کربن در آسیای مرکزی، از جمله اقدامات تجارت انتشار گازهای گلخانه‌ای را شناسایی و مورد بحث قرار می‌دهند. نویسندگان نشان می‌دهند که مکانیسم‌های مختلف قیمت‌گذاری کربن و استراتژی‌های کربن‌زدایی در کل منطقه در نظر گرفته می‌شوند. آنها با پیشنهاد فعالیت‌های میان‌مدت و بلندمدت که می‌توانند همکاری‌های منطقه‌ای در زمینه کربن‌زدایی را تقویت کنند، به پایان می‌رسند. 5.3 بخش سوم: انتقال انرژی در آسیای مرکزی در فصل خود "انتقال انرژی در آسیای مرکزی: مروری بر ادبیات سیستماتیک"، بورولچا سلیمانوا، ایندرا اوورلند، راحت سابیربکوف و رومن واکولچوک یک نمای کلی کتاب سنجی جامع از مشخصات و مسیر تحقیق ارائه می کنند. انرژی در آسیای مرکزی نویسندگان دریافته‌اند که تحقیقات از سوخت‌های فسیلی به سمت موضوعات انرژی پاک بین سال‌های 1991 و 2022 تغییر کرده است. با این حال، علی‌رغم رشد اخیر در این زمینه، تحقیقات در مورد انتقال انرژی و اهمیت انرژی‌های تجدیدپذیر در آسیای مرکزی هنوز پراکنده است. این فصل نشان می‌دهد که محققان آمریکایی و اروپایی در ابتدا بیشتر تحقیقات انرژی را در منطقه منتشر کردند، اما از سال 2016، دانشمندان چین، ژاپن، قزاقستان و روسیه از آنها پیشی گرفتند. مورنا اسکالامرا در فصل خود «استپ» به سمت خلأ: آسیای مرکزی در جهان پس از نفت به رابطه بین تأثیرات انتقال انرژی، ثبات رژیم در اقتصادهای تحت سلطه سوخت فسیلی آسیای مرکزی و ثبات بین‌المللی می‌پردازد. او نگرانی‌هایی را در مورد عدم آمادگی دولت‌های نفتی آسیای مرکزی برای تغییر به سمت انرژی پاک و کربن زدایی اقتصادشان و همچنین خطراتی که این امر در داخل و شرکای خارجی ایجاد می‌کند، ابراز می‌کند. یانا زبانووا در فصل «به سوی اقتصاد ژئواقتصادی انتقال انرژی در کشورهای تولیدکننده هیدروکربن آسیای مرکزی» پیامدهای انتقال انرژی برای قزاقستان، ازبکستان و ترکمنستان را تحلیل می‌کند. او متوجه می شود که قزاقستان همچنان پیشتاز انرژی های تجدیدپذیر منطقه است، ازبکستانی که دیر شروع کرده است، بازیگران اصلی صنعت را جذب کرده است، و ترکمنستان هنوز گام های اولیه خود را برنداشته است. به طور کلی، این فصل نشان می‌دهد که این سه کشور برای حذف سوخت‌های فسیلی برنامه‌ای ندارند. در عوض، آنها به دنبال افزودن انرژی های تجدیدپذیر به ترکیب انرژی هستند تا امنیت انرژی را تقویت کنند و به کربن زدایی اقتصادشان کمک کنند