لایب سان

The Carry Trade and the Banking School The Carry Trade has increasingly been connected with financial crises in recent decades. An investment strategy mainly known to professional traders, it is a method of making a profit with virtually no capital. Funds are borrowed or sourced in an area or country with low interest rates and invested in an area of high interest rates or returns.8 Traders gener- ally accept that interest rates in different countries will eventually move together according to the interest-rate parity theory on the basis of arbi- trage caused by the flow of funds following the Carry Trade or for other reasons. However, the equalisation of rates may take as long as five years and until then a profit can be made on the difference between the rates, as viewed from the country from which the investor operates.9 The risk involved includes the security of investments in the higher interest-rate regime, the fluctuations in currency exchange rates which may occur during the period of investment, and fluctuations in the comparative interest rates. The risk of exchange-rate variation can be countered by investors, to some extent, by hedging against future changes and the inevitable risk that high and low interest rates will move together has been avoided by careful monitoring of financial data and withdrawing funds or stopping investment before that event. Yet for all those who make a profit from the Carry Trade, many make big losses from it because of ‘carry corrections’ or ‘carry crashes’, or episodes when the Carry Trade suddenly unwinds, and the above hedging strategy does not work.10 It is that very change in investment flows, the unwinding of an invest- ment position, that has been linked to financial crises. The subject of the investment will suddenly be deprived of investment and liquidity.11 4 C. READ Whether the target of the Carry Trade is a long-term infrastructure project or highly liquid securities such as publicly listed shares and bonds, the collapse of flows can cause instability both in the place that received the investment flows and the place that sent them. In addition, investors that left the withdrawal of their funds too late suffer big losses in asset values. Examples include the global financial crisis of 2007–2009, and there are some signs that the same situation has been developing in the aftermath of the covid-19 crisis. Yet the Carry Trade and its consequences are not just a phenomenon that has come to worry economists and investors at the start of the twenty-first century. The roots of the trade go right back to the nine- teenth century and the financial crises of that era. The worries of economists and bankers about the damage the trade could cause first emerged in that same era. This book traces and exposes those roots, which are embedded in the Banking School’s opposition to the monetary theory and banking policy of the Currency School. It was the Currency School’s ideas that substantially became embedded into British law in the Bank Charter Act of 1844. The Banking School, traditionally seen as led by Thomas Tooke, and including the ‘Free Banking School’ championed by James Wilson, was a term used to describe a group of bankers, economists, businessmen and politicians who opposed the 1844 Act with a heterodox variety of opinions. Generally, they pointed to the financial crises between 1847 and 1866 as the product of the 1844 Bank Charter Act and defects in the currency and banking system that it had established. The question of whether this piece of legislation increased or decreased financial stability in the United Kingdom should be regarded as one of the most impor- tant questions in modern British history. Three severe crises—in 1847, 1857–1858 and 1866—followed the passing of that Act. However, after the collapse of Overend, Gurney & Co. in 1866, there were no major systemically important banking crises in the United Kingdom until the secondary banking crisis of the 1970s and the global financial crisis of 2007–2009. (The panic of 1914 is usually excluded from this assessment as it was caused by war not speculation; policymakers also managed to resolve both that and the sterling crisis of 1931 without any bank runs or systemically important banking collapses at home.) This book uncovers the contribution of ideas generated by the economic thinkers of the Banking School to the development of this stability in late Victorian Britain. The conclusion of the book is that the 1 INTRODUCTION 5 disappearance of systemically important banking crises was in part because the Bank of England adopted many of the Banking School’s prescriptions about how to manage what would now be called the Carry Trade. In short, while the Currency School won the battle in 1844, the Banking School won the war later that century in terms of its influence over the Bank of England’s policies on interest rates and the management of its bullion reserves. However, no victory in history lasts forever. This book goes on to argue that the re-emergence of severe financial crises in 1973 and 2007–2009 was the result of the Bank of England forgetting the lessons the Banking School had taught it in the nineteenth century about how to manage the Carry Trade.

