لایب سان

Situating the theater as a site of broad cultural movements and conflicts, Lisa A. Freeman asserts that antitheatrical incidents from the English Renaissance to present-day America provide us with occasions to trace major struggles over the nature and balance of power and political authority. In studies of William Prynne's Histrio-mastix (1633), Jeremy Collier's A Short View of the Immorality and Profaneness of the English Stage (1698), John Home's Douglas (1757), the burning of the theater at Richmond (1811), and the U.S. Supreme Court's decision in National Endowment for the Arts v. Finley (1998) Freeman engages in a careful examination of the political, religious, philosophical, literary, and dramatic contexts in which challenges to theatricality unfold. In so doing, she demonstrates that however differently "the public" might be defined in each epoch, what lies at the heart of antitheatrical disputes is a struggle over the character of the body politic that governs a nation and the bodies public that could be said to represent that nation.

By situating antitheatrical incidents as rich and interpretable cultural performances, Freeman seeks to account fully for the significance of these particular historical conflicts. She delineates when, why, and how anxieties about representation manifest themselves, and traces the actual politics that govern such ostensibly aesthetic and moral debates even today.

چکیده فارسی

لیزا فریمن که تئاتر را مکانی برای جنبش‌ها و درگیری‌های فرهنگی گسترده قرار می‌دهد، اظهار می‌دارد که رویدادهای ضد تئاتر از رنسانس انگلیسی تا آمریکای امروزی به ما فرصت‌هایی را می‌دهد تا مبارزات عمده بر سر ماهیت و توازن قدرت و سیاسی را دنبال کنیم. قدرت. در مطالعات Histrio-mastix ویلیام پرین (1633)، نمای کوتاهی از غیراخلاقی و بی‌حرمتی صحنه انگلیسی جرمی کولیر (1698)، داگلاس جان هوم (1757)، آتش زدن تئاتر در ریچموند (1811)، و تصمیم دادگاه عالی ایالات متحده در National Endowment for the Arts v. Finley (1998) فریمن درگیر یک بررسی دقیق است. از زمینه‌های سیاسی، مذهبی، فلسفی، ادبی و نمایشی که در آن چالش‌های تئاتری آشکار می‌شود. با انجام این کار، او نشان می دهد که هر چقدر هم که «عموم» در هر دوره به طور متفاوتی تعریف شود، آنچه که در مرکز اختلافات ضد تئاتری نهفته است، مبارزه بر سر شخصیت بدنه سیاسی حاکم بر یک ملت و بدنه های عمومی است که می توان گفت. به نمایندگی از آن ملت.

فریمن با قرار دادن رویدادهای ضد تئاتر به‌عنوان اجراهای فرهنگی غنی و قابل تفسیر، به دنبال توضیح کامل اهمیت این درگیری‌های تاریخی خاص است. او زمان، چرایی و چگونگی بروز اضطراب در مورد بازنمایی را مشخص می‌کند و سیاست واقعی حاکم بر چنین بحث‌های ظاهراً زیبایی‌شناختی و اخلاقی را حتی امروز دنبال می‌کند.