لایب سان

How xerography became a creative medium and political tool, arming artists and activists on the margins with an accessible means of making their messages public.

This is the story of how the xerographic copier, or “Xerox machine,” became a creative medium for artists and activists during the last few decades of the twentieth century. Paper jams, mangled pages, and even fires made early versions of this clunky office machine a source of fear, rage, dread, and disappointment. But eventually, xerography democratized print culture by making it convenient and affordable for renegade publishers, zinesters, artists, punks, anarchists, queers, feminists, street activists, and others to publish their work and to get their messages out on the street. The xerographic copier adjusted the lived and imagined margins of society, Eichhorn argues, by supporting artistic and political expression and mobilizing subcultural movements.

Eichhorn describes early efforts to use xerography to create art and the occasional scapegoating of urban copy shops and xerographic technologies following political panics, using the post-9/11 raid on a Toronto copy shop as her central example. She examines New York's downtown art and punk scenes of the 1970s to 1990s, arguing that xerography―including photocopied posters, mail art, and zines―changed what cities looked like and how we experienced them. And she looks at how a generation of activists and artists deployed the copy machine in AIDS and queer activism while simultaneously introducing the copy machine's gritty, DIY aesthetics into international art markets.

Xerographic copy machines are now defunct. Office copiers are digital, and activists rely on social media more than photocopied posters. And yet, Eichhorn argues, even though we now live in a post-xerographic era, the grassroots aesthetics and political legacy of xerography persists.

چکیده فارسی

چگونه زیروگرافی به یک رسانه خلاق و ابزار سیاسی تبدیل شد و هنرمندان و فعالان حاشیه‌نشین را با ابزاری در دسترس برای عمومی کردن پیام‌هایشان مسلح می‌کند.

این داستان این است که چگونه دستگاه کپی زیروگرافی یا "ماشین زیراکس" به یک رسانه خلاق برای هنرمندان و فعالان در چند دهه آخر قرن بیستم تبدیل شد. گیر کردن کاغذ، صفحات درهم ریخته و حتی آتش‌سوزی، نسخه‌های اولیه این دستگاه اداری درهم و برهم را به منبع ترس، خشم، ترس و ناامیدی تبدیل کرد. اما در نهایت، Xerography فرهنگ چاپ را با راحت و مقرون به صرفه ساختن آن برای ناشران مرتد، زینسترها، هنرمندان، پانک‌ها، آنارشیست‌ها، دگرباشان، فمینیست‌ها، فعالان خیابانی و دیگران دموکراتیزه کرد تا آثارشان را منتشر کنند و پیام‌هایشان را در خیابان‌ها برسانند. Eichhorn استدلال می کند که دستگاه کپی زیروگرافی، حاشیه های زنده و تصوری جامعه را با حمایت از بیان هنری و سیاسی و بسیج جنبش های خرده فرهنگی تنظیم می کند.

آیچهورن تلاش‌های اولیه برای استفاده از خشکوگرافی برای خلق هنر و قربانی شدن گاه به گاه مغازه‌های کپی‌فروشی شهری و فناوری‌های زیروگرافی را به دنبال هراس‌های سیاسی توصیف می‌کند و از حمله پس از 11 سپتامبر به یک فروشگاه کپی در تورنتو به عنوان نمونه اصلی خود استفاده می‌کند. او هنر مرکز شهر نیویورک و صحنه‌های پانک دهه‌های 1970 تا 1990 را بررسی می‌کند و استدلال می‌کند که خروسوگرافی - از جمله پوسترهای فتوکپی شده، هنرهای پست الکترونیکی و روزنامه‌ها - ظاهر شهرها و نحوه تجربه‌شان را تغییر داده است. و او به این می‌پردازد که چگونه نسلی از فعالان و هنرمندان دستگاه کپی را در مبارزه با ایدز و فعالیت‌های عجیب و غریب به کار گرفتند و در عین حال زیبایی‌شناسی سخت‌گیرانه و DIY دستگاه کپی را به بازارهای هنری بین‌المللی معرفی کردند.

دستگاه های کپی Xerographic اکنون از کار افتاده اند. دستگاه های کپی اداری دیجیتال هستند و فعالان بیشتر از پوسترهای فتوکپی شده به رسانه های اجتماعی متکی هستند. و با این حال، Eichhorn استدلال می کند، حتی اگر ما اکنون در یک دوره پس از خشکوگرافی زندگی می کنیم، زیبایی شناسی مردمی و میراث سیاسی زیروگرافی پابرجاست.