چکیده فارسی

Carry Trade و مدرسه بانکداری Carry Trade به طور فزاینده ای با بحران های مالی در دهه های اخیر مرتبط بوده است. یک استراتژی سرمایه گذاری که عمدتاً برای معامله گران حرفه ای شناخته شده است، روشی برای کسب سود تقریباً بدون سرمایه است. وجوه در یک منطقه یا کشور با نرخ بهره پایین قرض گرفته یا منبع می شود و در منطقه ای با نرخ بهره یا بازده بالا سرمایه گذاری می شود.8 معامله گران عموماً می پذیرند که نرخ های بهره در کشورهای مختلف در نهایت بر اساس تئوری برابری نرخ بهره با هم حرکت می کنند. بر اساس آربیتراژهای ناشی از جریان وجوه به دنبال تجارت حمل و نقل یا به دلایل دیگر. با این حال، یکسان سازی نرخ ها ممکن است تا پنج سال طول بکشد و تا آن زمان می توان از تفاوت بین نرخ ها سود حاصل کرد، همانطور که از کشوری که سرمایه گذار در آن فعالیت می کند. 9 ریسک شامل امنیت سرمایه گذاری در رژیم نرخ بهره بالاتر، نوسانات نرخ ارز که ممکن است در طول دوره سرمایه گذاری رخ دهد و نوسانات در نرخ های بهره مقایسه ای. ریسک تغییرات نرخ ارز می تواند توسط سرمایه گذاران تا حدی با پوشش ریسک در برابر تغییرات آتی مقابله شود و با نظارت دقیق بر داده های مالی و برداشت وجوه یا توقف سرمایه گذاری از ریسک اجتناب ناپذیری که نرخ های بهره بالا و پایین با هم حرکت می کنند جلوگیری شود. قبل از آن رویداد با این حال، برای همه کسانی که از Carry Trade سود می‌برند، بسیاری به دلیل «تصحیحات حمل» یا «خرابی‌های حمل»، یا قسمت‌هایی که معامله حمل ناگهانی باز می‌شود و استراتژی پوشش ریسک بالا کار نمی‌کند، ضررهای زیادی از آن متحمل می‌شوند. این همان تغییر در جریان های سرمایه گذاری، بازگشایی موقعیت سرمایه گذاری است که با بحران های مالی مرتبط است. موضوع سرمایه گذاری به طور ناگهانی از سرمایه گذاری و نقدینگی محروم خواهد شد. 11 4 ج. بخوانید خواه هدف Carry Trade یک پروژه زیرساختی بلندمدت باشد یا اوراق بهادار با نقدشوندگی بالا مانند سهام و اوراق قرضه در بورس اوراق بهادار عمومی، فروپاشی جریان ها می تواند باعث بی ثباتی هم در مکانی که جریان های سرمایه گذاری را دریافت کرده و هم در مکانی که آنها را ارسال کرده است. علاوه بر این، سرمایه‌گذارانی که برداشت وجوه خود را دیر انجام داده‌اند، متحمل زیان‌های بزرگی در ارزش دارایی می‌شوند. به عنوان مثال می توان به بحران مالی جهانی 2007-2009 اشاره کرد، و نشانه هایی وجود دارد که وضعیت مشابه پس از بحران کووید-19 در حال توسعه بوده است. با این حال، Carry Trade و پیامدهای آن فقط پدیده‌ای نیست که در آغاز قرن بیست و یکم باعث نگرانی اقتصاددانان و سرمایه‌گذاران شده است. ریشه های تجارت درست به قرن نوزدهم و بحران های مالی آن دوران بازمی گردد. نگرانی اقتصاددانان و بانکداران در مورد آسیب هایی که تجارت می تواند ایجاد کند، برای اولین بار در همان دوران ظاهر شد. این کتاب ریشه‌هایی را که در مخالفت دانشکده بانکداری با نظریه پولی و سیاست بانکداری مدرسه ارز نهفته است، ردیابی و افشا می‌کند. این ایده‌های مدرسه ارز بود که اساساً در قانون بریتانیا در قانون منشور بانکی 1844 گنجانده شد. برای توصیف گروهی از بانکداران، اقتصاددانان، بازرگانان و سیاستمدارانی که با قانون 1844 با عقاید گوناگون مخالفت کردند. به طور کلی، آنها به بحران های مالی بین 1847 و 1866 به عنوان محصول قانون اساسنامه بانک 1844 و نقص در سیستم پولی و بانکی که ایجاد کرده بود اشاره کردند. این سوال که آیا این قانون باعث افزایش یا کاهش ثبات مالی در بریتانیا شد، باید به عنوان یکی از مهم ترین سوالات در تاریخ مدرن بریتانیا در نظر گرفته شود. سه بحران شدید - در سالهای 1847، 1857-1858 و 1866 - به دنبال تصویب آن قانون رخ داد. با این حال، پس از فروپاشی Overend، Gurney & Co. در سال 1866، هیچ بحران مهم بانکی از نظر سیستمی در بریتانیا تا بحران ثانویه بانکی در دهه 1970 و بحران مالی جهانی 2007-2009 وجود نداشت. (هراس سال 1914 معمولاً از این ارزیابی مستثنی می شود، زیرا ناشی از جنگ بود و نه حدس و گمان؛ سیاست گذاران همچنین توانستند هم آن و هم بحران استرلینگ 1931 را بدون هیچ گونه مدیریت بانکی یا سقوط نظام بانکی مهم در داخل کشور حل کنند.) این کتاب آشکار می کند سهم ایده های ایجاد شده توسط متفکران اقتصادی مکتب بانکداری در توسعه این ثبات در اواخر دوره ویکتوریا بریتانیا. نتیجه‌گیری کتاب این است که ناپدید شدن بحران‌های بانکی از نظر سیستمی مهم تا حدی به این دلیل بود که بانک انگلستان بسیاری از نسخه‌های دانشکده بانکداری را در مورد نحوه مدیریت آنچه که اکنون تجارت حمل و نقل نامیده می‌شود، اتخاذ کرده است. به طور خلاصه، در حالی که مدرسه ارز در سال 1844 پیروز شد، مدرسه بانکداری در اواخر آن قرن از نظر نفوذ بر سیاست های بانک انگلستان در مورد نرخ بهره و مدیریت ذخایر شمش پیروز جنگ شد. با این حال، هیچ پیروزی در تاریخ برای همیشه ماندگار نیست. این کتاب در ادامه استدلال می‌کند که ظهور مجدد بحران‌های مالی شدید در سال‌های 1973 و 2007-2009 نتیجه فراموشی بانک انگلستان دروسی بود که مدرسه بانکداری در قرن نوزدهم درباره نحوه مدیریت تجارت حمل‌ونقل به آن آموخته بود.