لایب سان

ften glucose or rhamnose) (El Gharras, 2009). The most common flavonol aglycones are quercetin, kaempferol and myricetin (Figure 1.1) (Manach et al., 2005; El Gharras, 2009). Flavones, on the other hand, consist of the glycosides of luteolin and apigenin (Manach et al., 2004). Even though they are not very common in fruits, citrus fruits contain high concentrations of flavones. The main aglycones are naringenin in grapefruit, hesperetin in oranges and eriodictyol in lemons (El Gharras, 2009). Isoflavones can be aglycones or glycosides, occurring mainly in leguminous plants (e.g. soybeans). Flavanols exist in monomer (catechin) and polymer (proanthocyanidins) forms. These two flavanols are the main flavanols in fruits, whereas gallocatechin, epigallocatechin and epigallocatechin gallate are common in grapes (Manach et al., 2004).

چکیده فارسی

فتن گلوکز یا رامنوز) (ال غاراس، 2009). رایج ترین آگلیکون های فلاونول کوئرستین، کامپفرول و میریستین هستند (شکل 1.1) (Manach et al., 2005; El Gharras, 2009). از سوی دیگر، فلاون ها از گلیکوزیدهای لوتئولین و آپیژنین تشکیل شده اند (Manach et al., 2004). حتی اگر در میوه ها زیاد رایج نیستند، مرکبات حاوی غلظت بالایی از فلاون ها هستند. آگلیکون های اصلی نارینژنین در گریپ فروت، هسپرتین در پرتقال و اریودکتیول در لیمو هستند (El Gharras, 2009). ایزوفلاون ها می توانند آگلیکون یا گلیکوزید باشند که عمدتاً در گیاهان حبوبات (مانند سویا) یافت می شوند. فلاوانول ها به شکل مونومر (کاتچین) و پلیمر (پروآنتوسیانیدین) وجود دارند. این دو فلاوانول فلاوانول های اصلی میوه ها هستند، در حالی که گالوکاتچین، اپی گالوکاتچین و اپی گالوکاتچین گالات در انگور رایج هستند (Manach et al., 2004).