لایب سان

We founded ourselves on class; then, at a much later date wc learned a little about ethnicity; more recently we discovered gender; and more recently still we learned something - perhaps not very much yet - about age and disability. So might a white, middle class, middle aged man with a normativcly approved set of physical skills write of the history of his sociology. So might he comment on the way in which he slowly learned that 'his' sociology had never spoken for 'us': that all along the sociological 'wc' was a Leviathan that had achieved its (sense of) order by usurping or silencing the other voices.Even so, this was a sociology always driven, at least in part, by a concern with distribution - for otherwise it would never have learned of its isolation. It was driven by a concern with pain. It was driven by an ambivalent wish to learn of and intervene about injustice. But what should count as a distribution was fought over time and time again in the retreat from a sovereign order. 'We* found it difficult to recognise class - for after all, we are all free and equal in the market. And ethnicity, too, was slow to come into focus, perhaps because it was hoped that this was underpinned by a logic of class. Then those who look class seriously - and, to be sure, those who did not - found it difficult to recognise gender. Where 'we* are now, gender is somewhat, but only somewhat, in focus. Still there are great silences about gender. As there are about age, about disability.

ما خودمان را بر پایه کلاس بنا نهادیم. سپس، در تاریخ بسیار دیرتر wc کمی در مورد قومیت آموخت. اخیراً جنسیت را کشف کردیم. و اخیراً هنوز چیزی در مورد سن و ناتوانی آموختیم - شاید هنوز خیلی زیاد نیست. بنابراین ممکن است یک مرد میانسال سفیدپوست، طبقه متوسط، با مجموعه ای از مهارت های فیزیکی مورد تایید هنجاری، تاریخ جامعه شناسی خود را بنویسد. بنابراین ممکن است او در مورد روشی که به آرامی آموخته است که جامعه‌شناسی «او» هرگز به جای «ما» صحبت نکرده است، اظهار نظر کند: که در تمام طول «wc» جامعه‌شناختی یک لویاتان بود که با غصب یا خاموش کردن جامعه به نظم (احساس) خود رسیده بود. با این حال، این یک جامعه شناسی بود که همیشه، حداقل تا حدی، ناشی از توجه به توزیع بود - زیرا در غیر این صورت هرگز از انزوای آن یاد نمی گرفت. این نگرانی ناشی از درد بود. این تمایل دوسویه برای آگاهی از بی عدالتی و مداخله در مورد آن بود. اما آنچه که باید به عنوان توزیع به حساب آید، بارها و بارها در عقب نشینی از یک نظم حاکمیتی با آن مبارزه شد. تشخیص طبقه برای ما مشکل بود - زیرا در نهایت، همه ما در بازار آزاد و برابر هستیم. و قومیت نیز به کندی در کانون توجه قرار گرفت، شاید به این دلیل که امید می رفت منطق طبقاتی زیربنای آن باشد. سپس کسانی که به طور جدی به کلاس نگاه می کنند - و مطمئناً، کسانی که نگاه نمی کنند - تشخیص جنسیت را دشوار می بینند. جایی که ما اکنون هستیم، جنسیت تا حدودی مورد توجه است، اما فقط تا حدودی. هنوز هم سکوت های بزرگی در مورد جنسیت وجود دارد. همانطور که در مورد سن، در مورد ناتوانی وجود دارد.